Η κοινωνία χρειάζεται στήριξη – και αυτό δεν είναι «παροχολογία»

Είναι γνωστό ότι βασική αρχή της σκληρής πολιτικής αντιπαράθεσης είναι να κοντράρει η αντιπολίτευση όλα όσα κάνει και λέει η κυβέρνηση.

Ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι εάν η κυβέρνηση λέει ότι «είναι μέρα», η αντιπολίτευση να υποστηρίζει «λάθος, άρχισε να νυχτώνει».

Διαβάστε επίσης: Το στοίχημα είναι ποιο όραμα θα προσφερθεί στην κοινωνία

Μόνο που καταλαβαίνουμε ότι αυτού του είδους η αντιπαράθεση απλώς μας θυμίζει ότι η έκφραση «πολιτική σκηνή» εμπεριέχει μια αναλογία με το θέατρο.

Όμως, καλώς ή κακώς η πολιτική δεν είναι θέατρο.

Για την ακρίβεια: η πολιτική οφείλει να μην είναι θέατρο – ή ακόμη χειρότερα «θέαμα» – γιατί αφορά τις ζωές των ανθρώπων και το μέλλον μιας χώρας.

Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Τα γράφω αυτά γιατί παρατηρώ τη συζήτηση γύρω από το εάν η κυβέρνηση θα πάρει ή όχι κάποια μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας.

Διαβάστε επίσης: Πληθωρισμός: κόκκινος συναγερμός

Μέχρι πριν λίγο καιρό η αντιπολίτευση κατηγορούσε – και για να πούμε την αλήθεια σε ορισμένες περιπτώσεις ορθά – την κυβέρνηση ότι δεν κάνει όσα πρέπει για να στηρίξει τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη. Φώναζε για την ανάγκη να αυξηθούν οι μισθοί. Υποστήριζε ότι χρειαζόταν να μειωθεί η φορολογία για να ανασάνουν κάπως αυτά τα στρώματα.

Τώρα που υπάρχουν κάποια σημάδια ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να πάρει κάποια τέτοια μέτρα, όπως να αυξήσει τον κατώτατο μισθό ή να μειώσει κάποια φορολογικά βάρη, η αντίδραση της αντιπολίτευσης είναι «όχι στην παροχολογία».

Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρξουν αυτά τα μέτρα;

Εγώ καταλαβαίνω μια αντιπολίτευση που θα έλεγε στην κυβέρνηση «τα μέτρα που προτείνετε δεν επαρκούν, χρειάζονται μεγαλύτερης κλίμακας μέτρα κοινωνικής προστασίας».

Αλλά δεν καταλαβαίνω μια αντιπολίτευση που καταγγέλλει το γεγονός ότι θα υπάρξουν κάποια κοινωνικά μέτρα ή που επιχαίρει στο ενδεχόμενο να υπάρξουν αντιρρήσεις από τις Βρυξέλλες (οι ίδιοι που μερικά χρόνια πριν κατηγορούσαν τα Μνημόνια για κοινωνική καταστροφή).

Κατανοώ ότι όλα αυτά είναι απλώς τμήμα του «πολιτικού παιχνιδιού».

Μόνο που αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: η πολιτική δεν είναι παιχνίδι.

Και εάν η κοινωνία εθιστεί στην αντίληψη ότι κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι η κυβέρνηση να λέει «άσπρο» και η αντιπολίτευση να απαντάει «μαύρο», τότε στο τέλος θα χάσει την εμπιστοσύνη της στην ίδια τη δημοκρατία, δηλαδή η κοινωνία δεν θα πιστεύει ότι μπορεί με τη συμμετοχή της στους δημοκρατικούς θεσμούς να κάνει τη ζωή της καλύτερη.

Και αυτό μόνο επικίνδυνους δρόμους θα ανοίξει.