Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία στο Αφγανιστάν, βυθίζοντας αμέτρητους ανθρώπους στο σκοτάδι, στον κίνδυνο και στην αβεβαιότητα.

Ο Βasir θυμάται ακόμα τον τρόμο που ένιωσε τις ημέρες και τις εβδομάδες μετά την πτώση της Καμπούλ στις 15 Αυγούστου 2021. Ως ΛΟΑΤΚΙ+ ακτιβιστής, ο Basir ήξερε ότι βρισκόταν σε κίνδυνο.

Οποιαδήποτε απόκλιση από τα σεξουαλικά πρότυπα και τα πρότυπα φύλου θα τιμωρούνταν σκληρά από αξιωματούχους των Ταλιμπάν. Γρήγορα άρχισαν να κυκλοφορούν αναφορές για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που ξυλοκοπήθηκαν, δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν ακόμη και τεμαχίστηκαν. Ήξερε ότι έπρεπε να φύγει.

«Όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την Καμπούλ, όπου ζούσα, ένιωσα ότι θα με κυνηγούσαν σύντομα», λέει στο PinkNews.

Τον στοιχειώνει το παρελθόν

Όσο οδυνηρή και αν είναι η ιστορία του Basir, είναι ένας από τους τυχερούς. Έναν χρόνο μετά ζει στον Καναδά. Τα τραύματα του παρελθόντος εξακολουθούν να τον στοιχειώνουν, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να προχωρήσει – για να επικεντρωθεί στο μέλλον.

Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για όλους. Μέχρι σήμερα, αμέτρητα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. εξακολουθούν να είναι κολλημένα στο Αφγανιστάν. Όσα τολμούν να εκφραστούν ανοιχτά αντιμετωπίζουν βία και διώξεις που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούσαν καν να φανταστούν.

Καθώς συμπληρώνουμε έναν χρόνο από την πτώση της Καμπούλ, το PinkNews μίλησε με τρεις queer άνδρες για να μάθει πώς ήταν η χρονιά που πέρασε για αυτούς. Και οι τρεις έχουν εγκαταλείψει το Αφγανιστάν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι όλοι ασφαλείς.

Όταν οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την εξουσία, το πρώτο πράγμα που έκανε ο Basir ήταν να αναζητήσει μια κρυψώνα. Ως αμφιφυλόφιλος άνδρας που είχε αγωνιστεί για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, ήξερε ότι η ζωή του – και οι ζωές των μελών της οικογένειάς του – κινδύνευαν.

Γρήγορα κατέληξε σε ένα σχέδιο για να σώσει τον εαυτό του, τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους. Μπόρεσε να εξασφαλίσει βίζα για να πάει στον Καναδά, αλλά αξιωματούχοι των Ταλιμπάν τον εμπόδισαν να επιβιβαστεί στην πτήση. Αναγκάστηκε να επιστρέψει στο σπίτι.

Η επίθεση από τους Ταλιμπάν

Λίγο αργότερα, είχε την πρώτη του μεγάλη μάχη με τους Ταλιμπάν.

«Μια μέρα, δύο μέλη των Ταλιμπάν με σταμάτησαν στο δρόμο», λέει ο Basir. «Έψαξαν το κινητό μου. Οποιαδήποτε σύνδεση με διεθνείς [κοινότητες], οποιοδήποτε μήνυμα που υπαινίσσεται τη σεξουαλική μου ταυτότητα ή η συνομιλία μου με τους ΛΟΑΤΚΙ+ φίλους μου θα προκαλούσε κυριολεκτικά αυτά τα δύο μέλη να ανοίξουν πυρ και να με πυροβολήσουν. Δεν χρειάζονταν καμία άδεια για να με σκοτώσουν – τα μηνύματα και οι αριθμοί τηλεφώνου μου ήταν η θανατική μου ετυμηγορία».

Ευτυχώς, ο Basir είχε διαγράψει όλα τα προφίλ του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν ανέλαβαν οι Ταλιμπάν – ήξερε ότι θα τον σταματήσουν και θα τον έψαχναν μια μέρα. Ήταν καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος.

Οι αξιωματούχοι των Ταλιμπάν δεν μπορούσαν να βρουν στοιχεία που να ενοχοποιούν τον Basir, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να τον χτυπήσουν – τον ​​χαστούκισαν και τον κλώτσησαν, τραυματίζοντας το ένα του πόδι. Του κράτησαν το τηλέφωνό του.

Έχω ακόμα βαθιά τραύματα

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν, ο Βasir προσπάθησε να μπει στο αεροδρόμιο της Καμπούλ οκτώ φορές. Κάθε φορά, τον έδιωχναν.

Τελικά, ταξίδεψε μέσω ξηράς σε άλλη πόλη, όπου ξυλοκοπήθηκε για άλλη μια φορά από μέλη των Ταλιμπάν. Εκεί ήταν που ο ίδιος και η οικογένειά του μπόρεσαν να επιβιβαστούν σε μια πτήση για το Πακιστάν. Περίμενε στο Πακιστάν για δύο μήνες πριν λάβει την καναδική του βίζα και τελικά, τον Οκτώβριο του 2021, μετεγκαταστάθηκε με την οικογένειά του.

«Όλη η οικογένεια εξακολουθεί να παλεύει με τις ψυχικές δυσκολίες εκείνων των ημερών», λέει ο Basir. «Έχω ακόμα βαθιά τραύματα από την άφιξη των Ταλιμπάν πέρυσι, αλλά η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ξεκινήσω μια νέα ζωή στον Καναδά».

Ο Basir είναι ασφαλής, αλλά εξακολουθεί να μην αισθάνεται άνετα με το να είναι ανοιχτός με τη σεξουαλικότητά του. Φοβάται ότι αν κάνει coming out ως αμφιφυλόφιλος θα είχε «συναισθηματικό αντίκτυπο» στα αγαπημένα του πρόσωπα, αλλά ανησυχεί επίσης ότι η καναδική κοινωνία μπορεί να μην τον αποδεχζτεί. Λέει ότι ένας «ευσεβής χριστιανός» στον Καναδά προσπάθησε να τον «οδηγήσει ηθικά» στο να γίνει straight.

Ο Sohil κατάφερε να φτάσει στο Πακιστάν, αλλά οι ελπίδες του για το μέλλον λιγοστεύουν

Πριν καταλάβουν την εξουσία οι Ταλιμπάν, ο Sohil είχε μια καλή ζωή στο Αφγανιστάν. Σπούδαζε ιατρική στο πανεπιστήμιο, είχε δουλειά και άρχιζε να σκέφτεται πώς θα ήταν το μέλλον του.

Μέσα σε μια νύχτα έχασε τα πάντα

«Για ένα μήνα ήμουν σε σοκ – δεν ήξερα τι να κάνω», λέει ο Sohil. «Ήξερα ότι μια μέρα θα χάσω τον εαυτό μου εδώ μέσα, μια μέρα θα πεθάνω εδώ μέσα».

Οι φόβοι του Sohil έγιναν γρήγορα πραγματικότητα. Λίγο μετά την πτώση της Καμπούλ, οι Ταλιμπάν του πέταξαν καυτό νερό επειδή φορούσε «δυτικά» ρούχα. Αργότερα απήχθη και φυλακίστηκε για τρεις ημέρες, ενώ αξιωματικοί των Ταλιμπάν τον χτύπησαν και έψαξαν το τηλέφωνό του.

Όταν δεν μπόρεσαν να βρουν κανένα ενοχοποιητικό στοιχείο, τον άφησαν να φύγει – αλλά η εμπειρία τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε να μείνει στο Αφγανιστάν. Πήρε βίζα για να πάει στο Πακιστάν και πέρασε τα σύνορα.

Μήνες αργότερα, ο Sohil βρίσκεται ακόμα στο Πακιστάν. Έχει κάνει αίτηση για άσυλο αλλού με την ελπίδα ότι θα μπορέσει να εγκατασταθεί σε μια χώρα όπου θα μπορούσε να είναι ανοιχτά γκέι, αλλά εξακολουθεί να περιμένει μια απόφαση. Αυτή τη στιγμή μένει σε ξενώνα.

«Δεν έχω καμία ελπίδα αυτή τη στιγμή», λέει ο Sohil. «Είναι το ίδιο με το Αφγανιστάν, όλοι μας συμπεριφέρονται περίεργα. Φοβάμαι πολύ τους ανθρώπους στις μέρες μας».

«Αν μείνω εδώ, δεν θα επιβιώσω. Δεν υπάρχει υποστήριξη για εμάς – δεν ξέρω τι να κάνω».

Έναν χρόνο μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, ο Sohil χάνει την ελπίδα ότι θα φτάσει ποτέ στην ασφάλεια.

«Δεν νομίζω ότι έχω μέλλον πια», λέει. «Η ζωή μου έχει σταματήσει εδώ μέσα – δεν έχω καμία ελευθερία».

Ο Sohil ονειρεύεται μια μέρα να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο για να γίνει γιατρός. Το όνειρό του είναι να φτάσει σε μια χώρα όπου θα μπορούσε να σπουδάσει και να είναι ανοιχτός με τη σεξουαλικότητά του.

«Θέλω να είμαι ξανά ο εαυτός μου – δεν θέλω να ζω στη σκιά. Εύχομαι ότι θα συμβεί, αλλά δεν έχω καμία ελπίδα τώρα. Δεν ξέρω τι θα συμβεί γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει – έχει περάσει περισσότερο από ένας χρόνος και είμαι ακόμα κολλημένος. Ένας χρόνος από τη ζωή μου έφυγε για το τίποτα».

Ο Sulaiman μπορεί να αναπνεύσει πιο εύκολα στην Αγγλία

Ο Sulaiman έκανε coming out ως γκέι σε δύο φίλους πριν αναλάβουν οι Ταλιμπάν. Αφού έπεσε η Καμπούλ, σκέφτηκε ότι αν κάποιος από αυτούς επέλεγε να τον βγάλει, θα σκοτωνόταν.

«Ήταν πολύ τρομακτικό για μένα. Κάθε στιγμή φοβόμουν ότι θα με σκοτώσουν οι Ταλιμπάν».

Όπως πολλοί άλλοι, ο Sulaiman άρχισε γρήγορα να καταστρώνει ένα σχέδιο για να φύγει. Ένας Αμερικανός φίλος του κατάφερε να τον φέρει σε επαφή με την Rainbow Railroad, μια φιλανθρωπική οργάνωση που βοηθά ΛΟΑΤΚΙ+ αιτούντες άσυλο. Περίμενε μήνες με τρόμο πριν λάβει είδηση ​​τον Φεβρουάριο ότι του παραχωρήθηκε πρόσβαση στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Του ζητήθηκε να ταξιδέψει στο Πακιστάν. Από εκεί, οι βρετανικές αρχές τον μετέφεραν σε ασφαλές μέρος.

Από τότε ζει σε ένα ξενοδοχείο στα Midlands, δουλεύοντας με μερική απασχόληση, κάτι που του έδωσε τη δυνατότητα να κερδίσει τα δικά του χρήματα. Χρησιμοποιεί μερικά για να αποταμιεύσει για το μέλλον του και τα υπόλοιπα τα στέλνει στην οικογένειά του πίσω στο σπίτι. Περνά τα βράδια του μελετώντας.

Θεωρεί τον εαυτό του τυχερό – απλώς χαίρεται που είναι ασφαλής.

«Είμαστε χαρούμενοι στο ξενοδοχείο», λέει. «Μερικοί τύποι σπουδάζουν, άλλοι πηγαίνουν στο κολέγιο. Είμαι καλά εδώ».

«Όταν περπατάω στο δρόμο βλέπω ανθρώπους με διαφορετικές ταυτότητες, διαφορετικά φύλα, διαφορετικές επιθυμίες, αλλά στο Αφγανιστάν πρέπει να ακολουθείς τους κανόνες αν θέλεις να είσαι ζωντανός», εξηγεί ο Sulaiman.

Ή τηρείς τους κανόνες ή πεθαίνεις

«Αν δεν τηρήσεις τους κανόνες τους, θα σκοτωθείς».

Ακόμη και τώρα, κρατά μυστική τη σεξουαλικότητά του. Ακόμα δεν αισθάνεται άνετα να είναι εντελώς ανοιχτός για το ποιος είναι – και φοβάται ότι η οικογένειά του πίσω στο σπίτι θα τον απορρίψει αν το μάθει.

«Δεν είναι έτοιμοι να με δεχτούν αυτή τη στιγμή».

Πριν από δύο χρόνια έχασε τον πατέρα μου. Το να χάσει την υποστήριξη της οικογένειάς του είναι ο μεγαλύτερος φόβος του.

«Η οικογένειά μου είναι ακόμα σε σοκ. Ξέρω ότι δεν είναι έτοιμοι να το δεχτούν.

«Είμαι μόνος σε αυτή τη χώρα. Αν χάσω την οικογένειά μου από το Αφγανιστάν, αν δεν με δεχτούν πια, δεν θα ζήσω. Η ζωή θα ήταν πολύ απογοητευτική για μένα αν δεν με δεχτούν και αν δεν απαντήσουν στις κλήσεις μου. Χρειάζομαι ακόμα να μου μιλάνε, να είναι δίπλα μου και να με υποστηρίζουν».

Ωστόσο, ο Sulaiman ελπίζει για το μέλλον. Λέει ότι επιτέλους μπορεί να «αναπνεύσει ελεύθερα» στο Ηνωμένο Βασίλειο – κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει στο Αφγανιστάν.

«Απολαμβάνω πραγματικά κάθε στιγμή που βρίσκομαι εδώ», λέει. «Σημαίνει πολλά για μένα ότι μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Όταν έβαλα το πόδι μου στη γη αυτής της χώρας, πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα, «είσαι ελεύθερος». Τώρα μπορείς να ζήσεις».

«Δεν ζούσαμε στο Αφγανιστάν – παλεύαμε να επιβιώσουμε – αλλά τώρα ζούμε εδώ».

Headlines