«Θεέ μου, άσε με να αγαπηθώ»: Η τραγωδία της ζωής του Τρούμαν Καπότε

Πραγματικό παιδί-θαύμα, ο Καπότε δημοσίευε ιστορίες σε περιοδικά από τα είκοσί του χρόνια και κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα σε ηλικία 24 ετών. Αφού ασχολήθηκε με τη συγγραφή για το θέατρο και τον κινηματογράφο, επέστρεψε στην πεζογραφία, πρώτα με την κλασική νουβέλα Πρωινό στο Τίφανις, του 1958 και, οκτώ χρόνια αργότερα, με το αριστούργημά του, το «μη μυθιστόρημα», Εν Ψυχρώ, για την παράλογη δολοφονία μιας αγροτικής οικογένειας του Κάνσας.

Και μετά τίποτα, ή πολύ κοντά στο τίποτα. Ο Καπότε έζησε μόλις 18 χρόνια μετά τη δημοσίευση του Εν Ψυχρώ, μεγάλο μέρος των οποίων πέρασε δουλεύοντας πάνω σε ένα μυθιστόρημα με τον οδυνηρά ειρωνικό τίτλο Answered Prayers (Απαντημένες Προσευχές). Όταν δημοσίευσε μερικά κεφάλαια του βιβλίου στο περιοδικό Esquire, οι ζωντανές αντίστοιχες των χαρακτήρων του, πολλές από τις οποίες ήταν σύζυγοι επιχειρηματικών τιτάνων που είχαν εντάξει τον Καπότε στον λαμπερό τους κύκλο, προσβλήθηκαν τόσο πολύ που τον απέφευγαν. Αν υπήρξε ποτέ κάτι περισσότερο από αυτό το μυθιστόρημα πέρα από εκείνα τα αμφιλεγόμενα πρώτα κεφάλαια, δεν το έδειξε ποτέ σε κανέναν. Αντ’ αυτού, πάχυνε, αποξενώθηκε από τον πολύπαθο έρωτά του με τον Τζακ Ντάνφι και άρχισε να πηγαίνει από εραστή σε εραστή, ζώντας ως ένας «θλιβερός, μοναχικός πρώην» μέχρι το θάνατό του το 1984 από ηπατική νόσο.

• Διαβάστε ακόμα: Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη, κυριολεκτικά»

Αλλά πριν από τα χρόνια της άγριας ζωής του, πριν από την αξιοπερίεργη συμμετοχή του στην ταινία του Νιλ Σάιμον, Murder by Death, πριν από τα έξι χρόνια που του πήρε να γράψει το θρίλερ αληθινού εγκλήματος που έκανε το όνομά του γνωστό και κατέστρεψε την υγεία του, υπήρχε το γοητευτικό, αγόρι-άντρας, του οποίου τα μάτια του κοιτούσαν τους αναγνώστες στην περίφημη φωτογραφία του πρώτου του μυθιστορήματος, Other Voices, Other Rooms. «Ένα όμορφο παιδί», είναι ο τίτλος ενός κουτσομπολίστικου κομματιού που έγραψε ο Καπότε για τη μνήμη της Μέριλιν Μονρόε, ενώ οι περιγραφές για αυτήν περιείχαν περισσότερες πινελιές αυτοπροσωπογραφίας.

Ο ίδιος ο Καπότε είναι πλέον περισσότερο γνωστός ως το επιδεικτικά γκέι ξωτικό με την τσιριχτή φωνή που υποδύθηκε αρχικά ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και στη συνέχεια ο Τόμπι Τζόουνς στις ανταγωνιστικές κινηματογραφικές εκδοχές της ιστορίας των εμπειριών του Καπότε από το ρεπορτάζ και τη συγγραφή του Εν Ψυχρώ.

Αν ο συγγραφέας Καπότε έχει επισκιαστεί στο μυαλό του κοινού από τον Καπότε ως κινηματογραφικό χαρακτήρα του Χόλιγουντ, κανείς δεν φταίει περισσότερο από τον ίδιο τον Καπότε. «Αθεράπευτα παινεμένος, ο Καπότε έζησε όσο περισσότερο μπορούσε τη ζωή του στο προσκήνιο, πηδώντας στον καναπέ οποιουδήποτε παρουσιαστή τηλεοπτικού τοκ σόου τον δεχόταν και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο παρέα με λαμπερές γυναίκες, από την Μπέιμπ Πέιλι, σύζυγο του προέδρου του CBS, Μπιλ Πέιλι, μέχρι την Ελίζαμπεθ Τέιλορ και την Τζάκι Κένεντι. Ο Καπότε, με τον τρόπο του, ήταν ένας σταρ ριάλιτι πριν υπάρξει ριάλιτι, πάντα επί σκηνής, κουτσομπολεύοντας και μαχαιρώνοντας πισώπλατα, πάντα συνωμοτώντας για να διώξει τους άλλους από το σπίτι του Μεγάλου Αδερφού» γράφει ο Μάικλ Μπερν στο themillions.com

• Διαβάστε ακόμα: Γουίλιαμ Φώκνερ: «Όχι, δεν είμαι τόσο ιδιαίτερος. Μεταξύ ουίσκι και τίποτα, θα πάρω το ουίσκι»

Πίσω από όλη αυτή την άπονη αυτοπροβολή, όμως, κρυβόταν ένας σοβαρός συγγραφέας με υπερφυσική αυτοπεποίθηση, ένας από τους πιο φυσικά προικισμένους συγγραφείς που έβγαλε ποτέ η Αμερική. Στην εξαιρετική και αφόρητα θλιβερή βιογραφία του, Καπότε, ο Τζέραλντ Κλαρκ αφηγείται την ιστορία μιας ημέρας του 1945, όταν ο Καπότε εμφανίστηκε στα γραφεία της Mademoiselle με ένα διήγημα που είχε γράψει. Ο Καπότε ήταν τότε 21 ετών, αλλά με τα λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά του και την υψηλή, κοριτσίστικη φωνή του, έμοιαζε και ακουγόταν σαν παιδί, οπότε όταν είπε στη ρεσεψιονίστ του εκδότη ότι είχε ένα διήγημα που ήθελε να δείξει, εκείνη του είπε: «Ωραία, αγοράκι. Έχεις γράψει το όνομα και τη διεύθυνσή σου;». Η απάντηση του Καπότε, θρυλική πλέον, αλλά και σύμφωνη με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του στο ταλέντο του, ήταν η εξής: «Θα περιμένω μέχρι να το διαβάσουν». Μέσα σε λίγους μήνες, το περιοδικό δημοσίευσε μια από τις πιο γνωστές πρώιμες ιστορίες του Καπότε, το Miriam, μια τρομακτική μικρή ιστορία για ένα κορίτσι με κακό χαρακτήρα.

Μοναχοπαίδι μιας αλκοολικής μητέρας και ενός πλανόδιου πωλητή πατέρα, ο οποίος κατέληξε στη φυλακή επειδή εξέδιδε ακάλυπτες επιταγές, ο Καπότε πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής του ζωής με συγγενείς στον αγροτικό Νότο και δεν πήγε ποτέ στο κολέγιο. Η μόνη του πραγματική δουλειά, ένα σύντομο πέρασμα από το New Yorker ως βοηθός φωτογράφου, έληξε όταν απολύθηκε επειδή έφυγε επιδεικτικά από μια ανάγνωση στο συνέδριο συγγραφέων Bread Loaf του ποιητή Ρόμπερτ Φροστ, συχνού συνεργάτη του περιοδικού. Χωρίς μόρφωση ή ουσιαστικές διασυνδέσεις στον κόσμο της λογοτεχνίας, ο πιτσιρικάς που καθόταν και περίμενε τους συντάκτες της Mademoiselle να διαβάσουν τη δουλειά του, και ο νεαρός συγγραφέας που έβγαζε ιστορίες που οι συντάκτες δεν μπορούσαν να αγνοήσουν, ήταν εξ ολοκλήρου αυτόφωτοι, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει τον έντονο τόνο και την ιδιόρρυθμη θεματολογία των πρώτων ιστοριών, οι οποίες μοιάζουν σχεδιασμένες για να σοκάρουν τον αναγνώστη.

Αυτό ισχύει σίγουρα για το Other Voices, Other Rooms. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ένα διαφανές υποκατάστατο του συγγραφέα του, έχει ουσιαστικά μείνει ορφανός και όταν του ζητείται να προσευχηθεί, βρίσκεται σε αμηχανία:

[Όλες οι προσευχές του στο παρελθόν ήταν απλά συγκεκριμένα αιτήματα: Θεέ μου, δώσε μου ένα ποδήλατο, ένα μαχαίρι με επτά λεπίδες, ένα κουτί λαδομπογιές. Μόνο πώς, πώς, θα μπορούσες να πεις κάτι τόσο αόριστο, τόσο ανούσιο όπως αυτό: Θεέ μου, άσε με να αγαπηθώ].

Αυτό είναι το βασικό μοτίβο για ολόκληρη τη ζωή και την καριέρα του Καπότε. Όλοι οι χαρακτήρες του επιθυμούν μόνο να αγαπηθούν και, βρίσκοντας αδύνατο να αγαπηθούν με οποιονδήποτε συμβατικό τρόπο, αναζητούν την αγάπη όπου μπορούν να τη βρουν, άλλοτε δημιουργικά, άλλοτε με τρόπους που καταστρέφουν τον εαυτό τους ή τους άλλους.

Στο Breakfast at Tiffany’s δέκα χρόνια αργότερα, η σεξουαλικότητά του είχε σε μεγάλο βαθμό διευθετηθεί. Οι αναγνώστες που έρχονται σε πρώτη φορά με τη νουβέλα -ιδιαίτερα όσοι γνωρίζουν μόνο την κινηματογραφική εκδοχή, η οποία μετατρέπει τον αφηγητή του Καπότε σε ένα είδος ετεροφυλόφιλου ενοικιαστή που ερωτεύεται το party girl, Holly Golightly, μπορεί να εκπλαγούν από το πόσο ξεκάθαρα γκέι είναι ο αφηγητής της νουβέλας.

Είναι τόσο προφανές, τόσο αναπόσπαστο στοιχείο της μη σεξουαλικής του οικειότητας με τη Holly, που δύσκολα χρειάζεται να αναφερθεί.

Ναι, η Όντρεϊ Χέπμπορν δημιούργησε ένα είδωλο στην ερμηνεία της Holly Golightly, με τα μικρά μαύρα φορέματα και την ταμπακιέρα της, αλλά η πρωτότυπη ηρωίδα του Καπότε είναι πολύ πιο αλλόκοτη. Η Holly Golightly, ο πιο ανθεκτικός χαρακτήρας του Καπότε, αντιπροσωπεύει τη δημιουργική πλευρά της εμμονικής του ανάγκης να αγαπηθεί. Γεννημένη ως Lulamae Barnes στο Tulip του Τέξας και παντρεμένη σε ηλικία 14 ετών με έναν τοπικό αγροτικό γιατρό, τον οποίο σύντομα εγκαταλείπει, η Holly είναι μια εντελώς αυτοεπινοημένη φιγούρα. Βγάζει τα προς το ζην από τα «φιλοδωρήματα» των κυρίων μνηστήρων της, αλλά δεν είναι πόρνη, ούτε η γοητεία της είναι απλώς σεξουαλική. Βρίσκει τη θέση της με το να είναι ένας θηλυκός χαμαιλέοντας, ταυτόχρονα γατάκι του σεξ, υποκατάστατο κόρης για τον μοναχικό μαφιόζο Sally Tomato, τον οποίο επισκέπτεται κάθε εβδομάδα στις φυλακές του Sing Sing, και επίδοξη Αμερικανίδα σύζυγος-τρόπαιο για έναν Βραζιλιάνο διπλωμάτη. Όταν το νούμερό της αποτυγχάνει και η αστυνομία την κυνηγά επειδή βοηθάει τον Σάλι Τομάτο να διευθύνει την εγκληματική του συμμορία πίσω από τα κάγκελα, εξαφανίζεται, αφήνοντας πίσω της μόνο το κατοικίδιο της γάτας της, και επανεμφανίζεται χρόνια αργότερα στην Αφρική, όπου ένας τεχνίτης της φυλής την έχει ερωτευτεί και έχει σκαλίσει την εικόνα της σε ξύλο.

Αυτό είναι το τέχνασμα που προσπαθούσε να πετύχει ο ίδιος ο Καπότε στις συνεχείς, σχεδόν καταναγκαστικές, αυτοαναφορές του μέσα από τα έργα του, από παιδί-θαύμα σε σαγηνευτικός μυθιστοριογράφος, σε θεατρικός συγγραφέας του Μπρόντγουεϊ, σε σεναριογράφος, σε δημοσιογράφος, σε δημόσια προσωπικότητα και σε δορυφόρο της αυλής των πιο προνομιούχων κύκλων της οικονομικής ελίτ της Νέας Υόρκης.