Ο θάνατος στην «No Man’s Land» του Εβρου και η υποχώρηση της ανθρωπιάς

Αρκετά χρόνια πριν, μια βοσνιακή ταινία με τίτλο No Man’s Land, πήρε το βραβείο Οσκαρ καθώς η συγκλονιστική, πανανθρώπινη ιστορία του, συγκίνησε κοινό και κριτικούς.

Η υπόθεση απλή αλλά και τόσο δυνατή: Στον Εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας, ένας Σέρβος κι ένα Βόσνιος στρατιώτης, βρίσκονται στα ίδια χαρακώματα, εχθροί, γεμάτοι μίσος και ταυτόχρονα με την επιθυμία να ζήσουν… σκοτώνοντας τον άλλον.

Σε μια ουδέτερη ζώνη, που την ονομάζουν No Man’s Land, κείται ένας τραυματισμένος στρατιώτης.

Βρίσκεται πάνω σε μια νάρκη και κανείς δεν μπορεί να επέμβει γιατί θα προκληθεί έκρηξη, και το κάνουν τελικά οι κυανόκρανοι επειδή η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις.

Η «ουδέτερη ζώνη», όμως, εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να παρέμβει, μένει ως η περιοχή όπου οι άνθρωποι μπορεί να πεθαίνουν γιατί η ανθρωπιά έχει πάει… περίπατο.

Γιατί η φρίκη του πολέμου έχει υπερκεράσει τις πανανθρώπινες αξίες. Γιατί η βαρβαρότητα είναι αυτή που κυριαρχεί…

Μπροστά σε μια τέτοια No Man’s Land βρισκόμαστε εδώ και μερικές ημέρες στον Εβρο. Και παρ’ ότι είναι τουρκικό έδαφος, παρ’ ότι μια επέμβαση ελληνικών δυνάμεων θα μπορούσε να προκαλέσει σοβαρές διπλωματικές και πολιτικές αναταράξεις, αυτό που πρέπει να δούμε είναι αν χάνεται η ανθρωπιά μπροστά στις σκοπιμότητες.

Κι αν τελικά υπάρχουν «κυανόκρανοι» να σώσουν ζωές, το υπέρτατο αγαθό.

Δυστυχώς, φαίνεται ότι οι εποχές δεν είναι οι κατάλληλες για την επίδειξη λίγης, ελάχιστης ευαισθησίας, απέναντι στο δράμα των μεταναστών που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε μια νησίδα στον Εβρο.

Και δε μιλώ μόνο για την απουσία ενσυναίσθησης από το πολιτικό προσωπικό των δύο χωρών που εμπλέκονται. Μιλώ και για τις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις και τις ΜΚΟ, τις καλοπληρωμένες και πάντα… ευαίσθητες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τους «επαγγελματίες διασώστες».

Μιλώ και για τους «επαγγελματίες» ευαίσθητους, που δίνουν αγώνα ανθρωπιάς από την ξαπλώστρα των διακοπών τους και με τα… οργισμένα tweets και posts τους, κάνουν πολιτική πάνω στις ανθρώπινες ζωές.

Μιλώ και για την Εκκλησία, που γιορτάζει τη Μάνα των ανθρώπων, την Παναγιά που απλώνει την αγκαλιά της για όλους. Μόνο που η Εκκλησία ενδιαφέρεται για θείες λειτουργίες, για Επιταφίους και για γεμάτα παγκάρια.

Κι όχι για κάποιες ψυχές που πνίγονται και πεθαίνουν σε μια No Man’s Land κάπου στον Εβρο. Ψυχές μεταναστών βέβαια, δηλαδή αδιάφορων ζωών, ακόμη και για την… Εκκλησία της αγάπης.

Αν ήθελαν όλοι να ασχοληθούν με το θέμα σοβαρά, να το λύσουν, να σώσουν τις ζωές των ανθρώπων, να τιμήσουν το άψυχο κορμάκι ενός μικρού κοριτσιού που παρέμενε για ώρες άταφο, θα κινητοποιούσαν το σύμπαν.

Ούτε διακοπές, ούτε γιορτές της Παναγίας, ούτε πολιτικές αντιπαραθέσεις, ούτε εργαλειοποιήσεις του δράματος των μεταναστών, ούτε «επαγγελματίες ευαίσθητοι» και ad hoc διασώσεις για το θεαθήναι (και για τα λεφτά των επιχορηγήσεων φυσικά), θα εμπόδιζαν μια σωτήρια παρέμβαση.

Τίποτε μπροστά στην ανθρώπινη ύπαρξη δεν θα εμπόδιζε να βρεθεί λύση που θα έβαζε τη ζωή πάνω από τα ανθρώπινα πάθη και λάθη.

Δε λέω ότι έπρεπε οι ελληνικές δυνάμεις να εισβάλουν στην Τουρκία. Αυτό που λέω είναι ότι μια τέτοια υπόθεση έπρεπε να κινητοποιήσει τους πάντες, να γίνουν διαβήματα, να υπάρξουν διεθνείς αποφάσεις και λύσεις.

Τα σύνορα της Ελλάδας είναι και σύνορα της Ευρώπης. Πού είναι η Κομισιόν, που είναι η Ευρωβουλή, που είναι ο ΟΗΕ να παρέμβει σαν τους κυανόκρανους της ταινίας;

Δυστυχώς, η ανθρωπιά έχει υποχωρήσει. Η πολιτική εμφιλοχωρεί σε όλες τις δραστηριότητες, σε όλες τις αποφάσεις. Κι όταν η πολιτική σκοπιμότητα μπαίνει πάνω από τη ζωή, τότε το ανθρώπινο είδος είναι χαμένο.

Και άνθρωποι θα συνεχίσουν να εγκλωβίζονται αβοήθητοι στις No Mans’ Land όλου του κόσμου. Και πρόσφυγες ή μετανάστες θα συνεχίσουν να πνίγονται αβοήθητοι, εργαλεία στα χέρια όλων όσοι παίζουν με τις ζωές τους.

Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών σε αυτή την υπόθεση. Και το κρίμα είναι στο λαιμό τους.

Γιατί θεριό είναι ο άνθρωπος…