Ο γερουσιαστής του Βερμόντ, Μπέρνι Σάντερς, ανέβηκε από το πολιτικό περιθώριο και απέκτησε τεράστια επιρροή στην αμερικανική αριστερά. Καθώς ετοιμάζεται να μιλήσει σε συγκέντρωση στο Λονδίνο, εξηγεί μιλώντας στον βρετανικό Guardian, γιατί τα συνδικάτα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού πρέπει να επαναβεβαιώσουν τη δύναμή τους.

Και οι δύο είναι απίθανες πολιτικές μορφές, που για πολύ καιρό είχαν μείνει στο περιθώριο: Ο Μπέρνι Σάντερς, ένας ογδοντάχρονος γερουσιαστής των ΗΠΑ, που ενέπνευσε μια στρατιά ψηφοφόρων πολύ νεότερων από τον ίδιο, και ο Μικ Λιντς, ένας πρώην εργάτης οικοδομών, που ήταν στη μαύρη λίστα και παιδί Ιρλανδών μεταναστών, ο οποίος, ως ηγέτης του συνδικάτου των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους, τη ναυτιλία και τις μεταφορές (RMT), έγινε γνωστός σε εθνικό επίπεδο όταν ταπείνωσε τους εχθρικούς, αλλά ελλιπώς ενημερωμένους δημοσιογράφους της ραδιοτηλεόρασης.

Διαβάστε επίσης: Γεγονός το πρώτο συνδικάτο εργαζόμενων στην Apple

«Νομίζω ότι ο Λιντς αγγίζει ένα νεύρο», λέει ο Σάντερς.

Φτάνει πια

Ο de facto ηγέτης της αμερικανικής αριστεράς έχει ρίξει το σημαντικό πολιτικό του βάρος πίσω από μια νέα εκστρατεία – «Enough Is Enough» (Φτάνει πια) – που ξεκίνησε για να καταπολεμήσει την αυξανόμενη κρίση του κόστους ζωής στη Βρετανία, η οποία ιδρύθηκε εν μέρει από τον Λιντς και το RMT.

Σίγουρα έχει αγγίξει ένα νεύρο: σε μια πρόσφατη συγκέντρωση στο Κλάπαμ, στο νότιο Λονδίνο, πολλοί από αυτούς που είχαν κάνει ουρά γύρω από το τετράγωνο απομακρύνθηκαν λόγω έλλειψης χώρου.

«Το ‘Φτάνει πια’, περιέργως, είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούμε συχνά εδώ», λέει ο Σάντερς. «Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να εργάζονται συχνά περισσότερες ώρες για χαμηλούς μισθούς, έχουν βαρεθεί να έχουν τα παιδιά τους χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτούς και έχουν βαρεθεί να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι οι δισεκατομμυριούχοι, ενώ αυτοί μένουν πίσω».

Οι άνθρωποι κουράστηκαν να αγνοούνται

«Γιατί, με όλη αυτή τη νέα τεχνολογία εκεί έξω, δεν βλέπουν ένα βελτιωμένο βιοτικό επίπεδο; Γιατί δεν υπάρχει περισσότερη ισότητα, αντί για λιγότερη ισότητα; Γιατί το βιοτικό επίπεδο επιδεινώνεται, αντί να βελτιώνεται; Ο Λιντς το ρωτάει αυτό, το Enough Is Enough το ρωτάει αυτό – και χτυπάει ένα νεύρο, επειδή οι άνθρωποι έχουν κουραστεί να αγνοούνται, ενώ οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι», λέει χαρακτηριστικά ο Σάντερς.

Η πολιτική τομή είναι κάτι για το οποίο ο Σάντερς γνωρίζει πολλά, αλλά ήταν κάτι που πέτυχε πραγματικά μόνο στη δεκαετία του ’70.

Γεννημένος σε μια εργατική εβραϊκή οικογένεια στη Νέα Υόρκη, έγινε δήμαρχος του Μπέρλινγκτον του Βερμόντ στα 40 του χρόνια, ενώ αργότερα έγινε εκπρόσωπος της Βουλής των Αντιπροσώπων και γερουσιαστής.

Για πολλά χρόνια ανεξάρτητος, αν και συχνά συμμαχούσε με το Δημοκρατικό Κόμμα, ο Σάντερς υπερασπίστηκε σκοπούς που επί μακρόν απέφευγαν οι κυρίαρχοι Δημοκρατικοί, όπως η καθολική υγειονομική περίθαλψη, η κατάργηση των φοιτητικών τελών, τα δικαιώματα των εργαζομένων και το αντιπολεμικό κίνημα.

Αλλά η δραματική του άνοδος – όταν μετατράπηκε από περιθωριοποιημένη φιγούρα σε επικρατέστερο υποψήφιο για το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών το 2016 – οφείλεται σε δύο σημαντικούς παράγοντες.

Ο ένας ήταν το οικονομικό κραχ, το οποίο αποκάλυψε ανισότητες και ανασφάλειες, που έπεσαν δυσανάλογα στις πλάτες των νεότερων Αμερικανών.

Ο άλλος ήταν οι προσδοκίες που δημιούργησε η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα το 2008, οι οποίες, για εκατομμύρια Αμερικανούς με στάσιμο βιοτικό επίπεδο, τελικά διαψεύστηκαν.

Παρόλο που οι υποψηφιότητές του ούτε το 2016, ούτε το 2020 πέτυχαν, κινητοποίησαν ένα κίνημα που αναζωογόνησε την αμερικανική αριστερά και τη μετέτρεψε σε σημαντική πολιτική δύναμη στο Δημοκρατικό κόμμα και όχι μόνο.

Στόχος να ενωθούν οι εργατικοί αγώνες στις δύο πλευρές του Ατλαντικού

Αυτό φέρνει την προσοχή του πίσω σε ένα αιώνιο πάθος – και σε αυτό για το οποίο θέλει να μου μιλήσει: τις προοπτικές του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ.

Μιλάμε από το τηλέφωνο, αλλά πετυχαίνει όλες τις ατάκες που ξεσηκώνουν με την ορμή μιας συγκέντρωσης στην εξέδρα.

Το νήμα που διατρέχει όλες τις απαντήσεις του είναι η ταξική πολιτική. Αυτό δεν αποτελεί τόσο μεγάλη καινοτομία στην προοδευτική πολιτική στη βρετανική πλευρά του Ατλαντικού – σε μια πρόσφατη συγκέντρωση του Enough Is Enough, ο Λιντς διακήρυξε: «Η εργατική τάξη επέστρεψε» – αλλά θεωρούνταν επί μακρόν κάτι ξένο σε μια Αμερική που διακινούσε τον μύθο της αταξικότητας.

Αυτός ήταν ένας πολιτικά βολικός μύθος σε μια χώρα όπου, όπως σημειώνει ο Σάντερς, τρεις πλούσιοι έχουν περισσότερο πλούτο από το φτωχότερο μισό.

Αλλά ο γεννημένος στο Μπρούκλιν γερουσιαστής του Βερμόντ έχει μια νέα αποστολή: να αναπτύξει το πολιτικό του βάρος πίσω από τις προσπάθειες να ενώσει τους αγώνες του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Την Τετάρτη, ο Σάντερς θα μεταφέρει το ρητορικό του σήμα κατατεθέν σε μια συγκέντρωση της RMT στο κεντρικό Λονδίνο.

Τα εργατικά κινήματα στις ΗΠΑ και τη Βρετανία είναι σημαντικά πιο αδύναμα από τα περισσότερα δυτικά αντίστοιχα.

Στις ΗΠΑ, τα συνδικάτα είχαν από καιρό παραγκωνιστεί από τις «κόκκινες φοβίες» και τους αντι-συνδικαλιστικούς νόμους που ονομάζονται «δικαίωμα στην εργασία», αλλά αποδυναμώθηκαν σοβαρά υπό τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, η κυβέρνηση του οποίου, το 1981, απέλυσε περισσότερους από 11.000 απεργούς ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, για να πάρουν «το μάθημά τους» άλλοι εργαζόμενοι.

Σήμερα, λίγο περισσότεροι από ένας στους 10 εργαζόμενους στις ΗΠΑ είναι συνδικαλισμένοι.

Ο βρετανικός συνδικαλισμός δεν υπέστη μια τόσο ολοκληρωτική συντριβή, αλλά ο αριθμός των οργανωμένων εργαζομένων – περίπου το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού – είναι στο μισό του επιπέδου της κορύφωσης το 1979.

Πιστεύει ο Σάντερς ότι και τα δύο εργατικά κινήματα παίρνουν μαθήματα; «Νομίζω ότι αυτό που αρχίζουμε να βλέπουμε εδώ στις ΗΠΑ είναι μια σημαντική επιτάχυνση της συνδικαλιστικής οργάνωσης», λέει. «Βλέπουμε περισσότερους εργαζόμενους να οργανώνονται σε συνδικάτα, να καταθέτουν αιτήσεις στο Εθνικό Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων (NLRB), για να λάβουν πιστοποίηση – περισσότερους από ό,τι εδώ και πολύ καιρό».

Οι περιπτώσεις Starbucks και Amazon

Αυτό που τον έχει κάνει ιδιαίτερα αισιόδοξο είναι οι αγώνες των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές ερήμους των Starbucks και της Amazon.

Ο Σάντερς προσφάτως ενώθηκε με απεργούς εργαζόμενους των Starbucks, σε μια απεργιακή γραμμή στη Βοστώνη. Μετά την απόλυση περισσότερων από 85 συνδικαλιστών από την αλυσίδα καφέ τους τελευταίους μήνες – το NLRB έχει καταθέσει πολλαπλές καταγγελίες κατά της επιχείρησης – η υποστήριξή του έχει ενισχύσει το εθνικό προφίλ του αγώνα.

«Στα Starbucks και στην Amazon, εκατοντάδες άνθρωποι εντάσσονται σε συνδικάτα – στην Amazon, τα βάζουν με τον Τζεφ Μπέζος, τον δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο στον κόσμο. Βλέπουμε αγώνες στις πανεπιστημιουπόλεις, στα νοσοκομεία, στους νοσηλευτές, βλέπουμε πρωτοφανή οργάνωση σε σύγκριση με ό,τι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια».

Διαβάστε επίσης: Starbucks: Kίνητρα προς τους εργαζόμενους για να μην… συνδικαλιστούν

Αναφέρει όμως μια αντίφαση: «Ενώ η μεσαία τάξη υποχωρεί, ενώ οι πλούσιοι γίνονται όλο και πλουσιότεροι, υπάρχει μεγαλύτερη υποστήριξη για το συνδικαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ – οι άνθρωποι αισθάνονται πολύ πιο δυνατοί για τα συνδικάτα απ’ ό,τι στο παρελθόν».

Και έχει δίκιο: πέρυσι, το 68% των Αμερικανών δήλωσαν στους δημοσκόπους ότι εγκρίνουν τα συνδικάτα, το υψηλότερο επίπεδο από το 1965, ενώ οι δημοσκοπήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο έδειξαν ότι οι περισσότεροι Βρετανοί εργάσιμης ηλικίας υποστηρίζουν το σημερινό κύμα απεργιών. Ωστόσο, αυτό δεν έχει μεταφραστεί σε ένταξη των περισσότερων σε συνδικάτο. Γιατί;

Στις ΗΠΑ πιέζουν και απειλούν τους εργαζόμενους να μην συνδικαλιστούν

«Στις ΗΠΑ, οι εταιρείες δυσκολεύουν πολύ τους εργαζόμενους να ασκήσουν το συνταγματικό τους δικαίωμα να σχηματίσουν συνδικάτο», λέει ο Σάντερς.

«Βλέπουμε εταιρείες να απειλούν τους εργαζόμενους ότι θα πάρουν εργαζόμενους από την Κίνα. Υπάρχει μαζική εταιρική αντίδραση στους εργαζόμενους που σχηματίζουν συνδικάτα στη χώρα», σημειώνει.

Επισημαίνει ένα άλλο τρομερό εμπόδιο: «Έχουμε στη χώρα μέσα ενημέρωσης, που σίγουρα δεν είναι φιλικά προς τα συνδικάτα, τα οποία πολύ σπάνια θα συζητήσουν τα οφέλη των συνδικάτων, όπως καλύτερες συνθήκες εργασίας, μισθοί, συντάξεις κ.λπ. Τα μέσα ενημέρωσης ανήκουν προφανώς σε μια χούφτα μεγάλων εταιρειών, που δεν μιλούν για ταξικά ζητήματα, οικονομικά ζητήματα. Όλα αυτά συμβάλλουν στο να γίνεται πιο δύσκολο για τους εργαζόμενους να οργανωθούν».

Αλλά υπάρχει μια παράδοση μαχητικότητας μεταξύ των εργαζομένων στις ΗΠΑ, παρά τις προσπάθειες να την ξεριζώσουν, όχι μόνο τη δεκαετία του 1950, στο πλαίσιο του Μακαρθισμού. Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης της δεκαετίας του 1930, κύματα απεργιών έπληξαν την αμερικανική κοινωνία.

Ο μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ κερδίζει λιγότερα απ’ ό,τι 50 χρόνια πριν

Βλέπει ο Σάντερς έναν παραλληλισμό; «Ναι, το βλέπω. Στη δεκαετία του 1930, υπήρξε μαζική αύξηση της οργάνωσης και των μελών και οι εργαζόμενοι αγωνίστηκαν γενναία – έκαναν καθιστικές διαμαρτυρίες, τα έβαλαν με ισχυρά συμφέροντα. Αυτό που βλέπουμε τώρα είναι πραγματική απογοήτευση όσον αφορά στον πληθωρισμό που επηρεάζει τους μισθούς, με τον μέσο εργαζόμενο στις ΗΠΑ να κερδίζει λιγότερα από ό,τι πριν από σχεδόν 50 χρόνια – λαμβάνοντας υπόψη την αύξηση της παραγωγικότητας, ελαφρώς χειρότερα από τότε. Αυτό είναι τρελό!», όπως λέει.

Με δεδομένο ότι τα Starbucks έχουν καταφέρει τόσο καιρό να καταστείλουν την εργατική οργάνωση, γιατί υπήρξε μια έκρηξη δραστηριότητας;

«Γιατί, κατά την άποψή μου», επισημαίνει ο Σάντερς, «πολλοί εργαζόμενοι των Starbucks είναι νεότεροι άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς έχουν πτυχία πανεπιστημίου και κοιτάζουν γύρω τους: οι μισθοί τους δεν συμβαδίζουν με τον πληθωρισμό, δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τη στέγαση ή την υγειονομική περίθαλψη ή το φοιτητικό χρέος, μένουν όλο και πιο πίσω σε σχέση με τους γονείς τους και στέκονται απέναντι στον ιδιοκτήτη της Starbucks – τον Χάουαρντ Σουλτς – λέγοντας: ‘Αξίζεις 4 δισ. δολάρια!’.

»’Ποιο είναι το πρόβλημά σας να μας επιτρέψετε να οργανώσουμε τους εργαζόμενους;’. Και η απάντησή του είναι απλά να προσπαθεί να απολύσει τους εργαζόμενους και να τους εκφοβίσει. Σε κάποιο βαθμό, πρόκειται για έναν πολυφυλετικό αγώνα γενεών – κυρίως νεότερων ανθρώπων, αλλά όχι αποκλειστικά – που αντιστέκονται σε έναν δισεκατομμυριούχο».

Η Starbucks έχει αρνηθεί όλους τους ισχυρισμούς για αντίποινα. Εκπρόσωπος της εταιρείας δήλωσε στον Guardian ότι «τα άτομα αυτά δεν εργάζονται πλέον στη Starbucks για παραβιάσεις της πολιτικής των καταστημάτων. Το ενδιαφέρον ενός συνεργάτη για ένα σωματείο δεν τον απαλλάσσει από τα πρότυπα που πάντα τηρούσαμε. Θα συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε τις πολιτικές μας με συνέπεια για όλους τους συνεργάτες».

Αλλά η σχέση μεταξύ του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ και των νεότερων προοδευτικών δεν ήταν πάντα αρμονική. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, το εργατικό κίνημα των ΗΠΑ είχε επικεφαλής τον τραχύ πρώην υδραυλικό George Meany, ένθερμο υποστηρικτή του πολέμου του Βιετνάμ, ο οποίος απολάμβανε να καταγγέλλει τους διαδηλωτές φοιτητές ως «κούκους».

Το ναδίρ ήρθε με τη μορφή της λεγόμενης «Εξέγερσης με τα σκληρά καπέλα» το 1970, όταν εκατοντάδες εργαζόμενοι σε οικοδομές και γραφεία επιτέθηκαν σε διαδηλωτές φοιτητές στη Νέα Υόρκη.

Υπάρχει ελπίδα αυτή τη φορά για αλληλεγγύη μεταξύ των συνδικαλιστών και της ανερχόμενης νεότερης αριστεράς των ΗΠΑ;

«Αυτό το είδος ενότητας είναι κάτι για το οποίο εργαζόμαστε πολύ σκληρά», λέει ο Σάντερς. «Έχω πραγματοποιήσει τώρα τρεις συγκεντρώσεις με προοδευτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες – με τον Sean O’Brien, τον νέο πρόεδρο των Teamsters, και τη Sarah Nelson, την πρόεδρο της Ένωσης Αεροσυνοδών – στο Σικάγο, τη Φιλαδέλφεια και τη Βοστώνη.

»Αυτό που βλέπουμε σε αυτά τα συλλαλητήρια είναι συνδικαλιστές που έρχονται κοντά με νεότερους προοδευτικούς – και η ενότητα αυτών των δυνάμεων, νέων ανθρώπων που αγωνίζονται για οικονομική και φυλετική δικαιοσύνη με ένα συνδικαλιστικό κίνημα, έχει απίστευτες δυνατότητες. Για να απαντήσω στο ερώτημα: είναι απολύτως απαραίτητο να τους φέρουμε κοντά – και προσπαθούμε να το κάνουμε αυτό».

«Οι Δημοκρατικοί έχουν να κάνουν μια επιλογή: είναι το κόμμα της εργατικής τάξης ή της ελίτ;»

Τι ακολουθεί για την αμερικανική αριστερά; Η νεανική αισιοδοξία αυτού του 80χρονου γερουσιαστή μοιάζει απεριόριστη.

Στη συνέχεια, λέει, θα αναπτύξουν το εργατικό κίνημα και θα το συνδέσουν με το προοδευτικό κίνημα. «Μπορεί να το ξέρετε ή να μην το ξέρετε αλλά, τον Ιανουάριο, όσον αφορά στην πολιτική, θα υπάρχει μια ισχυρότερη προοδευτική παρουσία στη Βουλή από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στη σύγχρονη ιστορία. Βλέπουμε επιτεύγματα σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο οργάνωσης, άρα σημειώνουμε πρόοδο».

Ωστόσο, όλα αυτά βασίζονται στο να αναγκαστεί ο πρόεδρος Μπάιντεν να ξεπεράσει τη «ζώνη άνεσής» του.

Ο Σάντερς παραμένει ένας από τους πιο δημοφιλείς πολιτικούς στις ΗΠΑ και οι εκστρατείες του ενθάρρυναν μια γαλβανισμένη αμερικανική αριστερά να τολμήσει να ονειρευτεί την επίτευξη απόλυτης πολιτικής εξουσίας.

Αναφερόμενος στα παραδοσιακά κεντροαριστερά κόμματα που αγωνίζονται στον βορρά διεθνώς, προσθέτει: «Επειδή οι άνθρωποι της εργατικής τάξης αποξενώνονται όλο και περισσότερο από την πολιτική διαδικασία, αυτά τα κόμματα δεν τους προσφέρουν τίποτα. Γι’ αυτό οι Δημοκρατικοί έχουν να κάνουν μια επιλογή: είναι το κόμμα της εργατικής τάξης ή της ελίτ;».

Η κληρονομιά του Σάντερς, σίγουρα, είναι ότι συγκέντρωσε τους κατά τα άλλα κατακερματισμένους και απογοητευμένους θύλακες δυσαρέσκειας σε ένα ιδιαίτερα ορατό και ευκρινές κίνημα, με αυτοπεποίθηση στα αιτήματά του.

Ίσως – μόνον ίσως – μπορεί να συμβάλει στο να πετύχει το ίδιο «κόλπο», βοηθώντας να ενώσει τα όλο και πιο δυναμικά εργατικά κινήματα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Headlines