Καθ’ υπερβολή

Η δημόσια αναγνώριση ενός λάθους είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Θα ήταν καλύτερα βέβαια να γίνεται κατηγορηματικά, και όχι με μισή καρδιά: ύστερα από τον σάλο που προκάλεσε η δήλωσή του ότι μια δημοσιογράφος του Politico, η οποία έγραψε ένα άρθρο που δεν του άρεσε, «είναι γνωστή για τις σχέσεις της με τον ΣΥΡΙΖΑ», ο κυβερνητικός εκπρόσωπος παραδέχθηκε χθες ότι ο ισχυρισμός αυτός «ελέχθη καθ’ υπερβολή και θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί».

Κι έτσι, στις προχθεσινές του δηλώσεις με τις οποίες εξαπέλυσε κεραυνούς εναντίον όσων «απεργάζονται σχέδια ανωμαλίας» (ποιους εννοούσε άραγε;), ο Γιάννης Οικονόμου απέφυγε να μας ενημερώσει για τις παρέες ή τις ιδεολογικές πεποιθήσεις μιας δημοσιογράφου η οποία έγραψε στους Financial Times ένα άρθρο που μάλλον επίσης δεν θα του άρεσε. Προφανώς αντελήφθη ότι μπορείς να διαφωνείς με ένα άρθρο, μπορείς να το θεωρείς κακό, ανεπαρκές ή μονόπλευρο, δεν μπορείς όμως να αποδίδεις αυθαιρέτως στον συντάκτη του πολιτικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες. Για να μην υποπέσει και σε νέο σφάλμα, ο εκπρόσωπος δεν σχολίασε ούτε την ανάρτηση του ανταποκριτή της Deutsche Welle ότι ο ειδησεογραφικός αυτός όμιλος είχε επίσης «θέματα» με στελέχη του Μαξίμου που έστελναν «προτάσεις»…

Η αλήθεια είναι ότι στο σπορ αυτό δεν επιδίδεται μόνο ο Οικονόμου. Υπό την καθοδήγηση του εμπνευστή των «βοθροκάναλων», οι Συριζανελίτες έκαναν, και εν πολλοίς εξακολουθούν να κάνουν, πρωταθλητισμό. Το κακό είναι ότι η μόδα αυτή παρασύρει και μετριοπαθείς ανθρώπους. Ενας καθηγητής καταλόγισε σε έναν δημοσιογράφο, ο οποίος έγραψε κάτι που δεν του αρέσει, ότι ψάχνει ευκαιρία να γίνει αρεστός στους κυβερνώντες. Ενας άλλος καθηγητής, και παλαιός υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χαρακτήρισε «μελισσούλες στο Μαξίμου» καμιά δεκαπενταριά δημοσιογράφους που δεν του αρέσουν, κατονομάζοντάς τους μάλιστα για να κάνει προφανώς πιο εύκολη τη δουλειά του Ρουβίκωνα.

Σύμφωνα με τον καθηγητή αυτόν, ο Τύπος στην Ελλάδα χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: αυτούς που έχουν εξαγοραστεί τοποθετούμενοι σε κυβερνητικές θέσεις, εκείνους που αυτολογοκρίνονται και σιωπούν, και τους άλλους, τους μη διορισμένους, που δέχονται επιθέσεις από την κυβέρνηση επειδή κάνουν τη δουλειά τους. Ε, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Προφανώς και υπάρχουν παπαγαλάκια και τρολ, πάντα υπήρχαν. Προφανώς και ασκούνται πιέσεις, ποια κυβέρνηση δεν θα ήθελε φιλική κάλυψη της πολιτικής της; Αλλο αυτό όμως κι άλλο να θεωρούμε ότι όσοι δεν υποκύπτουν στις πιέσεις χάνουν τη δουλειά τους και βγαίνουν στην παρανομία.

Η Ελλάδα δεν είναι Τουρκία, διάβολε, ούτε Ρωσία. Η συστηματική, και διόλου «καθ’ υπερβολή», απαξίωση των δημοσιογράφων είτε από την πλευρά των κυβερνώντων είτε από εκείνη των αντιπολιτευομένων υποτιμά εν τέλει τους πολίτες. Που ξέρουν να διαβάζουν, να κρίνουν, να αξιολογούν, να επιλέγουν. Κι όσοι δεν ξέρουν, ας μάθουν.