Πώς η Μπέτι Φορντ αντιμετώπισε το ταμπού του εθισμού -Μια σκληρή αφύπνιση

Τον Απρίλιο του 1978, η Μπέτι Φορντ ανακοίνωσε ότι είχε εθισμό στα συνταγογραφούμενα φάρμακα και ότι θα αναζητούσε θεραπεία για να αντιμετωπίσει το πρόβλημά της. Αργότερα τον ίδιο μήνα, η πρώην πρώτη κυρία αποκάλυψε ότι συνέχισε να παλεύει με τον εθισμό της ενώ βρισκόταν σε πρόγραμμα απεξάρτησης από το αλκοόλ -κάτι που μπόρεσε να παραδεχτεί στον εαυτό της μόνο αφού πέρασε κάποιο διάστημα σε κέντρο αποτοξίνωσης.

Η ειλικρίνεια της Μπέτι Φορντ σχετικά με τους εθισμούς της ήταν αξιοσημείωτη για την εποχή της. Το 1978, δεν υπήρχαν πολλά μέρη στα οποία μπορούσαν να απευθυνθούν οι Αμερικανοί για να θεραπευτούν από τους εθισμούς τους. Η Μπέτι βρέθηκε σε ένα πρόγραμμα απεξάρτησης στο Ναυτικό Νοσοκομείο του Λονγκ Μπιτς και η εμπειρία της αυτή την παρακίνησε να ιδρύσει το Κέντρο Μπέτι Φορντ στο Ράντσο Μιράζ της Καλιφόρνια για να βοηθήσει άλλους που πάλευαν με το ίδιο θηρίο –τον εθισμό.

• Διαβάστε ακόμα: Matthew Perry – Γράφει την αυτοβιογραφία του – Η μάχη με τον εθισμό και τα «Φιλαράκια»

Τα φάρμακα για τον πόνο οδήγησαν σε εξάρτηση
Όταν η Μπέτι Φορντ έγινε πρώτη κυρία τον Αύγουστο του 1974 -τον μήνα που ο σύζυγός της, Τζέραλντ Φορντ, διαδέχθηκε τον Ρίτσαρντ Νίξον- η πρώην χορεύτρια έπαιρνε ήδη για χρόνια συνταγογραφούμενα χάπια για να αντιμετωπίσει τον πόνο που προκαλούσε η αρθρίτιδα και ένα τσίμπημα στο νεύρο. Σε αντίθεση με σήμερα, τα φάρμακα αυτά δεν είχαν προειδοποιητικές ετικέτες που συμβούλευαν να μην αναμειγνύονται με αλκοόλ. Έτσι, όταν η Μπέτι άρχισε να παίρνει παυσίπονα, συνέχισε το συνηθισμένο της μοτίβο να πίνει ένα κοκτέιλ στις πέντε η ώρα, κάθε μέρα.

«Της συνταγογραφήθηκε επίσης Valium, κάτι που ήταν πολύ συνηθισμένο για τις γυναίκες τη δεκαετία του ’60», λέει η Lisa McCubbin, συγγραφέας του βιβλίου «Betty Ford: Πρώτη Κυρία, Συνήγορος των Γυναικών, Επιζήσασα, Πρωτοπόρος». Το χάπι κατά του άγχους ονομαζόταν «ο μικρός βοηθός της μητέρας» και συνταγογραφούνταν ακατάπαυστα. Και η Μπέτι παραδέχτηκε δημοσίως ότι κατά καιρούς το έπαιρνε τρεις φορές την ημέρα.

Στον Λευκό Οίκο, η Μπέτι είχε πρόσβαση σε ακόμη περισσότερα είδη φαρμάκων. Ο γιατρός του Λευκού Οίκου, Γουίλιαμ Λούκας, της συνταγογραφούσε χάπια για όποιο πρόβλημα την απασχολούσε, είτε επρόκειτο για τον ύπνο είτε για το να μείνει ξύπνια.

Τελικά, οι βοηθοί της άρχισαν να ανησυχούν. Ήξεραν ότι έπαιρνε πολλά φάρμακα και υποπτεύονταν ότι αυτό επηρέαζε τη συμπεριφορά της. Παρατήρησαν ότι μερικές φορές έβγαζε συγκεχυμένη ομιλία ή δεν καταλάβαινε τι της έλεγαν, ή εμφανιζόταν νυσταγμένη στη μέση της ημέρας.

«Οι βοηθοί της είχαν πραγματικά τέτοια ανησυχία γι’ αυτό που πήγαν και μίλησαν με τον γιατρό του Λευκού Οίκου», λέει ο McCubbin. Ο γιατρός «ουσιαστικά τους είπε να φύγουν, ότι δεν είχαν καμία ιατρική εκπαίδευση και ότι δεν τους αφορούσε το θέμα».

Μετά τον Λευκό Οίκο, η οικογένεια οργάνωσε παρέμβαση
Η εξάρτηση της Μπέτι Φορντ από τα χάπια και το αλκοόλ χειροτέρευσε αφού η ίδια και ο σύζυγός της εγκατέλειψαν τον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 1977 και μετακόμισαν στο Rancho Mirage της Καλιφόρνια. Καθώς ο Τζέραλντ έλειπε μεγάλο μέρος του χρόνου και τα τέσσερα παιδιά της ήταν εκτός σπιτιού, η Μπέτι ένιωθε μοναξιά και κατάθλιψη και εξαρτιόταν περισσότερο από τα χάπια και το αλκοόλ.

Η Σούζαν Φορντ, το μικρότερο παιδί της Μπέτι, ήταν εκείνη που άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι υπήρχε πρόβλημα. Η Σούζαν ζούσε σε κοντινή απόσταση, στο Παλμ Ντέζερτ, και άρχισε να ανησυχεί από την αργή, ακατάληπτη ομιλία της μητέρας της και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν μέσα στο σπίτι. Ένα βράδυ, όταν η Μπέτι ήταν μόνη της, έπεσε στο μπάνιο και χτύπησε. Η οικογένειά της τρόμαξε. Αν δεν άλλαζε κάτι, θα μπορούσαν να την χάσουν.

Με τη βοήθεια γιατρών, η οικογένεια και οι φίλοι της Μπέτι οργάνωσαν μια παρέμβαση -μια αρκετά νέα έννοια εκείνη την εποχή- για την Μπέτι τον Απρίλιο του 1978. Η Μπέτι συμφώνησε να μπει σε πρόγραμμα αποκατάστασης στο Ναυτικό Νοσοκομείο του Λονγκ Μπιτς. Το νοσοκομείο είχε ξεκινήσει το πρόγραμμα αυτό λίγα χρόνια πριν για τη θεραπεία των μελών του Ναυτικού και των εξαρτώμενων μελών τους. (Ο Τζέραλντ Φορντ υπηρέτησε στο Ναυτικό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου).

Η απεξάρτηση «ήταν μια σκληρή αφύπνιση για εκείνη», λέει ο McCubbin. Η Μπέτι μίλησε δημόσια για το γεγονός ότι μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης για τα φάρμακα που της συνταγογραφούσε ο γιατρός- αλλά αρχικά δεν αντιλαμβανόταν ότι είχε πρόβλημα με το αλκοόλ. Μέσα σε μερικές εβδομάδες στο πρόγραμμα, μπόρεσε να το παραδεχτεί -τόσο στον εαυτό της όσο και στο κοινό- ότι ήταν αλκοολική.

Η Μπέτι Φορντ ίδρυσε ένα κέντρο αποτοξίνωσης για να βοηθήσει άλλους
Η δημόσια ειλικρίνεια της Μπέτι Φορντ γύρω από τον εθισμό της αντανακλούσε τον τρόπο με τον οποίο είχε χειριστεί τη διάγνωση του καρκίνου του μαστού και τη ριζική μαστεκτομή της το 1974. Οι γυναίκες της έγραφαν επιστολές ευχαριστώντας την που μίλησε δημόσια για την ασθένεια και η εμπειρία της παρακίνησε πολλές γυναίκες να κάνουν αυτοεξετάσεις ή να υποβληθούν σε ιατρικούς ελέγχους για καρκίνο του μαστού.

Οι δημόσιοι αγώνες της Μπέτι με τα χάπια και το αλκοόλ βοήθησαν να δοθεί προσοχή σε θέματα εθισμού και ανέδειξαν το γεγονός ότι η κατάχρηση ουσιών αποτελούσε πρόβλημα τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άνδρες. Ένα χρόνο μετά τη δική της απεξάρτηση βοήθησε τον φίλο και γείτονά της, Leonard Firestone, συνταξιούχο πρόεδρο της Firestone Tire & Rubber Company. Ο Firestone μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης και όταν βγήκε, έπεισε τη Betty ότι θα έπρεπε να ανοίξουν το δικό τους κέντρο.

Στην αρχή, η Μπέτι δεν ήταν σίγουρη ότι ήθελε να συνδέσει το όνομά της με ένα κέντρο αποτοξίνωσης, φοβούμενη ότι θα ήταν ντροπιαστικό για εκείνη αν υποτροπιάσει, λέει η ΜακΚάμπιν. Αλλά τελικά προχώρησε σε αυτό, ιδρύοντας το Κέντρο Betty Ford μαζί με τον Leonard Firestone και τον γιατρό James West το 1982.

Η Betty, η οποία πέθανε το 2011, ήταν πολύ ενεργή στο κέντρο. Επισκεπτόταν και συνομιλούσε με τους ασθενείς και καθιέρωσε έναν ασφαλή κανόνα σύμφωνα με τον οποίο το κέντρο δεν μπορούσε να αποκαλύψει την ταυτότητα οποιουδήποτε έμενε εκεί. Και, σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι που αναζητούσαν αποτοξίνωση ήταν άνδρες, επέβαλε στο κέντρο Betty Ford να διατηρεί πάντα αρκετά κρεβάτια διαθέσιμα και για γυναίκες, αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα ότι οι γυναίκες πάλευαν με τον εθισμό αλλά και με το ταμπού της παραδοχής του εθισμού.