Κρήτη

Οροπέδιο Ασκύφου, επαρχία Σφακίων, Νομός Χανίων. Πρωινό Δεκαπενταύγουστου. Πίνω καφέ στην αυλή του καλού φίλου που με φιλοξενεί λίγες μέρες κάθε χρόνο. Αγαπώ την Κρήτη και πραγματοποιώ τουλάχιστον ένα προσκύνημα ετησίως. Θα ήταν γύρω στις 10 όταν άκουσα την πρώτη ριπή αυτόματου όπλου. «Καλάσνικοφ» μου είπε ο φίλος. Για το καλό της ημέρας. Φυσικά.

Ακολούθησαν βολές από άλλο όπλο, το οποίο ο φίλος δεν ήταν σε θέση να αναγνωρίσει. Ηξερε όμως τι θα συμβεί στη συνέχεια. «Ακου τώρα που θα αρχίσουν να παίζουν σε beat». Πράγματι. Τα δύο όπλα άρχισαν να ρίχνουν διαδοχικά με τρόπο που συνιστούσε ρυθμική ακολουθία. Τέχνη έκαναν οι άνθρωποι. Ωστόσο ο τύπος με το Καλάσνικοφ ήταν μερακλής που αγαπάει τις ριπές. Αλήθεια σας λέω, δεν ξέρω πόσες γεμιστήρες άδειασε ο άνθρωπος, αλλά το πιστολίδι κράτησε ώρες. Κάτσαμε για μεσημεριανό και οι άνθρωποι έριχναν ακόμα.

Το βράδυ πήγαμε στη Γιορτή Γραβιέρας στην Ανώπολη Σφακίων. Υπέροχη γιορτή. Φανταστείτε συνθήκες πανηγυριού, με πολλά τραπέζια και πλαστικές καρέκλες, σκηνή για χορό και, φυσικά, για ένα υπέροχο κουαρτέτο παραδοσιακής μουσικής. Ωραίος κόσμος, καλό κρασί, πλανεύτρα τσικουδιά, γραβιέρα να βάλεις και στις τσέπες, καλοψημένα κρέατα. Και λαχειοφόρος αγορά με δώρα που διέθεσαν τοπικοί χορηγοί. Στάθηκα στο πιο εντυπωσιακό από αυτά, που διετέθη μάλιστα από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο. Μία καραμπίνα. Τι σχέση έχει ο πολιτιστικός σύλλογος με την καραμπίνα; Μπορεί κάποιος να θέλει να γυρίσει western μικρού μήκους. Επικουρικά, υπήρχε και άλλο δώρο: σκοποβολή με δώρο εκατό φυσίγγια.

Οχι, αυτά που σας περιέγραψα δεν αντιπροσωπεύουν την Κρήτη, ούτε τους Κρητικούς που, οι περισσότεροι, θυμώνουν με κάτι τέτοια. Το ίδιο ισχύει και για τους τύπους από τον Μυλοπόταμο, που κυνήγησαν τους Γερμανούς με 80 χρόνια καθυστέρηση. Δεν εκφράζουν την Κρήτη. Ομως το στίγμα αυτής της νοοτροπίας είναι ορατό και συχνά δημιουργεί παρανοήσεις. Η Κρήτη δεν είναι όπλα και τσαμπουκάδες, όπως η Ελλάδα δεν είναι μουσακάς και σπάσιμο πιάτων. Αν όμως δεν σταματήσουν αυτά, οι σκιές θα αρχίσουν να καλύπτουν το φως της αληθινής εικόνας.

Οι πρώτες 100 μέρες

Διάβασα το άρθρο του Παύλου Πολάκη για τις πρώτες 100 μέρες της Δεύτερης Φοράς. Ενα νέο σύμπαν μέσα σε 500 λέξεις. Πρώτα θα ανακτήσουν τον έλεγχο της ΔΕΗ. Δεν έχει σημασία πώς, η Αριστερά βλέπει το όραμα, τα μέσα δεν έχουν τόση σημασία. Μετά θα κρατικοποιήσουν και μία συστημική τράπεζα προκειμένου να μοιράσουν τα δάνεια με τα οποία θα χτιστεί ο νέος κόσμος. Υστερα θα δώσουν μέχρι 350 ευρώ ως επιδότηση ενοικίου στους νέους. (Γιατί να μη δώσουν 400; Γιατί να μην επιτάξουν σπίτια μεγαλοϊδιοκτητών;) Θα φτιάξουν καινούργια Σχολή Δικαστών που θα βγάζει λειτουργούς με λαϊκή συνείδηση. Ο κατώτατος μισθός θα πάει στα 800 ευρώ και θα συμπαρασύρει συντάξεις και επιδόματα. Καλό. Εφικτό. Με τι νόμισμα θα τα κάνουν να μας πει μόνο.

Τι είπε ο εκπρόσωπος;

Αν διαβάζω σωστά την τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου για το άρθρο στους «NY Times», τότε εθνικόν είναι το κυβερνητικό. Κοινώς όποιος πλήττει την κυβέρνηση βάλλει ευθέως κατά της χώρας. Αυτό δεν είναι μόνο αστείο. Είναι πρωτίστως επικίνδυνο. Και η επικοινωνιακή διαχείριση, αν δεν δηλώνει πανικό, αποκαλύπτει μία αναχρονιστική, σχεδόν αυταρχική, αντίληψη. Αν σώνει και καλά η κυβέρνηση έπρεπε να πει κάτι για το άρθρο, είναι ότι δεν σχολιάζει απόψεις και ορέξεις. Τελεία. Το να προσπαθείς να εμφανίσεις τους «NY Times» περίπου ως free press που δημοσιεύει πληρωμένες καταχωρίσεις με άρθρα αμφιλεγόμενων τύπων είναι αστείο. Ασε που κάποιος μπορεί να το εκλάβει και ως επιβεβαίωση όσων περιγράφει το άρθρο. Μπροστά σε αυτά τα πράγματα δεν μιλάς. Σκας ένα χαμόγελο και πας παρακάτω.