Η Θεία Πρόνοια

«Εγώ ο ίδιος είμαι τελείως σώος, εκτός πολύ μικρών εκδορών, μωλώπων ή εγκαυμάτων. Θεωρώ τούτο ως επιβεβαίωσιν της εντολής της Θείας Προνοίας, όπως συνεχίσω τον σκοπόν της ζωής μου, καθώς έχω πράξει μέχρι τούδε».

ΑΔΟΛΦΟΣ ΧΙΤΛΕΡ

«Ελεύθερον Βήμα» Σάββατο 22 Ιουλίου 1944

Οι ειδήμονες γνωμάτευσαν ότι εκείνη τη μοιραία Πέμπτη, στις 20 Ιουλίου του 1944, το ξύλινο πόδι ενός τραπεζιού σφράγισε το σκληρό πεπρωμένο εκατομμυρίων ανθρώπων. Το ξύλινο πόδι εμπόδισε το ωστικό κύμα της έκρηξης να κατευθυνθεί εξ ολοκλήρου προς τη μεριά του Φύρερ και ο ίδιος γλίτωσε με ελαφρά τραύματα. Η απόπειρα δολοφονίας απέτυχε, ο ιθύνων νους της, ο κόμης φον Στάουφενμπεργκ, καθώς και οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι την πλήρωσαν με τη ζωή τους, αλλά συμπαρέσυραν και κάθε άλλο πιθανό ή απίθανο συνεργό, έστω και με σκιά υποψίας. Το χειρότερο; Ο πόλεμος στην Ευρώπη παρατάθηκε για εννέα ακόμη μήνες (στο μέτωπο του Ειρηνικού, ως γνωστόν, χρειάστηκαν τέσσερις μήνες επιπλέον και δύο ατομικές βόμβες προτού παραδοθεί η Ιαπωνία) που αποδείχτηκαν και οι πλέον αιματηροί των συνολικά έξι χρόνων, κυρίως μεταξύ αμάχων προσφύγων, καρβουνιασμένων από φίλια πυρά. Το πιο ακριβό τίμημα που καταβλήθηκε ποτέ για ένα ξύλινο πόδι τραπεζιού.

Ο Αδόλφος Χίτλερ, όπως και κάθε άλλος ψωνισμένος ηγέτης, όχι πάντοτε δικτάτορας, πίστευε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ότι ήταν ο εκλεκτός της Θείας Πρόνοιας. Θα μου πείτε, εδώ το πιστεύει ο κυρ Μήτσος, όταν βρίσκει ένα δεκάευρο στον δρόμο, δεν θα το πίστευε ο απόκληρος που κατέκτησε τη μισή Ευρώπη; Σωστό κι αυτό. Γεγονός είναι πάντως ότι όλοι οι εκλεκτοί της Θείας Πρόνοιας, από τον κυρ Μήτσο έως τον Αδόλφο, εμποτίζονται από μια βαθιά εγωιστική αντίληψη για τις προτεραιότητες της Θείας Πρόνοιας, παρόμοια με εκείνη που εμποτίζει τις αμερικανικές ταινίες καταστροφής: Ας τιναχτεί στον αέρα ο πλανήτης, αρκεί να διασωθεί η δική μου οικογένεια… Ο,τι και αν συμβεί τριγύρω τους και για όσον καιρό δεν πλήττει το σαρκίο τους ανεπανόρθωτα μεταφράζεται αυτομάτως σε ευμένεια της Θείας Πρόνοιας προς το πρόσωπό τους ή/και σε δοκιμασία στην οποία τους υποβάλλει η Θεία Πρόνοια προκειμένου να εξέλθουν δυνατότεροι και να επιστρέψουν δριμύτεροι. Ετσι κι αλλιώς, τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο, το δικό τους πεπρωμένο είναι για τη Θεία Πρόνοια η μοναδική της σκορδοκαΐλα.

Δεν μπαίνω καν στον πειρασμό να εικάσω την οδύνη και τις πρώτες σκέψεις του Αλεξάντερ Ντούγκιν, καθώς αντίκριζε το αυτοκίνητο της κόρης του να φλέγεται, με την ίδια στη θέση της οδηγού και τον ίδιον παραλίγο στη θέση του συνοδηγού. Ο Ντούγκιν, βασικός σύμβουλος του Βλαντίμιρ Πούτιν και φανατικός διακινητής της ιδεολογίας του «ρωσικού κόσμου», μιας ιδεολογίας που παρουσιάζει σκανδαλώδη αν και ανομολόγητη ομοιότητα με τον «ζωτικό χώρο» (lebensraum) του Χίτλερ, ευθύνεται προσωπικά για την ασύμμετρη διασπορά οδύνης στη Γεωργία, στην Ουκρανία και σε όποιον άλλον δύσμοιρο γείτονα της μαμάς Ρωσίας. Αναρίθμητοι γονείς έχουν αντικρίσει το αποτρόπαιο θέαμα που αντίκρισε ο Ντούγκιν, μόνο και μόνο επειδή τα δικά τους τέκνα βρέθηκαν στον λάθος τόπο τη λάθος στιγμή, κόντρα στον μεσσιανικό σχεδιασμό του Ντούγκιν. Πώς να αποκρυπτογραφεί άραγε το μήνυμα της Θείας Πρόνοιας με τον θάνατο της κόρης του και τη σωτηρία του ίδιου; Είναι ένα αμφίστομο μαχαίρι, ένα μήνυμα ευμένειας και δοκιμασίας σε κοινή συσκευασία; Μια προτροπή να ατσαλώσει την ιδεοληψία του με το αίμα του παιδιού του; Πόσοι αθώοι ακόμη θα πληρώσουν με τη ζωή τους τη δική του αποκρυπτογράφηση;