Kλιματική κρίση: Οι επιστήμονες καλούν τους συναδέλφους τους παγκοσμίως σε πολιτική ανυπακοή

Οι επιστήμονες θα πρέπει να προβούν σε πράξεις πολιτικής ανυπακοής για να δείξουν στο κοινό πόσο σοβαρή θεωρούν την απειλή που συνιστά η κλιματική κρίση, υποστήριξε μια ομάδα κορυφαίων επιστημόνων, γράφει ο βρετανικός Guardian.

«Η πολιτική ανυπακοή των επιστημόνων έχει τη δυνατότητα να διαπεράσει τις μυριάδες περιπλοκές και τη σύγχυση που περιβάλλουν την κλιματική κρίση», έγραψαν οι ερευνητές σε άρθρο τους, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Nature Climate Change τη Δευτέρα.

Διαβάστε επίσης: Βήχει καπνούς η Γη από τις φωτιές – Χάνονται δάση, η τελευταία ανθρώπινη καταφυγή

«Όταν οι έχοντες πείρα και γνώσεις είναι πρόθυμοι να μεταφέρουν τις ανησυχίες τους με πιο ασυμβίβαστο τρόπο, αυτό τους προσδίδει ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα ως επικοινωνιακή πράξη. Αυτή είναι η διορατικότητα της Greta Thunberg, όταν μας καλεί να ‘ενεργήσουμε όπως θα ενεργούσαμε σε μια κρίση’».

Τους τελευταίους μήνες, οι επιστήμονες δείχνουν όλο και πιο πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε άμεσες δράσεις, για να επιστήσουν την προσοχή στην κλιματική κρίση.

Η «εξέγερση» των επιστημόνων

Μια «εξέγερση επιστημόνων» κινητοποίησε περισσότερους από 1.000 επιστήμονες σε 25 χώρες τον Απρίλιο, ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο ένας αριθμός επιστημόνων συνελήφθη, επειδή κόλλησαν επιστημονικά έγγραφα – και τα χέρια τους – στη γυάλινη πρόσοψη του υπουργείου Επιχειρήσεων, Ενέργειας και Βιομηχανικής Στρατηγικής.

“The government’s insane, and I don’t know what to do, other than to do this, to try and get the attention that we need to wake the public up.”

Ecologist Dr Aaron Thierry (@ThierryAaron), who has his hand superglued to the window at @beisgovuk with @ScientistsX pic.twitter.com/Hx8oAvZZgC

— Damien Gayle (@damiengayle) April 13, 2022

Το άρθρο γράφτηκε από κοινού από πέντε επιστήμονες του κλίματος: Stuart Capstick, Aaron Thierry, Emily Cox, Steve Westlake και Julia K. Steinberger.

Μια άλλη γραμμή γραφής είχε ο Oscar Berglund, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, ο οποίος μελετά την πολιτική ανυπακοή και τα κοινωνικά κινήματα.

Ένα σημείωμα που επισυνάπτεται στο άρθρο αποκαλύπτει ότι όλοι οι συγγραφείς «έχουν συμμετάσχει και έχουν προσφέρει υποστήριξη σε ομάδες που ασκούν πολιτική ανυπακοή, για να πιέσουν για δράση για το κλίμα».

Ο Berglund δήλωσε χαρακτηριστικά: «Αυτό που λέμε στο άρθρο είναι ότι η συμμετοχή σε τέτοιου είδους πράγματα μπορεί πραγματικά να προσθέσει βάρος στο μήνυμα ότι πρόκειται για κρίση – ότι πρόκειται για αξιοπρεπείς ανθρώπους, που γνωρίζουν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο πόσο βαθιά στα σκ@τ@ είμαστε, και αναλαμβάνουν τέτοιου είδους δράση – μη βίαιη, άμεση δράση, πολιτική ανυπακοή».

Και προσέθεσε: «Έχουμε ένα είδος αυτού που ονομάζουμε επιστημική εξουσία εδώ: οι άνθρωποι ακούνε αυτά που λέμε ως επιστήμονες, και αυτός είναι ένας τρόπος για να δείξουμε πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση, ότι αναγκαζόμαστε να φτάσουμε σε αυτά τα μέτρα».

«Δεν χάσαμε την αμεροληψία μας – Δεν υπάρχει άλλος δρόμος»

Το άρθρο παραδέχεται ότι αναλαμβάνοντας πολιτική δράση, οι επιστήμονες θα προκαλέσουν την κριτική πως έχουν εγκαταλείψει την αμεροληψία τους.

Ωστόσο, πρόσθεσε ότι οι αναγνώστες πρέπει να αναρωτηθούν αν οι «παραδοσιακοί τρόποι έρευνας και επικοινωνίας» της επιστήμης προκαλούν μια απάντηση από τους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων, που να ανταποκρίνεται στο μέγεθος της κρίσης.

Λέγεται πως η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι η νηφάλια παρουσίαση των στοιχείων από έναν «έντιμο διαμεσολαβητή» σε όσους έχουν εξουσία, θα επιτύχει το καλύτερο συμφέρον των πληθυσμών, δεν είναι από μόνη της μια ουδέτερη οπτική γωνία για τον κόσμο.

Αντίθετα, είναι βολικά μη απειλητική για το status quo και συχνά μάλλον αφελής.

«Εκτός από την τεκμηρίωση της κλιματικής κρίσης με όλο και μεγαλύτερη λεπτομέρεια, είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε πώς θα μπορούσαμε να δράσουμε με νέους τρόπους για να συμβάλουμε στην επίτευξη ενός αναγκαίου και επείγοντος μετασχηματισμού.

»Εν τω μεταξύ, έχουμε προ πολλού φτάσει στο σημείο όπου η πολιτική ανυπακοή των επιστημόνων έχει γίνει δικαιολογημένη», καταλήγει χαρακτηριστικά ο Oscar Berglund.