The Economist – Αμερική εναντίον Ευρώπης: Η σύγκριση στον πλούτο κάνει και τις δύο πλευρές να ντρέπονται

Όταν η μητέρα του David Hockney επισκέφτηκε τον Βρετανό καλλιτέχνη στο Λος Άντζελες, έκανε μια παρατήρηση που δείχνει τις δυσκολίες με τις διατλαντικές οικονομικές συγκρίσεις. «Περίεργο», είπε, μετά από μερικές μέρες που κυκλοφορούσε στον ήλιο, «όλος αυτός ο υπέροχος καιρός και δεν βλέπεις ποτέ να στεγνώνουν ρούχα έξω». Είναι μια παρατήρηση που έχουν κάνει πολλοί Ευρωπαίοι επισκέπτες. Οι Αμερικανοί ταξιδιώτες στην Ευρώπη, εν τω μεταξύ, συχνά απελπίζονται από τα πλυντήρια-στεγνωτήρια που αφήνουν τα ρούχα νωπά. Πράγματι, για ορισμένους Αμερικανούς συγγραφείς η έλλειψη αυτόνομων στεγνωτηρίων συμβολίζει την υστεροφημία της ηπείρου.

Ενώ οι οικονομικές στατιστικές θα πρέπει να επιλύουν τέτοια ζητήματα – επιτρέποντας συγκρίσεις μήλων με μήλα – δεν είναι απρόσβλητες στα προβλήματα που δημιουργούν οι πολιτισμικές διαφορές. Μήπως οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν τα κατάλληλα στεγνωτήρια; Ή απλώς λαμβάνουν δωρεάν τις «υπηρεσίες στεγνώματος» τους;

Ερωτήσεις σαν αυτές είναι σημαντικές κατά τη σύγκριση χωρών. Επιφανειακά, η Αμερική είναι μακράν η καλύτερη για ευημερία. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) ανά άτομο είναι σχεδόν 70.000$. Οι μόνες ευρωπαϊκές χώρες όπου το ποσό αυτό είναι υψηλότερο είναι το Λουξεμβούργο, η Ελβετία, η Νορβηγία και η Ιρλανδία, όπου όμως τα στοιχεία διαστρεβλώνονται από τη μεταφορά εκεί κερδών των πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Στη Γερμανία, την οικονομική δύναμη της Ευρώπης, το ΑΕΠ ανά άτομο (προσαρμοσμένο με την αγοραστική δύναμη) είναι 58.000$. Αυτό βάζει τη χώρα στο ίδιο επίπεδο με το Βερμόντ, αλλά πολύ κάτω από τη Νέα Υόρκη (93.000 $) και την Καλιφόρνια (86.000 $). Οι συγκρίσεις είναι ακόμη λιγότερο κολακευτικές για άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τα εισοδήματα στη Βρετανία και τη Γαλλία είναι ίσα με εκείνα του Μισισιπή (42.000 $), τη φτωχότερη πολιτεία της Αμερικής.

Ωστόσο, πολλά αποκρύπτονται από αυτά τα στοιχεία. Για να καταλάβετε γιατί, εξετάστε πώς υπολογίζονται. Οι δαπάνες αποπληθωρίζονται με κάποιο μέτρο τιμής, για να επιτραπούν ακριβείς συγκρίσεις μεταξύ των χωρών στην ποσότητα των αγαθών και των υπηρεσιών που αγοράζονται. Για τα βιομηχανικά προϊόντα, αυτός είναι πιο απλός υπολογισμός: το ποσό που ξοδεύουν οι Αμερικανοί σε στεγνωτήρια, διαιρούμενο με έναν δείκτη του κόστους τους, θα δώσει ένα αρκετά ακριβές ποσό για τη συνολική κατανάλωση.

Για τις υπηρεσίες είναι πιο δύσκολο να υπάρξει ένας λογικός αποπληθωριστής. Και αυτό έχει σημασία γιατί εδώ είναι που διαφέρουν περισσότερο η Ευρώπη και η Αμερική και όχι στις οικιακές συσκευές. Οι συνδυασμένες δαπάνες για υγειονομική περίθαλψη, στέγαση και χρηματοδότηση αντιπροσωπεύουν περίπου το ήμισυ της διαφοράς στην κατανάλωση μεταξύ της Αμερικής και των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Το 2019 οι Αμερικανοί κατανάλωναν σε υπηρεσίες υγείας αξίας 12.000 δολαρίων ανά άτομο. Οι Γερμανοί δαπανούσαν μόλις 7.000 δολάρια.

Η δυσκολία στην επεξεργασία ενός λογικού αποπληθωριστή είναι εν μέρει εννοιολογική. Τι πληρώνουν οι άνθρωποι όταν αγοράζουν υγειονομική περίθαλψη: μια υπηρεσία ή ένα αποτέλεσμα; Είναι μια μονάδα «υπηρεσιών υγειονομικής περίθαλψης» το κόστος μιας συγκεκριμένης θεραπείας ή το κόστος της υγείας; Τι σημαίνει ακόμη να είσαι υγιής; Οι διεθνείς δείκτες τιμών απλά (και ελαφρώς μη ικανοποιητικώς) υπολογίζουν την τιμή ανά θεραπεία. Όλα αυτά διαφέρουν ουσιαστικά. Ο ΟΟΣΑ, η ομάδα των πλούσιων κυρίως χωρών, εκτιμά ότι μια αντικατάσταση ισχίου στη Νορβηγία κοστίζει επτά φορές περισσότερο από μια αντίστοιχη στη Λετονία και τη Λιθουανία.

Σε κάθε περίπτωση, ενώ οι αμερικανικές τιμές είναι υψηλότερες από τις ευρωπαϊκές, το χάσμα δεν είναι αρκετά μεγάλο για να εξηγήσει τη διαφορά στις δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης: οι Αμερικανοί υποβάλλονται επίσης σε πολύ περισσότερη ιατρική περίθαλψη.

Ο Simon Kuznets, βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος και στατιστικολόγος, πρότεινε ότι οι εκτιμήσεις του ΑΕΠ θα πρέπει να αποκλείουν πράγματα που μια «φωτισμένη κοινωνική φιλοσοφία» θα θεωρούσε αρνητικά και όχι οφέλη. Για τον ίδιο, αυτό θα περιελάμβανε τα όπλα, τις διαφημίσεις, μεγάλο μέρος των χρηματοπιστωτικών δαπανών και οτιδήποτε άλλο είναι απαραίτητο για να «ξεπεράσουμε τις δυσκολίες που, ορθώς μιλώντας, αποτελούν σιωπηρό κόστος στον οικονομικό μας πολιτισμό».

Πολλοί Ευρωπαίοι θα πρότειναν δικαίως αυτή η κατηγορία να περιλαμβάνει τις αμερικανικές δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη. Το προσδόκιμο ζωής στην Αμερική είναι πέντε χρόνια χαμηλότερο από ό,τι στην Ιταλία. Επίσης δαπανώνται πολλά χρήματα για τη διόρθωση των ζημιών που προκαλούνται από υψηλότερα επίπεδα βίαιης εγκληματικότητας, τροχαίων ατυχημάτων και παχυσαρκίας. Ακολουθήστε τη συμβουλή του Kuznets – αφαιρώντας από τον υπολογισμό τις χρηματοπιστωτικές δαπάνες, τις δαπάνες υγείας, δημόσιας διοίκησης και τις αμυντικές δαπάνες – και το χάσμα μεταξύ Αμερικής και Γερμανίας στο ΑΕΠ ανά ώρα εργασίας μειώνεται από 11 $ σε μόλις 4 $.

Μεγάλο μέρος του εναπομείναντος κενού οφείλεται στις «υπηρεσίες στέγασης», μια κατηγορία κατανάλωσης που παρομοίως κατακλύζεται από εννοιολογικές δυσκολίες. Οι διεθνείς συγκρίσεις γίνονται με βάση το κόστος ενοικίασης ανά τετραγωνικό μέτρο. Αυτό κολακεύει την αραιοκατοικημένη Αμερική και τις μεγάλες πόλεις της, όπου τα ενοίκια είναι γενικά φθηνότερα. Ενώ σχεδόν όλοι θα προτιμούσαν να έχουν ένα μεγαλύτερο σπίτι, οι προτιμήσεις για την ζωή στα προάστια αντί για την πόλη είναι σχεδόν καθολικές.

Μεγάλα ποσά

Υπάρχουν φθίνουσες αποδόσεις στις δαπάνες της Αμερικής για την υγειονομική περίθαλψη. Αλλά η αντιμετώπιση όλων αυτών ως πρόσθετου κόστους θα ήταν λάθος. Τα ποσοστά επιβίωσης από καρκίνο είναι υψηλότερα στην Αμερική από ότι την Ευρώπη. Οι δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη μπορούν να θεωρηθούν αγαθό πολυτελείας για το οποίο μια πλουσιότερη χώρα μπορεί να επιλέξει να δαπανήσει περισσότερα (η Γερμανία, η Νορβηγία και η Ελβετία ξοδεύουν τα περισσότερα στην Ευρώπη). Εν τω μεταξύ, όπως θέλουν να επισημάνουν τα αμερικανικά γεράκια της Άμυνας, οι χαμηλές στρατιωτικές δαπάνες της Ευρώπης είναι δυνατές μόνο χάρη στη μεγαλοπρέπεια της Αμερικής και την ασφάλεια που αυτή παρέχει.

Η Αμερική έχει άλλα πραγματικά πλεονεκτήματα. Ο συνδυασμός της υψηλότερης παραγωγικότητας και του γεγονότος ότι οι εργαζόμενοι περνούν περισσότερο χρόνο στη δουλειά επιτρέπει στους Αμερικανούς να απολαμβάνουν μεγαλύτερες ποσότητες ηλεκτρονικών ειδών ευρείας κατανάλωσης, αυτοκινήτων, επίπλων και ρούχων. Οι μόνες κατηγορίες στις οποίες οι Γερμανοί και οι Γάλλοι καταναλώνουν σταθερά περισσότερο είναι η εκπαίδευση, οι δαπάνες στο εξωτερικό και το φαγητό και το ποτό, υποδηλώνοντας ότι μπορεί να ισχύουν τα στερεότυπα της κοσμοπολίτικης κουλτούρας των καφενείων της Ευρώπης και της λατρείας της Αμερικής προς τα καταναλωτικά αγαθά.

Ωστόσο, ενώ μπορούν να προβληθούν επιχειρήματα για την Ευρώπη, δεν υπάρχει τρόπος να αναλυθούν τα δεδομένα, παρά τις καλύτερες προσπάθειες που κάνει ο αρθρογράφος σας, ώστε να γίνουν οι μεγαλύτερες οικονομίες της ηπείρου πλουσιότερες από την Αμερική. Ακόμη και στις περιοχές όπου η Ευρώπη καταναλώνει περισσότερο από την Αμερική, οι χώρες του λεγόμενου παλαιού κόσμου δεν προηγούνται πολύ. Ίσως το αληθινό μάθημα της σύγκρισης είναι ότι καμία πλευρά δεν πρέπει να είναι ικανοποιημένη: οι Ευρωπαίοι πρέπει να είναι δυσαρεστημένοι με τα χαμηλότερα εισοδήματά τους. Οι Αμερικανοί θα έπρεπε πραγματικά να λαμβάνουν πολύ περισσότερα λόγω του πλούτου που έχουν.

Πηγή: ΟΤ