Η μέρα που άλλαξε η ιστορία του Μαρόκου

Αυτός ο εορτασμός προσφέρει επίσης την ευκαιρία να ανανεωθεί το σύμφωνο ανάμεσα στο λαό και τη Μοναρχία και να μεταδοθεί στις νεότερες γενιές το εύρος και το νόημα αυτής της λαμπρής σελίδας της Ιστορίας της χώρας που φανερώνει το πνεύμα της εθνικής ομοψυχίας στην υπηρεσία του εθνικού αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας και την ανάκτηση της Ανεξαρτησίας.

Περισσότερο από μία ημερομηνία επετείου, η 20ή Αυγούστου είναι μία ημερομηνία θριάμβου κατά την οποία η χώρα απελευθερώθηκε από τον ζυγό του προτεκτοράτου, σηματοδοτώντας την έλευση της εποχής της ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας. Στηρίχθηκε στη στενή σχέση που ενώνει το Λαό με το Θρόνο και που αποτελούσε ανέκαθεν ένα αδιαπέραστο προπύργιο ενάντια σε όλες τις συνομωσίες και ένα ισχυρό κίνητρο για την αντιμετώπιση όλων των προκλήσεων.

O αείμνηστος Βασιλιάς Μοχάμεντ Ε’ ως μεγάλος πολιτικός ήξερε πώς να υπερασπιστεί την κυριαρχία του Βασιλείου και το οδήγησε με προνοητικότητα και αποφασιστικότητα προς την ανεξαρτησία.

Ούτε οι υποσχέσεις, ούτε οι απειλές των αποικιακών αρχών μπόρεσαν να κάμψουν την ακλόνητη θέληση αυτού του μεγάλου Βασιλιά, ο οποίος έχοντας διαμορφώσει με το λαό του μία αληθινή στενή σχέση και μία σύμπνοια συναισθημάτων και σκέψεων, προτίμησε την αναγκαστική εξορία από την υποταγή και την συνθηκολόγηση.

Αυτή η μεγάλη επανάσταση ξεκίνησε στις 20 Αυγούστου 1953 όταν διαπράχθηκε άνανδρα το πραξικόπημα της αποικιακής κατοικίας και περικυκλώθηκε το Βασιλικό Παλάτι, απαιτώντας από τον νόμιμο Σουλτάνο υπό την απειλή των όπλων να συνθηκολογήσει ή να επιλέξει την εξορία.

Ο αείμνηστος Ηγεμόνας, αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε συμβιβασμό με τις αρχές του προτεκτοράτου και επέλεξε την εξορία, πεπεισμένος για τον αδιαμφισβήτητο θρίαμβο της ελευθερίας, πιστός σε αυτή, στο πνεύμα του Μανιφέστου της Ανεξαρτησίας της 11ης Ιανουαρίου 1944.

Ο αείμνηστος Βασιλιάς Μοχάμεντ Ε’ αψήφησε την αποικιακή τυραννία αντί να ενδώσει στις διαπραγματεύσεις και τις πιέσεις του κατακτητή. Με αυτόν τον τρόπο ξεπήδησε η σπίθα της επανάστασης ενός λαού έτοιμου να κάνει κάθε θυσία για τον νόμιμο Βασιλιά του, σύμβολο της ενότητας και της αντοχής του.

Οι Μαροκινοί της δεκαετίας του 50 θυμούνται ακόμη τον Σουλτάνο Μοχάμεντ Ε’ να οδηγείται υπό στρατιωτική συνοδεία στο αεροδρόμιο Rabat-Salé, από όπου ένα γαλλικό αεροσκάφος επρόκειτο να τον μεταφέρει προς την εξορία. Με το διάταγμα της εξορίας του Σουλτάνου, ο αποικιστής ήλπιζε να σβήσει τη φλόγα της αντίστασης, όμως δε γνώριζε τους Μαροκινούς και την αφοσίωση τους στον ένδοξο θρόνο των Αλαουιτών.

Προβαίνοντας στην εξορία του νόμιμου κυρίαρχου και την τοποθέτηση ενός Σουλτάνου μαριονέτα, του Ibn Arafa, η αποικιακή αρχή πίστευε λανθασμένα ότι θα μπορούσε να αναγκάσει το μαροκινό λαό να παραδοθεί.

Οι διαδηλώσεις, οι ενέργειες αντίστασης και οι διαμαρτυρίες θα ενταθούν, με σύνθημα την επιστροφή του Βασιλιά και της Βασιλικής οικογένειας και την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Βαθιά λυπημένος και αγανακτισμένος από αυτήν την σκληρή και άδικη απόφαση, ο λαός αποφάσισε τότε να προβεί σε άκρως συμβολικές ενέργειες: οι πιστοί δεν πήγαιναν πλέον στο τζαμί την Παρασκευή για να μην ακούσουν την προσευχή που λεγόταν στο όνομα του σφετεριστή, οι γυναίκες δεν αγόραζαν ρούχα και ο κόσμος δεν πήγαινε πια σε καφετέριες και κινηματογράφους.

Η δράση των αποικιακών δυνάμεων είχε το αντίθετο αποτέλεσμα, προκαλώντας μία ισχυρότερη κινητοποίηση του μαροκινού λαού που ξεσηκώθηκε σε όλες τις περιοχές της χώρας για να υπερασπιστεί το μεγαλείο της, να προστατεύσει την κυριαρχία του Βασιλείου και να απαιτήσει δυναμικά την επιστροφή του συμβόλου της ενότητας του μαροκινού έθνους, του Βασιλιά Μοχάμεντ Ε’.

Οι αποικιακές αρχές αντιμέτωπες με την άνοδο της ένοπλης αντίστασης, με την συγκρότηση του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού και με την έναρξη των επιχειρήσεών του στα βόρεια του Βασιλείου, όπως και στο νότο, δεν είχαν άλλη επιλογή από το να δεχτούν το διάλογο με τους εθνικιστές, που είχε ως αποτέλεσμα το θρίαμβο του επίμαχου ζητήματος του Μαρόκου με την επιστροφή από την εξορία του αείμνηστου Βασιλιά Μοχάμεντ Ε’ και τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Μαρόκου.

Η επιμονή και η αγάπη που είχε για την πατρίδα του ο αείμνηστος Βασιλιάς Μοχάμεντ Ε’ καθώς και η αντίσταση ενός ολόκληρου λαού, έκαμψαν την αποικιακή εξουσία η οποία 27 μήνες μετά τον εκπατρισμό του, απελευθέρωσε τον Σουλτάνο που έκανε θριαμβευτική επιστροφή στη χώρα του, φέρνοντας τα καλά νέα για το τέλος του Προτεκτοράτου και την έλευση της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας.

Αυτό το γεγονός αποτελεί αναμφίβολα μία ημερομηνία γραμμένη με χρυσά γράμματα στην ένδοξη ιστορία του Μαρόκου. Ο μαροκινός λαός έκανε τεράστιες θυσίες για να αποτινάξει το ζυγό της αποικιοκρατίας και να αποδείξει την τέλεια συμβίωση που τον συνδέει με το Θρόνο.

Αυτό το έπος που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, αναδεικνύει τις ευγενείς αξίες της άμυνας και της αγάπης για το ΄Εθνος, με την έννοια της θυσίας και της πίστης στη νίκη του λαού. Προσφέρει επίσης την ευκαιρία να τονιστεί η δέσμευση ενός ολόκληρου λαού να συμμετάσχει στη διαδικασία οικοδόμησης του σύγχρονου και ευημερούντος Μαρόκου και να αντιμετωπίσει όλους τους ελιγμούς που στοχεύουν στην υπονόμευση των ιερών σκοπών του.

Αφού ανέκτησε την ανεξαρτησία του, το Μαρόκο έπρεπε να αναδιοργανωθεί για να γίνει μία ενωμένη και ισχυρή χώρα.

Από τον Μοχάμεντ Ε’ στον Μοχάμεντ ΣΤ’ περνώντας από τον Χασάν Β’, η Επανάσταση του Βασιλιά και του Λαού είναι μία πράξη που αντανακλά την σταθερότητα της στενής σχέσης ανάμεσα στη μοναρχία και τον μαροκινό λαό, μέσω της συνεχούς υποστήριξης της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που βιώνει το Μαρόκο από την ανεξαρτησία του έως σήμερα. Όλα τα επιτεύγματα που έχουν καταγραφεί στις μέρες μας αποτελούν την ιδανική απόδειξη