Ποιον διδάσκουν φιλελευθερισμό;

Με αφορμή την αντιμετώπιση του προβλήματος των παράνομων μεταναστών, ιδίως στον Εβρο και σε κάποια νησιά, εμφανίζονται άτομα σοσιαλιστικών ή σοσιαλδημοκρατικών πεποιθήσεων να δίνουν μαθήματα φιλελεύθερων αντιλήψεων στους υπόλοιπους Ελληνες! Εχω επανειλημμένα εξηγήσει πως ο φιλελευθερισμός σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζει την ανεξέλεγκτη διάσχιση συνόρων ούτε και τη φροντίδα και περίθαλψη όποιων αποφασίσουν να εισέλθουν ανεξέλεγκτα στη χώρα. Μια φιλελεύθερη κοινωνία προϋποθέτει καταρχήν σαφείς κανόνες λειτουργίας των θεσμών και σεβασμό στην έννομη τάξη. Οταν κάποιος αδιαφορεί για τους νόμους και τους αντιμετωπίζει με απόλυτη περιφρόνηση δεν μπορεί να επικαλείται τις όποιες φιλελεύθερες αρχές για να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο και την πολιτική του ασυλία.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως η υποχρέωση των μεταναστών να πηγαίνουν στα νόμιμα σημεία εισόδου μιας χώρας (entry points) για να ζητήσουν άσυλο δεν αλλάζει τις διαδικασίες που προβλέπονται για την αντιμετώπιση του αιτήματός τους. Το επιχείρημα είναι μάλλον αφελές. Αν τα πράγματα ήσαν τόσο απλά θα ήταν παράλογο τόσες χιλιάδες άνθρωποι να διακινδυνεύουν τη ζωή τους και να ξοδεύουν χιλιάδες δολάρια για αμοιβές διακινητών ενώ θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την ίδια μεταχείριση κι αποτελέσματα εμφανιζόμενοι στα συνοριακά φυλάκια της χώρας ή ακόμη και στα προξενεία. Είτε κάποιοι είναι ανόητοι είτε φαντάζονται πως απευθύνονται σε ανεγκέφαλα ακροατήρια!

Υπάρχει όμως και το θέμα του αδικήματος της παραβίασης των συνόρων. Που σε όλες τις κυρίαρχες χώρες (λ.χ. ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία κ.ά.), όπως και κυρίως τις μουσουλμανικές, τιμωρείται σκληρότατα αν επιτελεσθεί. Κι αυτό ανεξάρτητα αν οι χώρες αυτές έχουν υπογράψει συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή για προστασία των προσφύγων. Λέγεται από κάποιους πως δεν μπορεί να επιβάλλονται κυρώσεις «εις βάρος ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή μακριά από τις χώρες τους, που αποτελούν εστίες πολέμων ή εξαθλίωσης και φτώχειας». Οταν όμως αυτοί έχουν μετακινηθεί 4, 5 ή και 6 χώρες μακριά από εκεί που κινδυνεύουν, είναι αδιευκρίνιστο ποιος και πώς ακριβώς απειλεί την επιβίωσή τους.

Οι κοινωνίες λοιπόν του κράτους δικαίου δεν είναι κουτιά απορρόφησης οποιουδήποτε περιπλανώμενου από τον υπόλοιπο κόσμο. Οπως βέβαια και δεν πρόκειται αυτοί σε καμία περίπτωση να υποκαταστήσουν τον εθνικό πληθυσμό της όποιας χώρας υπολείπεται σε γεννήσεις ή πάσχει από μείωση αριθμού ενεργών πολιτών. Είναι ανάγκη να καταλάβουμε πως ο πληθυσμός μιας χώρας μπορεί να συμπληρωθεί μόνο με νεοεισερχόμενους που ασπάζονται τα ίδια ήθη και αξίες και τους ίδιους τρόπους κοινωνικής συμπεριφοράς. Οταν ένα εισερχόμενο πλήθος ανθρώπων είναι γαλουχημένο να μισεί τον τρόπο ζωής, τις αξίες και τις αρχές των ανθρώπων της κοινωνίας που προσεγγίζει, μόνο αφελείς μπορούν να πιστεύουν πως αυτό δεν προμηνύει ρήξεις, κοινωνικές εντάσεις και μελλοντική αναστάτωση.

Σε τελευταία ανάλυση οι διαφορές δεν είναι ούτε ιδεολογικές ούτε εδράζονται σε κάποιου είδους ρατσισμό. Το ζήτημα είναι η πρόβλεψη και η αποφυγή εντάσεων για το μέλλον. Δεν είναι το χρώμα του δέρματος των ανθρώπων που επιχειρούν να εισέλθουν στη χώρα που προκαλεί τις εύλογες ανησυχίες. Αλλά η πίστη τους σε αρχές, ιδέες και αξίες που αμφισβητούν το ίδιο το οικοδόμημα της ανοιχτής κοινωνίας. Πώς μπορεί να χτισθεί ένας στιβαρός κοινωνικός κορμός με υλικά που δεν ανταποκρίνονται στις προϋποθέσεις επιβίωσης αυτού του οικοδομήματος; Να πάψουν κάποιοι λοιπόν τα κηρύγματα φιλελευθερισμού στα οποία οι ίδιοι δεν πιστεύουν και τα οποία οι προστατευόμενοί τους μισούν απροκάλυπτα.