Το Fame διαμόρφωσε μία ολόκληρη γενιά – «Ο κόσμος με πλησιάζει και μου λέει: Μας σώσατε τη ζωή»

«Δουλεύαμε σκληρά και δεν πληρωνόμασταν πολύ – οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν νέα παιδιά που χρειάζονταν καλύτερη εκπροσώπηση» θα πει ο Lee Curreri που υποδυόταν τον Bruno Martelli, τον σγουρομάλλη μουσικό που είχε αδυναμία στον πρεσβύτερο καθηγητή του, τον Μίστερ Σορόφσκι και τραγουδούσε σε ένα αυτοσχέδιο, αυθόρμητο παραλήρημα «ακούμε Τσαϊκόφσκι και περιμένουμε τον κύριο Σορόφσκι, σο σο σο σο σο Σορόφσκι!».

Δε θυμάμαι κάθε πότε το έδειχνε το σήριαλ (που ακολούθησε της ταινίας) η τηλεόραση, θυμάμαι όμως ότι δεν το έχανα ποτέ. Με το τοσοδούλι καρεκλάκι μου απέναντι από τη συσκευή παρακολουθούσα έναν κόσμο ταλέντου, φιλοδοξίας, ανταγωνισμού, ερώτων, απογοητεύσεων, διακρίσεων, συγκινητικής άγνοιας και νεανικής παρόρμησης.

Το theme song των Μάικλ Γκορ και Ντιν Πίτσφορντ σφυρηλατούσε το χτυποκάρδι της ανυπομονησίας. Η Αϊρίν Καρά ξεκαθάριζε ότι ο στόχος είναι κοντά:
Θα ζήσω για πάντα
Θα μάθω να πετάω (ψηλά)
Ω, θα ζήσω για πάντα
Μωρό μου, θυμήσου το όνομά μου

Η ταινία αποτέλεσε ένα βαθιά συναισθηματικό έργο, μια ζεστή καρδιά από πάγο. Η προσπάθεια ήταν κυρίαρχη «Αν θες να πετύχεις πρέπει να δουλέψεις». Τα 80s δεν αστειεύονταν. Παρ’ όλη τη διασκέδαση και τις ποδοβολητά η αγωνία και ο πεσιμισμός καθορίζουν ένα αξιοσημείωτα μεγάλο κομμάτι της τηλεοπτικής δημιουργίας, θέτοντας προβληματισμούς και διλλήματα ως προς την επιδίωξη μιας αμφίσημης καριέρας στη σόου μπιζ.

Αλλά η κληρονομιά της ταινίας, που δημιούργησε αμέτρητα επίσημα και ανεπίσημα spin-offs, βοήθησε αυτός ο σκεπτικισμός να αποτελέσει την έκπληξη για μια γενιά που είχε συνηθίσει σε πιο αισιόδοξες απόψεις για το «θα τα καταφέρεις αν το θέλεις».

• Διαβάστε ακόμα: Ριάλιτι βάζει millenials να επιβιώσουν σε συνθήκες 80s

Ο Άλαν Πάρκερ ήταν 34 ετών όταν γύρισε τη σειρά, έχοντας καθιερωθεί ως σκηνοθέτης διαφημίσεων στην πατρίδα του, το Ηνωμένο Βασίλειο, πριν κερδίσει την αναγνώριση με το γκανγκστερικό παιδικό κακόγουστο έργο Bugsy Malone, το 1976) και το ανυπέρβλητο δράμα Midnight Express, το 1978.

Το Fame ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του Πάρκερ εκτός από την Εβίτα – και για πολλούς καθόρισε όχι μόνο την καριέρα του, αλλά και το πώς ορίζεται η διασημότητα, η επιτυχία και η αποτυχία.

«Δεν ήθελα πραγματικά τη φήμη. Ποτέ δεν είχε να κάνει με το εγώ μου, μόνο με τη μουσική. Ήθελα να γίνω ο Lalo Schifrin, ο οποίος έγραψε το Mission: Impossible» λέει σήμερα στη Guardian ο Lee Curreri που υποδυόταν τον Bruno Martelli.

«Ήμουν αυτό το αταίριαστο μικρό ιταλάκι που πήγαινε σε ένα καθολικό σχολείο στο Μπρονξ και είχε περίεργα ενδιαφέροντα. Όταν παρακολουθούσα το Carol Burnett Show στην τηλεόραση, για παράδειγμα, το παρακολουθούσα επειδή μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίο ο διευθυντής της μπάντας Peter Matz ενορχήστρωνε τη μουσική.

»Όταν ο Άλαν Πάρκερ έκανε casting για την ταινία Fame, έψαχνε για τους περισσότερους ρόλους πραγματικούς ανθρώπους και όχι ηθοποιούς. Ήθελε ένα ντροπαλό αλλά ευαίσθητο παιδί-θαύμα στο πιάνο. Πέρασα από οντισιόν έξι φορές. Μου έλεγαν: «Πες αυτές τις ατάκες. Τώρα παίξε πιάνο. Τώρα παίξε το πιάνο και πες τις γραμμές». Έπαιζα ταραντέλες για Ιταλούς παραθεριστές στο Κάτσκιλς όταν έμαθα ότι πήρα τον ρόλο του Μπρούνο. Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Ήμουν 19 χρονών.

»Μου άρεσε να πηγαίνω στο πλατό όταν δεν είχαμε γύρισμα. Θυμάμαι μια σκηνή σε ένα εγκαταλελειμμένο παλιό λύκειο στη Νέα Υόρκη, με τον ήλιο να πέφτει αργά το απόγευμα μέσα από τα παράθυρα και τη χορεύτρια Hilary, την οποία υποδυόταν η μπαλαρίνα Antonia Franceschi, να χορεύει με τον Leroy. Ήταν το πιο όμορφο πράγμα.

»Όταν γινόταν η επιλογή των ηθοποιών για το spin-off της τηλεοπτικής σειράς, η τηλεόραση τότε δεν είχε μεγάλη φήμη, οπότε αρκετοί που είχαν παίξει στην ταινία δεν μπήκαν στη σειρά. Εγώ το έκανα, επειδή είχα ένα σχέδιο. Θα έγραφα τραγούδια και θα ανέπτυσσα τις μουσικές μου ικανότητες. Το να βρίσκομαι μπροστά στην κάμερα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο για μένα. Δουλεύαμε σκληρά αλλά δεν πληρωνόμασταν πολύ. Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν νέα παιδιά που χρειάζονταν καλύτερη εκπροσώπηση. Ξέρω ότι χρειαζόμουν μία πλάτη και δεν είχα, ειδικά όταν μεταφέραμε την παραγωγή στο Λος Άντζελες από τη Νέα Υόρκη.

»Ξεκινούσαμε κάθε μέρα στις 7 το πρωί και τελειώναμε στις 7 το απόγευμα. Πολλές φορές περιμέναμε να ετοιμαστούν τα πλάνα. Έγραφα τραγούδια στις 2 το πρωί. Εκείνη την εποχή, τα drum machine, το sampling και τα synths έκαναν θραύση, οπότε είχα την ιδέα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για όλα αυτά, και μεταμορφώθηκα σε μια μονομελής μπάντα, γράφοντας ντραμς, μπάσο, νταούλια, πνευστά, όλη την ορχήστρα. Εκτός από το να γράφω τραγούδια για το Fame, μου ζητήθηκε να γράψω μουσική για τις εκπομπές κινουμένων σχεδίων του NBC το πρωί του Σαββάτου. Τους έστειλα ένα demo, και ποιος άλλος θα εμφανιζόταν για να το ενορχηστρώσει παρά ο Peter Matz; Πήρε το άθλιο demo μου και το ενορχήστρωσε για μια ζωντανή ορχήστρα στα στούντιο του NBC. Ήμουν στον παράδεισο.

»Ήμουν 23 ετών όταν έφυγα από την εκπομπή. Εκείνη την εποχή, το δίκτυο αποφάσισε να μην το δείχνει πια στις ΗΠΑ, αλλά τα πήγαινε τόσο καλά στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ιταλία, που συνέχισαν να το κάνουν για εξαγωγή. Πήρα μια δουλειά γράφοντας μουσική για μια τηλεοπτική ταινία με τον Μίκι Ρούνεϊ. Αυτή ήταν η αρχή και από εκεί και πέρα απογειώθηκα – δουλεύοντας μουσική για τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, όπως ακριβώς ήθελα να κάνω.

«Ήμουν αντικαταστάτρια στο Μπρόντγουεϊ όταν βγήκε η ταινία το 1980 και πήγα σε μια μεταμεσονύκτια προβολή» λέει στη Guardian η Valerie Landsburg που υποδυόταν την Doris Schwartz.

«Θυμάμαι να βλέπω τον Lee στην οθόνη και να σκέφτομαι: «Κάποια μέρα θα γίνω φίλη με αυτόν τον τύπο». Δύο χρόνια αργότερα μου τηλεφώνησαν – έκαναν την τηλεοπτική σειρά. Κατέληξα να πάρω το ρόλο της Doris Schwartz. Ήμουν 23 ετών, είχα ήδη παίξει σε ταινίες και ήμουν η μεγαλύτερη σε ηλικία στη σειρά. Φυσικά, ο Lee και εγώ γίναμε φίλοι. Μοιραστήκαμε ακόμη και ένα διαμέρισμα και πηγαίναμε μαζί στη δουλειά.

»Η Ντόρις δεν ήταν η πρωταγωνίστρια. Εγώ ήμουν κάτι σαν φίλη του πρωταγωνιστή. Ήμουν το άτομο που έλεγε «Σε λυπάμαι πολύ» ή «Υπάρχει άλλη πίτσα;». Πολλά παιδιά της ηλικίας μου που ήξεραν ότι ήταν γκέι αλλά ένιωθαν ότι δεν μπορούσαν να το πουν σε κανέναν ταυτίζονταν με την Ντόρις επειδή δεν είχε αγόρι. Υπήρχαν και κορίτσια της Ντόρις. Έχω κλάψει με ανθρώπους που με πλησίασαν και μου είπαν «Μου έσωσες τη ζωή. Επειδή έκανες αυτό που έκανες, δεν πήδηξα από μια γέφυρα». Μια μέρα, ήμουν το τελευταίο άτομο που έμπαινε σε ένα αεροπλάνο και η γυναίκα που σφράγιζε τα εισιτήρια έβαλε το χέρι της πάνω στο δικό μου και είπε: «Σ’ αγαπώ».

»Δουλέψαμε πολύ σκληρά. Αν δεν έπαιζες θέατρο, έκανες πρόβες για τα χορευτικά νούμερα και αν δεν έκανες αυτό, έκανες μια demo ηχογράφηση του μεγάλου νούμερου που θα τραγουδούσες στο τέλος της σειράς.

»Αν διαβάσετε τις παλιές κριτικές της σειράς, κανείς δεν μιλάει για διακρίσεις. Κανείς δεν μίλησε για το ότι ο Leroy είναι μαύρος. Η αλήθεια ήταν ότι ήμασταν μια φυλή, νέοι άνθρωποι που ήθελαν να γίνουν καλλιτέχνες. Ήμασταν μια οικογένεια. Μου άρεσε όλη αυτή η εμπειρία. Ο Lee έγραψε τη μουσική γι’ αυτό, εγώ έγραψα ένα επεισόδιο της σειράς. Ήταν σαν να παρακολουθείς την καλύτερη σχολή παραστατικών τεχνών και κινηματογράφου που θα μπορούσες ποτέ να παρακολουθήσεις».

*Για τον εορτασμό της 40ής επετείου της τηλεοπτικής σειράς Fame, το αρχικό καστ θα δώσει τρεις συναυλίες επανένωσης στις 8, 9 και 10 Σεπτεμβρίου στο Birmingham Town Hall του Λονδίνου.

*Με στοιχεία από theguardian.com