Πίσω από τους τοίχους του Chelsea Hotel: Ο μύθος της ηδονής και της θλίψης της Νέας Υόρκης

Το μυστήριο του Chelsea Hotel έχει πολλές πτυχές. Πολύ πριν γίνει στέκι των hipsters, το 12ώροφο φρούριο 250 δωματίων, που χτίστηκε τη δεκαετία του 1880, φιλοξένησε τον Mark Twain (αν και ίσως αυτός να ήταν ο αρχικός hipster). Τη δεκαετία του ’50, το Chelsea φιλοξένησε διάφορες προσωπικότητες της λογοτεχνίας, ο πρώτος που του προσέδωσε μια αχαλίνωτη αύρα ήταν ο Dylan Thomas, ο οποίος ζούσε την πλουσιοπάροχη ζωή στο δωμάτιο 205. Τον Νοέμβριο του 1953 ο Ουαλός ποιητής έπεσε σε κώμα στο δωμάτιό του, μετά από ένα μνημειώδες μεθύσι στο κοντινό White Horse Inn – «Ήπια 18 ουίσκι. Νομίζω ότι αυτό είναι το ρεκόρ», είπε, αφού τελείωσε ένα μπουκάλι Old Grandad – πριν μεταφερθεί στο νοσοκομείο για να πεθάνει.

Ο Charles R Jackson, συγγραφέας του The Lost Weekend, αυτοκτόνησε εκεί τον Σεπτέμβριο του 1968. Σε μια πιο χαρούμενη νότα, ο Τζακ Κέρουακ και ο Γκορ Βιντάλ αποσύρθηκαν στο δωμάτιο του Κέρουακ μετά από μια βόλτα σε μπαρ του Γκρίνουιτς Βίλατζ, αποφασίζοντας ότι «το οφείλαμε στη λογοτεχνική ιστορία να είμαστε ζευγάρι». Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ έζησε επίσης στο Chelsea, και τη δεκαετία του ’80 και του ’90 έγινε σχεδόν οίκος ευγηρίας για γερασμένους beats, συμπεριλαμβανομένων των ποιητών Γκρέγκορι Κόρσο και Χέρμπερτ Χάνκε. Ο Arthur C. Clarke μετακόμισε εκεί ενώ έγραφε το «2001: H Οδύσσεια του Διαστήματος».

Photo: YouTube

Ο Τζάκσον Πόλοκ εξέφρασε την περιφρόνησή του για το καλλιτεχνικό κατεστημένο κάνοντας εμετό στο χαλί της ιδιωτικής τραπεζαρίας όπου η Πέγκι Γκούγκενχαϊμ προσπαθούσε να παρουσιάσει το έργο του σε σημαντικούς συλλέκτες. Η αδελφή της Χέιζελ είχε το μυαλό να συμβουλεύσει τον υπεύθυνο του εστιατορίου να κορνιζάρει το λερωμένο από τον εμετό χαλί με το σκεπτικό ότι μια μέρα θα άξιζε εκατομμύρια.

Ο εμετός δεν ήταν ασυνήθιστο φαινόμενο στο Τσέλσι. Τα καταλύματα δεν ήταν καθόλου πολυτελή. Οι διάδρομοι είχαν κάποτε περιγραφεί ως «γοητεία ψυχιατρείου της σοβιετικής εποχής», ενώ ο Ρώσος ποιητής Yevgeny Yevtushenko περιέγραψε το δωμάτιό του ως «με μυρωδιά Νταχάου».

Photo: Public Domain

«Αυτό το ξενοδοχείο δεν ανήκει στην Αμερική», έγραψε κάποτε ο θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ, ο οποίος έζησε στο δωμάτιο 614 για έξι χρόνια μετά το διαζύγιό του με τη Μέριλιν Μονρόε. «Δεν υπάρχουν ηλεκτρικές σκούπες, δεν υπάρχουν κανόνες και δεν υπάρχει ντροπή».

Το Chelsea, όμως, είχε κάτι που κανένα ποσό χρημάτων ή εσωτερικής διακόσμησης δεν μπορούσε να αγοράσει: ένα μοναδικό στυλ και έναν μοναδικό θρύλο.

Αλλά ήταν ο Andy Warhol που έβαλε τη σφραγίδα του underground στο Chelsea, όταν γύρισε εκεί το τρεισήμισι ωρών παραλήρημά του «The Chelsea Girls» το 1966. Μέχρι τη στιγμή που η Patti Smith και ο Robert Mapplethorpe εγκαταστάθηκαν το 1969, καδράροντας ήδη τους εαυτούς τους ως την επόμενη γενιά στην παράδοση της μποέμικης παρακμής του Chelsea. Οι πιο cool μουσικοί του πλανήτη ζούσαν στο Chelsea (Joplin, Dylan, Hendrix, Leonard Cohen, Joni Mitchell, Dee Dee Ramone), συχνά κάνοντας τα πιο «προχωρημένα» ναρκωτικά, μια τάση που κορυφώθηκε και κατέρρευσε το 1978, όταν ο Sid Vicious και η Nancy Spungen χρησιμοποίησαν το μέρος ως το προσωπικό τους κρησφύγετο ηρωίνης, και η Nancy Spungen πέθανε εκεί, πιθανότατα ως αποτέλεσμα μιας επιτυχημένης αυτοκτονίας.

Σκηνή από το Chelsea Girls του Άντι Γουόρχολ.

«Dreaming Walls: Inside the Chelsea Hotel» είναι το ντοκιμαντέρ για το Chelsea Hotel που δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με όλα αυτά τα πρόσωπα. Οι θρύλοι είναι εκεί, κρέμονται στο περιθώριο της ταινίας- είναι τα φαντάσματα που το στοιχειώνουν. Αλλά το «Dreaming Walls» δεν παρουσιάζει πολλά από τα μυθικά στοιχεία της ιστορίας του Chelsea. Η ταινία γυρίστηκε τα τελευταία τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το ξενοδοχείο βρισκόταν στην τελική φάση μιας ανακαίνισης που είχε τραβήξει σχεδόν μια δεκαετία. Η ιδέα ήταν ότι μετά από χρόνια ως το πιο διάσημο και μεγαλοπρεπές αχούρι του Μανχάταν, το Chelsea επρόκειτο να μετατραπεί σε ένα boutique ξενοδοχείο, το οποίο θα αντλούσε φήμη από τα βάθη του μύθου του. (Τουλάχιστον δεν θα χρειαζόταν να εξαφανίσουν το ξενοδοχείο για να το πετύχουν αυτό, με τον τρόπο που ο σχεδιαστής μόδας John Varvatos έχτισε την μπουτίκ του στο Bowery πάνω στον τάφο του CBGB κλαμπ).

H Πάτι Σμιθ στο Dreaming Walls / Photo: YouTube

Στο «Dreaming Walls», οι συν-σκηνοθέτριες της ταινίας, Amelié van Elmbt και Maya Duverdier, δεν εγκαταλείπουν ποτέ το εσωτερικό του Chelsea. Βλέπουμε τον μεγαλοπρεπή σχεδιασμό -τους πολυελαίους, τους τρομακτικούς αυτοκρατορικούς διαδρόμους, τη σκάλα με το περίτεχνο μαύρο σιδερένιο κιγκλίδωμα που σχηματίζει ένα οβάλ τύπου «μην κοιτάς κάτω» βγαλμένο από ταινία τρόμου.

Στο ντοκιμαντέρ, ωστόσο, η ζοφερή μεγαλοπρέπεια όλων αυτών σηματοδοτείται από τα αντιαισθητικά σημάδια της ανακαίνισης: κρεμασμένα φύλλα πλαστικού, εκτεθειμένοι σωλήνες, μισοτελειωμένοι τοίχοι.
Και το «Dreaming Walls» χρησιμοποιεί την επιβλητική αταξία της ανακαίνισης του Chelsea ως μεταφορά για μια καίρια στιγμή του πολιτιστικού limbo. Το παρελθόν – η μποέμικη παράδοση των ανθρώπων που ζούσαν στο ξενοδοχείο με πολύ λίγα χρήματα, κάνοντας τέχνη και (συχνά) παίρνοντας ναρκωτικά – έχει χαθεί. Το μέλλον, όπου όλα αυτά θα καλυφθούν με πλακάκια, έρχεται γρήγορα. Το θέμα της ταινίας είναι οι τελευταίοι απόμαχοι της μυσταγωγίας του Chelsea: οι κυρίως αρχαίοι ένοικοι που βρίσκονταν ακόμη εκεί, περιμένοντας να τους διώξουν, ζώντας ως μαραμένα τοτέμ ενός κόσμου που κάποτε ήταν.

Δεν είναι διάσημοι, αν και μία από αυτούς, η Merle Lister, ίδρυσε τη δική της ομάδα χορού τη δεκαετία του ’70, η οποία εμφανιζόταν σε μέρη όπως το Lincoln Center. Τώρα είναι γκριζομάλλα και σκυφτή, με μια νοσταλγική ζωντάνια. Αυτή και μερικοί άλλοι κάτοικοι του Τσέλσι έχουν μια ζωντανή παρουσία, παρόλο που (ή ίσως επειδή) μια θλίψη πλανάται πάνω τους. Ο θάνατος του μποέμικου τρόπου ζωής, ακόμη και σε ένα ντοκιμαντέρ που του αποτίει στοργικό φόρο τιμής, δεν είναι ένα αρκετά χαρούμενο θέμα.

Δείτε το βίντεο

Το «Dreaming Walls» περιλαμβάνει κάποια κινηματογραφικά πλάνα από 50 χρόνια πριν. Βλέπουμε την Patti Smith, που χαρακτηρίζεται ως «ποιήτρια και μουσικός», μαζί με αποσπάσματα από τον Stanley Bard, ο οποίος άρχισε να εργάζεται εκεί το 1957 ως βοηθός υδραυλικού και ανέλαβε διευθυντής το 1964, δουλεύοντας όσο κανείς άλλος για να καλλιεργήσει και να διατηρήσει την ύπαρξη του ξενοδοχείου ως καταφύγιο για καλλιτέχνες και αποτυχημένους και όλους τους ενδιάμεσους. Αναγκάστηκε να φύγει από το ξενοδοχείο σε μια διαμάχη για τη διεύθυνση το 2007.

Το «Dreaming Walls» έχει σχεδιαστεί ως μια ελεύθερα αιωρούμενη, ενίοτε τυχαία μποέμικη ονειροπόληση. Αυτό που μας δείχνει συνεχίζει να προκαλεί ερωτήματα (πόσοι άνθρωποι, κατά μέσο όρο, ήταν ένοικοι στο Τσέλσι; Ποια ήταν η συμφωνία που τους προσφέρθηκε όταν άρχισαν οι ανακαινίσεις;).

Photo: Public Domain

«Ωστόσο, το Chelsea Hotel φαίνεται να εμπνέει ταινίες που απολαμβάνουν μια ορισμένη δημιουργική ιδιοτροπία (αν και το ντοκιμαντέρ «Chelsea on the Rocks» του Abel Ferrara, του 2008, πατάει πιο πολύ στη γη). Το «Dreaming Walls» έχει ως στόχο να αποτυπώσει όχι τόσο την ιστορία του ξενοδοχείου, ή ακόμη και την εμπειρία των ανθρώπων που έζησαν εκεί, όσο τη μετεμψύχωση του Chelsea. Οι γερασμένοι κάτοικοι μπορούν να κάνουν check out ανά πάσα στιγμή (ή να τους διώξουν), αλλά δεν μπορούν ποτέ να φύγουν» όπως γράφει η κριτική του ντοκιμαντέρ στο variety.com