Μια συγκλονιστική συνέντευξη στην εφημερίδα της Αργεντινής «La Nacion» παραχώρησε ο Ματίας Αλμέιδα που μίλησε όχι μόνο ποδοσφαιρικά, αλλά και για δύσκολα και προσωπικά θέματα.

Ο προπονητής της ΑΕΚ αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στον θάνατο του πατέρα του, το ζήτημα που αντιμετώπισε με την υγεία του, τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα αλλά και την πρώτη του εμπειρία στην Ευρώπη, με την Ένωση.

Όλα όσα είπε ο Αλμέιδα:

Σε ερώτηση για το Κολοσσαίο (αγωνίστηκε στη Λάτσιο την τριετία 1997-2000) και τον Παρθενώνα είπε αστειευόμενος:

«Το Κολοσσαίο το γνώρισα μόλις ενάμιση χρόνο αφού έζησα στη Ρώμη… κρίμα, αλλά έχω ήδη πάει στον Παρθενώνα, μπορώ να κάνω και τον ξεναγό. Από εκείνα τα σχολικά βιβλία που διάβαζα στο δεύτερο έτος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέχρι το να στέκομαι στην ίδια την ιστορία, είναι μεγάλη υπόθεση. Μου συνέβη στο Κολοσσαίο, στον Παρθενώνα και στην Ιερουσαλήμ. Ξαφνικά, χάρη στο ποδόσφαιρο, αυτή η εγκυκλοπαίδεια έγινε πραγματικότητα για μένα. Αυτή είναι μια νέα μαθητεία, μια άλλη, για μένα, για τις κόρες μου, για τη σύζυγό μου. Εν ολίγοις, το ποδόσφαιρο αξίζει τον κόπο αν σας επιτρέπει να είστε ευτυχισμένοι και σας βοηθά να ανοίξετε το μυαλό σας. Αυτό είναι που παίρνεις μαζί σου για πάντα».

Για τη ζωή στην Αθήνα:

«Ήθελα να γνωρίσω, να ακούσω ιστορίες, να βιώσω την κουλτούρα τους, γύρισα μικρές πόλεις, χάθηκα… Μοιάζουμε πολύ, είναι ζεστοί και υπάρχει και κάτι λίγο χαοτικό. Προέρχομαι από την τάξη και τους κανόνες της Καλιφόρνιας και εδώ όλα είναι πιο χαλαρά. Είναι στοργικοί, με σεβασμό, ζουν πολύ από τον τουρισμό, οπότε η προδιάθεση και η φιλοξενία είναι στον τρόπο ύπαρξής τους. Η επιλογή μου, η επιθυμία μου, είναι να συμμετέχω, όχι απλώς να κάνω αυτό για το οποίο υπέγραψα».

Και θέλεις να δοκιμαστείς στην Ευρώπη;

«Ναι, ναι… Αφού έφυγα από την Αργεντινή ως προπονητής, φαινόταν ότι δεν επρόκειτο να φύγω από το Μεξικό, αλλά ήταν επιλογή μου να μετακομίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε κατάλαβα ότι δεν θα ήταν εύκολο να μπω στην Ευρώπη ως προπονητής, επειδή κανείς δεν σε βλέπει ως τον παίκτη που ήσουν, αλλά ως τον σημερινό προπονητή. Και όσον αφορά την προπονητική, στην Ευρώπη κοιτάζουν πολύ λίγο το ποδόσφαιρο του Μεξικού και της Νότιας Αμερικής.

Από την άλλη πλευρά, το ποδόσφαιρο στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει μεγάλη απήχηση και ήξερα ότι αυτό ήταν ένα σημείο για να προσπαθήσω να ανοίξω μια πόρτα στην Ευρώπη. Δεν είχα πολλές προτάσεις, ναι, κάποιες από ομάδες της Νότιας Αμερικής, από συλλόγους του αραβικού κόσμου, από το Μεξικό και κάποιες από την Αργεντινή, αλλά η επιλογή της Ελλάδας ήταν εντελώς αθλητική. Υπάρχουν ωραία πράγματα και άλλα που δεν είναι, αλλά δεν είμαι εδώ για να αλλάξω το πρωτάθλημα, αλλά για να γίνω μέρος του.

Το τουρνουά είναι ανταγωνιστικό, σκληρό, υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, τίποτα δεν χαρίζεται, η διαφορά μεταξύ των μεγάλων ομάδων και των άλλων είναι αισθητή. Είναι δύσκολο για μένα να στήσω κάτι εδώ, αλλά δώστε μου χρόνο, θα βρω έναν τρόπο. Η ΑΕΚ δεν έχει αναδειχθεί πρωταθλήτρια εδώ και τέσσερα χρόνια. Η πρώτη πρόκληση είναι να ξανακάνουμε τον σύλλογο ανταγωνιστικό. Θα δούμε πώς θα τα πάμε και αν μπορούμε να σταθεροποιηθούμε. Σε όλο τον κόσμο ζείτε με βάση δύο ή τρία αποτελέσματα ή αλλάζετε. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε αρκετά δυνατοί για να αντισταθούμε».

Θα δυσκολευτεί και ο Γκαγιάρδο να μπει στην Ευρώπη;

«Ποτέ δεν ξέρεις… Ο Τάτα Μαρτίνο πήγε από τη Νιούελς στη Μπαρτσελόνα, ποτέ δεν ξέρεις. Είναι αλήθεια ότι αυτά τα παραδείγματα είναι τα λιγότερα. Είμαι προπονητής εδώ και 12 χρόνια, και όταν έφτασα στην Ελλάδα πριν από δύο μήνες, ήρθαν από την UEFA για να επικυρώσουν την προπονητική μου ιδιότητα. Ήταν μια συνάντηση δυόμισι ωρών, το σκέφτηκαν και μόνο τότε μου έδωσαν την άδεια. Έτσι… βλέπετε, η καθημερινή ζωή στην Ευρώπη είναι πολύ διαφορετική από την Αργεντινή, οι σύλλογοι διοικούνται με διαφορετικό τρόπο. Πρέπει να προσαρμοστείτε».

Και η διαχείριση με τους ιδιοκτήτες, αν και το μάθατε αυτό στο Μεξικό και στις Ηνωμένες Πολιτείες…

«Και, ναι… για παράδειγμα εδώ, στα αποδυτήρια της ΑΕΚ, υπάρχουν 20 μέλη του προσωπικού, τα οποία είναι από την ομάδα και βρίσκονται εκεί κάθε μέρα, οπότε πρέπει να συνηθίσεις να έχεις τον προπονητή, τον αθλητικό διευθυντή, τον τιμ μάνατζερ, τη γραμματέα του τιμ μάνατζερ, τη γραμματέα της γραμματέως του τιμ μάνατζερ… υπάρχουν πολλές θέσεις και λειτουργίες. Για να μιλήσεις με τον ιδιοκτήτη… δεν τον βλέπεις πολύ συχνά. Είναι διαφορετικά, πολύ διαφορετικά από εκεί που γεννηθήκαμε».

Δεν περιορίζει αυτό την ελευθερία δράσης σας;

«Υπάρχουν πιο αργές διαδικασίες, αλλά προσπαθώ πάντα να έχω άμεση επαφή με τους ιδιοκτήτες. Φυσικά δέχομαι ότι είναι ο ιδιοκτήτης και τον ευχαριστώ που μου έδωσε δουλειά, αλλά του λέω ό,τι σκέφτομαι, αλλιώς είναι υπερβολικό το πρωτόκολλο.

Αλλά δέχομαι ότι ήρθα σε έναν τόπο για να προσαρμοστώ, όχι για να τον αλλάξω. Γιατί θα έκανα λάθος να είμαι ο αλαζόνας Αργεντινός, ένα στερεότυπο με το οποίο μας κατατάσσουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο. Επίσης, δεν ξεχνάω το γεγονός ότι, ελπίζω ότι η συμπεριφορά μου μπορεί να ανοίξει το δρόμο για άλλους συναδέλφους κάποια στιγμή».

Ξέρει το ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον ποιος είσαι ως μάνατζερ;

«Έχουν τη φυσιολογική περιέργεια για έναν προπονητή που είναι άγνωστος στην Ευρώπη. Υπήρξα προπονητής στη Βόρεια και τη Νότια Αμερική και το καταλαβαίνω και το αποδέχομαι αυτό. Δουλεύω 12 χρόνια, δεν υπάρχει αυτοσχέδιο προπονητικό επιτελείο, ξέρουμε πού και γιατί ερχόμαστε στην Ελλάδα. Δεν είμαστε εδώ για να αποδείξουμε κάτι, αλλά είναι αλήθεια ότι είμαστε λίγο άγνωστοι στο ευρωπαϊκό περιβάλλον ως προπονητικό επιτελείο».

Είναι η προπόνηση στην Αργεντινή ήδη εκτός του ραντάρ σας;

«Κοιτάξτε, κάνω αυτή τη δουλειά επειδή μου δίνει ευτυχία, και η ευτυχία μπορεί να μου δοθεί από την Cemento Armado, την Azul, την Alumni Azuleño ή τον καλύτερο σύλλογο της Ευρώπης. Δεν με ενδιαφέρει το μέρος. Είμαι προπονητής εδώ και 12 χρόνια και δεν βλέπω τον εαυτό μου να προπονεί για άλλα 12 χρόνια. Θέλω να ζήσω μια άλλη ζωή. Την ημέρα που δεν θα με κάνει πιο ευτυχισμένο, θα κάνω το ίδιο που έκανα και ως παίκτης: τελείωσε. Γιατί δεν είναι ότι θα πεθάνω χωρίς αυτό, όχι, όχι, έχω μάθει να απολαμβάνω άλλα πράγματα στη ζωή: την οικογένεια, να μεγαλώνω με τα παιδιά μου, να έχω χρόνο για τον εαυτό μου… Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσω και για λόγους ψυχικής υγείας, σωστά;»

Για μεγάλο χρονικό διάστημα ασκήσατε κριτική και υποφέρατε στο ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Κάνατε μια εσωτερική συμφωνία για να παραμείνετε σε αυτό;

«Το ποδόσφαιρο είναι μια αντανάκλαση της κοινωνίας… Έπαιζα γιατί με έκανε ευτυχισμένο, όταν ήμουν παιδί μου πετούσαν την μπάλα και γελούσα μόνος μου. Αργότερα, σταμάτησαν να μου λένε να διασκεδάζω με την μπάλα… Μεγαλώνεις, μεγαλώνεις και ανακαλύπτεις ότι υπάρχουν όλων των ειδών οι άνθρωποι. Μετά από αυτό, χρειάστηκαν πέντε χρόνια θεραπείας για να συνειδητοποιήσω ότι αγαπώ το ποδόσφαιρο και δεν χρειάζεται να με νοιάζει τι λένε οι άνθρωποι για μένα. Γιατί ούτε εγώ είμαι εδώ για να κρίνω κανέναν. Τώρα αποδέχομαι τον τρόπο που είναι. Πάντα θα είμαι αισιόδοξος και υπάρχουν πράγματα που μου σπάνε τα νεύρα, αλλά προσπαθώ να τα δουλέψω ώστε να μη μου προκαλούν κοιλόπονο. Δέχομαι. Αποδέχομαι τα πράγματα που υπάρχουν και επιλέγω να μην συμμετέχω σε πολλά από αυτά».

Κάποτε ορίσατε τον εαυτό σας ως “διαδηλωτή του ποδοσφαίρου”. Σας έβαλε σε μπελάδες;

«Έμαθα πολλά από τα λάθη μου και έμαθα επίσης να αποδέχομαι τους ανθρώπους. Ο καθένας έχει τα προβλήματά του και πολλοί άνθρωποι βγάζουν προς τα έξω αυτά τα σκατά που κουβαλούν… Προσπαθώ να διαχωρίζομαι ώστε να μη με πληγώνουν. Και έχω απομακρυνθεί πολύ από τα πάντα… Δεν έχω δώσει συνέντευξη εδώ και ένα χρόνο, για παράδειγμα. Έχω μάθει, με τον καιρό, πότε οι συνεντεύξεις είναι γνήσιες και πότε έχουν μια ιδιοτελή κατεύθυνση».

Είσαι κάπως σε επιφυλακή, τότε…

«Αφήστε τους να λένε ό,τι θέλουν, δεν με συγκινούν πια. Αν είμαι ευτυχισμένος, γιατί κάποιος να μου στερήσει την ευτυχία μου εξαιτίας ενός σχολίου του; Τα κοινωνικά δίκτυα είναι πολύ της μόδας στις μέρες μας, έτσι δεν είναι; Λοιπόν, δεν τα κοιτάζω καν. Είναι πολύ ξενέρωτοι, πώς να τρελαθώ για ένα σχόλιο. Υπάρχουν τόσα πολλά βαθιά και σοβαρά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο, δεν μπορώ να μπλέξω επειδή κάποιος λέει ότι η Αλμέιδα έκανε λάθος αλλαγές. Λοιπόν… “Λοιπόν… Slim, εσύ είσαι ο διευθυντής, τι θέλεις να κάνω;”. Είμαι εδώ τώρα”. Τα δίκτυα μπορούν να χρησιμοποιηθούν καλά, φυσικά… αλλά δείτε τι συμβαίνει με την πολιτική: πρόκειται για την προβολή, σκ@@@ όλη την ημέρα. Και δεν αλλάζουμε έτσι, είναι θλιβερό, είναι άχρηστο. Και βλάπτει τις οικογένειες. Δεν πρόκειται να το αλλάξω, οπότε επιλέγετε να συμμετέχετε ή να μείνετε έξω. Έχουν χαθεί αξίες, αξίες όπως το να μην είσαι ζηλιάρης ή μνησίκακος».

Αναφερθήκατε στην υγεία του μετάλλου και είχατε μια κακή περίοδο. Οι παίκτες προετοιμάζονται για το ντεμπούτο τους και παραμελούνται κατά τη συνταξιοδότησή τους;

«Το παρατηρώ αυτό εδώ και 20 χρόνια. Στην πραγματικότητα, κάποια στιγμή έγινα η τρελός… και με συμβούλεψαν να σταματήσω να το λέω: “Όχι, όχι, δεν μπορείς να μιλάς γι’ αυτό”, μου είπαν. Και είναι πολύ σοβαρό. Σε παίρνουν μακριά από το σπίτι σου όταν είσαι παιδί, από την πόλη σου, οι γονείς σου γαντζώνονται γιατί βλέπουν ότι θα εκπληρώσεις το όνειρό σου… Τώρα, σε αυτά τα μέρη που φτάνεις υπάρχουν επαγγελματίες, άνθρωποι που ξέρουν ήδη τι θα συμβεί με τα χρόνια, αυτοί που έρχονται στα αποδυτήρια χαρούμενοι νικητές και σε χαιρετούν, αλλά την ημέρα που χάνεις δεν θέλουν να σε κοιτάξουν. Σε προετοιμάζουν μόνο για να παίξεις και να αποδώσεις, σαν προϊόν, και το ποδόσφαιρο είναι υποκριτικό. Και η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών, που δεν έχουν καμία βασική προετοιμασία, πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι αιώνιο… και γνωρίζουν ότι δεν είναι αιώνιο. Μην τους λέτε ψέματα. Και υπάρχει και ο παίκτης που, επειδή χτυπάει καλά την μπάλα, νομίζει ότι είναι τρία βήματα πάνω από τους θνητούς. Αυτό είναι ψέμα. Όταν ανέλαβα ως προπονητής έφερα έναν παγκοσμίου φήμης βιολόγο στη Ρίβερ, επειδή ήθελα να αναλύσει τα μυαλά και να εξηγήσει στους παίκτες πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος. Είπα πολλά πράγματα που έμειναν εκεί… Είναι όπως όλα τα άλλα. Αν ανοίξετε κεφάλια σε μια χώρα, τι συμβαίνει;»

Μπορεί να είναι επικίνδυνο για τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου τομέα…

«Το ίδιο συμβαίνει και στο ποδόσφαιρο. Αυτό αφήνει παίκτες να βρίσκονται τριγύρω, παγκόσμιους πρωταθλητές που ζητούν χρήματα έξω από ένα εστιατόριο, και πού είναι οι άνθρωποι που σας στήριξαν; Σήμερα το ζούμε με την περίπτωση του Εσεκιέλ Σιριλιάνο και γνωρίζω πολλούς ανθρώπους σαν αυτόν, και επίσης επειδή το έζησα από πρώτο χέρι. Αλλά είναι καλύτερα να τα κρύβετε. Το λέω αυτό εδώ και χρόνια και ποτέ δεν με άκουσαν, με υποβάθμισαν. Και μίλησα σε βάθος επειδή συνέβη σε μένα και επειδή είδα πολλούς συναδέλφους με συναισθηματικά προβλήματα. Αυτά τα ζητήματα θίγονται μόνο όταν υπάρχει αυτοκτονία και μετά σιωπούν ξανά. Κάθε μέρα θα μπορούσαμε να βοηθάμε, και όχι μόνο με έναν ψυχολόγο. Όλοι χρησιμοποιούν ψυχολόγους από υποχρέωση, αλλά χωρίς πεποίθηση. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Πρέπει να προετοιμάσουμε πραγματικά τον άνθρωπο, όχι τον ποδοσφαιριστή, ο οποίος είναι λίγο παίκτης».

Πώς βλέπετε τους παίκτες σε αυτούς τους καιρούς της μέγιστης έκθεσης;

«Έχετε παίκτες που ενεργούν ενστικτωδώς και το κάνουν πολύ καλά. Έχετε παίκτες που επίσης καθοδηγούνται από το ένστικτό τους και κάνουν λάθη. Έχεις τους παίκτες που έρχονται με προετοιμασία, με μια βάση σπουδών, με οικογένειες με πολλές αξίες, και σε αυτά τα παιδιά πρέπει να εξηγήσεις την άσκηση δύο φορές. Για τους άλλους, πρέπει να τους το εξηγείτε σε όλη τους τη ζωή. Τώρα, το ένστικτο τους κάνει να λύνουν την άσκηση ακόμη και αν δεν την καταλαβαίνουν. Αλλά όταν το ποδόσφαιρο τελειώνει, το ένστικτο δεν είναι αρκετό. Από την άλλη πλευρά, ο σκεπτόμενος παίκτης, όταν τελειώσει το ποδόσφαιρο, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Γιατί; Γιατί όσοι καταλαβαίνουν μια άσκηση καταλαβαίνουν επίσης ότι μια μέρα το ποδόσφαιρο θα τελειώσει… καταλαβαίνετε τι εννοώ; Το ένστικτο, η πονηριά, μπορεί να λύσει εγκαίρως, ακόμη και με αριστοτεχνικό τρόπο, αλλά η ζωή είναι κάτι άλλο, είναι μεγαλύτερη και ανταμείβει αυτούς που μελετούν, αναλύουν, ερμηνεύουν, προετοιμάζονται;»

Δημιουργία, ψυχικές καταστάσεις, λήθη, αυτοκτονίες…

«Όταν μιλάς για έναν ασθενή με καρκίνο, για την ποικιλομορφία των φύλων, για τα δικαιώματα, πρέπει να είσαι προσεκτικός, γιατί μπορεί να φτάσουν μέχρι τη λαιμητόμο, ανάλογα με το τι και πώς το λες- τώρα, αν μιλάμε για την κατάθλιψη, δεν υπάρχει ο ίδιος σεβασμός ή φροντίδα για τον άλλον. Και η κατάθλιψη είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στον κόσμο σήμερα. Υπάρχουν παιδιά και ενήλικες που έχουν κατάθλιψη, φτωχοί, μεσοαστοί και πλούσιοι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη… και η αιτία δεν επιτίθεται. Αν το ελαχιστοποιήσετε, το κρύβετε. Και υπάρχουν μεγάλα συναισθηματικά προβλήματα σήμερα. Αλλά δεν είναι βολικό να μιλάμε γι’ αυτό ή να το δείχνουμε, αυτά τα θέματα είναι κρυμμένα. Όταν ένας ποδοσφαιριστής εντοπίζεται με κατάθλιψη, δεν τον φροντίζουν και δεν τον αντιμετωπίζουν με τα ίδια μέτρα και σταθμά, και θα έπρεπε να είναι έτσι, γιατί είναι και αυτή μια ασθένεια. Γιατί δεν μπορεί ένας ποδοσφαιριστής να πει ότι έχει κατάθλιψη ενώ παίζει; Όχι. Θα υπάρξει κάποιος που θα το επισημάνει: “Κοιτάξτε, κοιτάξτε, είναι καταθλιπτικός”, και τότε μπορεί να εξηγήσει αν έπαιξε άσχημα. Αυτό είναι μαλ@@@@ και δεν βοηθάει. Υπάρχουν χτίστες, αρτοποιοί, δικηγόροι, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι που πηγαίνουν στη δουλειά τους με κατάθλιψη και σίγουρα τους φροντίζουν, τους βοηθούν, όπως θα έπρεπε. Αλλά ο ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να μιλήσει γι’ αυτό. Ας αρχίσουμε να τους φροντίζουμε σοβαρά, να κάνουμε κάτι γι’ αυτούς. Αρκετά με τα ψέματα και το κρύψιμο».

Θα εγκατασταθείτε ποτέ στην Azul;

«Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ πολλά μέρη του κόσμου, αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου δεν είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ το πιο όμορφο μέρος: το Azul. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα ακόμα. Ιππεύω από τότε που ήμουν 15 ετών και πρόκειται να γίνω 49 ετών, πάντα πήγαινα πίσω και μπροστά…. Δεν ξέρω αν είμαι ο άνθρωπος που θα μείνει σε ένα μέρος. Θα ταξιδεύω, θα ταξιδεύω και θα πηγαίνω πάντα στο Azul. Και θα δούμε τι θα κάνουν οι κόρες μου, η μία περνάει σε ένα τέταρτο επίπεδο- τώρα θα έρθει η ώρα τους.»

Έχετε μεγάλες κόρες, τη Σοφία, 20 ετών, την Αζούλ, 18 ετών, και τη Σερένα, 15 ετών, καθώς και τη σύζυγό σας, Λουτσιάνα. Τι έχετε μάθει από τόσες πολλές κυρίες;

«Με βοήθησαν να δω τα λάθη μου. Είναι το στήριγμά μου, το μπαστούνι μου. Εκεί που δεν είμαι στη θέση μου, εκεί μπορώ να στηριχτώ. Είμαι ευγνώμων στην οικογένειά μου. Ευτυχώς, τα κορίτσια είναι ακόμα μαζί μας, αν και έχουν μεγαλώσει πια. Μαθαίνω από αυτά, προσπαθώ να βελτιώνομαι. Είμαι ένας ήρεμος πατέρας, ένας σύντροφος, ανοιχτός στο διάλογο με όλους. Αναλαμβάνω την ευθύνη όταν κάνω λάθη και όταν κάνουν λάθη, τους ενημερώνω επίσης. Όταν είχα κατάθλιψη απομονωνόμουν πολύ, οπότε προσπαθώ να αναπληρώσω όλο αυτό το διάστημα».

Παρακολουθείτε την καθημερινή ζωή στην Αργεντινή;

«Κάθε μέρα αφιερώνω μια ώρα στις ειδήσεις της Αργεντινής και μιλάω με την οικογένεια και τους φίλους μου. Και ναι, προφανώς, γνωρίζω τι συμβαίνει… Πληρώνω φόρους στην Αργεντινή. Εξακολουθώ να ελπίζω ότι μια μέρα θα έχουμε τη χώρα που θέλουμε και ότι θα σταματήσουμε να βλέπουμε πόσο κακή είναι η ζωή. Έχουμε μια υπέροχη, όμορφη χώρα. Τα καλά πράγματα με κάνουν πολύ ευτυχισμένο και τα κακά πράγματα με κάνουν πολύ λυπημένο».

Λυπάστε για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ύπαιθρος;

«Συνήθιζα να μιλάω πολύ γι’ αυτό, αλλά μετά το θάνατο του πατέρα μου συνειδητοποίησα ότι δεν το κάνω… Τώρα προτιμώ να κρατάω όλα όσα σκέφτομαι για τον εαυτό μου. Επειδή δεν βγαίνει νόημα, είναι αλήθεια… Ποτέ δεν φοροδιαφεύγω στην Αργεντινή, ποτέ, αλλά είδα πώς πέθανε ο πατέρας μου χωρίς εμβόλια και αυτό με θύμωσε πολύ. Πολύ θυμωμένος. Αλλά το αφήνω μέσα, είναι καλύτερα να μην μολύνω αυτό που είναι ήδη τόσο μολυσμένο. Αυτή είναι η συνεργασία μου αυτή τη στιγμή».

Θα διαφωνούσατε με τον Τσόλο Σιμεόνε. Γι’ αυτόν, το να παίζεις μπάλα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το να παίζεις ποδόσφαιρο…

«Ο Τσόλο είναι ιδιοφυΐα και ζει έτσι. Είναι αξιοσέβαστο και τα πάει εξαιρετικά.»

Αναλάβατε τη Ρίβερ χωρίς εμπειρία ως προπονητής, όπως ο Σκαλόνι στην εθνική ομάδα. Είστε παρόμοιος;

«Επιλέχθηκε για κάποιο λόγο και τα πήγε καλά. Έχει ένα σπουδαίο προπονητικό επιτελείο. Δείχνει ταπεινός, εξωτερικά βλέπεις μια ενωμένη ομάδα, αφοσιωμένη σε μια χώρα. Και αυτό μας γεμίζει με ελπίδα, γιατί θα προσπαθήσουν για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έχουν ήδη κερδίσει το Κόπα Αμέρικα και μπορούν να ονειρεύονται την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Είναι άνθρωποι που εργάζονται, και όσοι εργάζονται και διατηρούν την ταπεινότητα αξίζουν το καλύτερο».

Και έχουν τον Μέσι…

«Υπάρχει ο Μέσι, ο οποίος απορροφά την πίεση και δίνει στους άλλους μεγάλη ηρεμία. Δεν είχαμε κάτι τέτοιο το 1998, αντιθέτως, ήμασταν οι πρώτοι μετά τον Ντιέγκο. Ο Ντιέγκο πήγε στη Γαλλία το ’98, ξέρετε πώς ήταν να παίζεις και να τον έχεις εκεί πάνω…; Σκεφτείτε ότι λόγω της ηλικίας του, θα μπορούσε εύκολα να ήταν μαζί μας σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο, αν και ήταν 37 ετών…».

-Υποθέτεις ότι έφυγε;

«Υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Ντιέγκο και ο πατέρας μου έφυγαν. Για μένα, ένα κομμάτι του ποδοσφαίρου πέθανε μαζί του. Ο Ντιέγκο ήταν το ποδόσφαιρο, ήταν το δικό μας ποδόσφαιρο. Ήταν ο Ντιέγκο. Ήθελες να τον δεις να περπατάει, ακόμα κι αν ήταν χοντρός. Ήταν η σημαία μας, και ήταν αυτός που έκανε τη μαγεία. Ήταν ο μάγος. Ένα μέρος του έχει πεθάνει, δεν υπάρχει πια. Έπαιρνε μια μπάλα και ενθουσιαζόμουν. Και ήξερα τον άνθρωπο, άλλωστε- μιλήσαμε για τόσα πολλά θέματα… ήταν πολύ λυπηρό το τέλος που είχε. Είχε μια παράξενη ζωή, δύσκολη για να ζήσει. Η τόση φήμη μερικές φορές σε περιορίζει. Ο Ντιέγκο είναι αιώνιος, το ίδιο θα είναι και ο Μέσι. Είχαμε και τα δύο, και τα δύο… Θα τα εκτιμήσουμε; Με τον καιρό θα πούμε: “Κοιτάξτε πόσο ηλίθιοι ήμασταν…».

Headlines