Είσαι γυναίκα, εκπαιδευτικός σε μεγάλο ιδιωτικό σχολείο και προσπαθείς χρόνια να γίνεις μητέρα. Κάνεις εξωσωματικές, δίνεις αγώνα με πόνο, χρήμα, ψυχολογική πίεση, καταφέρνεις να κάνεις παιδί. Η δουλειά σου σέβεται αρχικά τον αγώνα σου, σε στηρίζει, είναι ευχαριστημένη από τη δουλειά σου και σου κάνει τη σύμβαση αορίστου χρόνου.

Όμως, αφού κάνεις το παιδί, πάρεις την άδεια κύησης, πάρεις και άδεια ανατροφής, σου ανακοινώνεται – νόμιμα (σαν τις επισυνδέσεις)- ότι απολύεται.

Και το κάνει αυτό αρχές Αυγούστου, λίγο προτού ξεκινήσει η σχολική χρονιά, κι άντε να βρεις δουλειά σε άλλα σχολείο.

Είναι μια ιστορία που αναδείχθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα, μια εργασιακή ιστορία από τις πολλές σε μια ζούγκλα που δεν σέβεται ούτε τη γυναίκα, ούτε τη μητρότητα, ούτε καν τον αγώνα ενός ανθρώπου να αποκτήσει το υπέρτατο αγαθό, ένα παιδί.

Αν αυτό δεν είναι εργασιακή ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών τότε τι άλλο να πούμε;

Επιχείρηση σε κάποια περιοχή της Ελλάδας, έχει προσλάβει προσωπικό κανονικά. Δίνει μισθούς, επιδόματα, δώρα κ.λπ. με μια… προϋπόθεση. Μόλις κατατίθεται το δώρο Χριστουγέννων ή Πάσχα ή το επίδομα άδειας, το ζητούν πίσω. Μάλιστα κάποιους τους παίρνουν… αγκαζέ μέχρι το ΑΤΜ για να βγάλουν τα λεφτά και να τα επιστρέψουν μετρητά στον εργοδότη.

Οι εργαζόμενοι στη «Μαλαματίνα» διαμαρτύρονται για απολύσεις συναδέλφων τους και μάλιστα συλλαμβάνονται από την Αστυνομία. Ποιος είπε ότι δεν έχει δικαίωμα ο εργοδότης να κάνει απολύσεις; Εχει και παραέχει. Αλλά τι γίνεται όταν ο επιχειρηματίας έχει πετύχει να κουρέψει τουλάχιστον 50% τις οφειλές της εταιρείας τους, έχει πετύχει να κάνει διακανονισμούς για να πληρώνει σε ατέλειωτες δόσεις. Δηλαδή για να γίνει βιώσιμη η επιχείρηση πλήρωσε ο ελληνικός λαός, αλλά τώρα κάνει και απολύσεις.

Στην Κρήτη έγιναν καταγγελίες για εργασιακό Μεσαίωνα, με εκμετάλλευση ακόμη και ανήλικων που σπεύδουν να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι. Αλλοι δηλώνονται ως ημιαπασχόληση και δουλεύουν 12 ώρες και χωρίς ρεπό, αλλά κανείς δε μιλάει.

Στη νεοελληνική ψευτογκλαμουριά, όπου το χρήμα ρέει άφθονο στον τουρισμό, οι αστακομακαρονάδες, τα καβουροπόδαρα και οι σαμπάνιες των 1.000 ευρώ είναι καθημερινό φαινόμενο, κάποιες χιλιάδες εργαζόμενοι μοιάζουν περισσότερο με σκλάβους σε φυτείες παρά με ανθρώπους που προσφέρουν τον ιδρώτα τους και αντί να απαιτούν, εκλιπαρούν για τα εργασιακά τους δικαιώματα.

Σε κλινική νοσοκομείου με 45 ασθενείς υπάρχουν μία – δύο νοσηλεύτριες και μία – δύο γιατροί που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα, περιμένοντας… χειροκροτήματα στις βεράντες και μπόνους για την αυτοθυσία τους στα χρόνια της πανδημίας.

Πρόσφατα γιατρός δέχθηκε λεκτική επίθεση από συγγενείς ασθενούς κι έβαλε τα κλάματα γιατί αδυνατούσε να εξυπηρετήσει τόσους πολλούς μαζί. Γιατί είναι άνθρωπος, δεν είναι ο Σούπερμαν με την μπέρτα που θα κάνει θαύματα.

Αλλοι εκπαιδευτικοί καταγγέλλουν εργασία και πέραν του ωραρίου για φύλαξη παιδιών, συνοδεία των σχολικών λεωφορείων, εργασία ακόμη και το καλοκαίρι σε camp.

Bullying, ψυχολογικός πόλεμος, εκβιασμοί, ακόμη και χειροδικίες λαμβάνουν χώρα σε εργασιακούς χώρους, εν έτει 2022.

Όχι, δεν είναι όλη η Ελλάδα έτσι. Όχι, δεν είναι οι περισσότεροι εργοδότες έτσι, αλλά είναι πολλοί.

Όχι, δεν ζουν σε Μεσαίωνα οι περισσότεροι εργαζόμενοι αλλά ζουν πολλοί. Σε μια χώρα που θέλει να πάει μπροστά, που επιζητά την «ευρωπαϊκή ταυτότητα», τον εκσυγχρονισμό του κράτους και των δομών, δεν μπορεί να επιτρέπει τέτοιες καταστάσεις.

Ιδίως εργασιακή ανισότητα ανδρών – γυναικών, ιδίως καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος που κατακτήθηκε με κόπο και αίμα πολλών δεκαετιών αγώνων.

Καλή η μείωση της ανεργίας στο 12%, και καλώς πανηγυρίζουν οι πολιτικοί ταγοί. Θα έπρεπε, όμως, να φροντίζουν και να ελέγχουν για τι είδους εργασιακές συνθήκες μιλάμε.

Καλός και άγιος ο τουρισμός και τα 20 δις που θα εισρεύσουν φέτος από τους ξένους. Αλλά τα λεφτά πρέπει να μοιραστούν και στους αφανείς ήρωες του ελληνικού success story, τους εργαζόμενους.

Καλή και άγια η ιδιωτική πρωτοβουλία, οι επιχειρήσεις, ακόμη και το δικαίωμα στο κέρδος και στην αύξηση του πλούτου. Αλλά πρέπει και οι εργαζόμενοι να μπορούν να απολαμβάνουν τους κόπους τους.

Δεν είναι πιόνια στα χέρια κανενός, δεν είναι σκουπίδια στη χωματερή που φτιάχτηκε στον εργασιακό χώρο ως αποτέλεσμα των Μνημονίων.

Χρειάζονται μεταρρυθμίσεις με κοινωνικό πρόσημο, αλλιώς οι κοινωνικές εκρήξεις είναι προ των πυλών. Και κοστίζουν πολύ περισσότερο από τον σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα.

Headlines