Να εξηγηθούμε από την αρχή. Στην υπόθεση των υποκλοπών η κυβέρνηση τα έκανε επιεικώς… μαντάρα. Και επί της ουσίας αλλά και επικοινωνιακά. Και παραμένει σοβαρό ζήτημα Δημοκρατίας να παρακολουθούνται πολίτες ή πολιτικοί και να μην γνωρίζει κανείς γιατί.

Η διαφάνεια, η κάθαρση, το «όλα στο φως» αποτελούν διαχρονικά αιτήματα για κάθε πολιτική ενέργεια, πολλώ δε μάλλον για πράξεις που αγγίζουν δημοκρατικά δικαιώματα κι ατομικές ελευθερίες.

Ως εκ τούτου, όποιος βγαίνει και ζητά να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση των υποκλοπών, ορθώς πράττει και η κυβέρνηση οφείλει να κάνει τα πάντα προς την κατεύθυνση αυτή.

Αν δεν το κάνει αφενός θα έχει βάλει ένα ακόμη καρφί στον «σταυρό» του –αναξιόπιστου- πολιτικού συστήματος κι αφετέρου θα πληρώσει και η ίδια κάποια στιγμή την απρονοησία της.

Όμως, αυτό που θα έπρεπε να ενοχλεί το χώρο της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, που –υποτίθεται- εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ- μετά την παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, είναι αυτό το «πάθος» που έχει καταλάβει την Κουμουνδούρου με τη λεγόμενη «λαϊκή – καραμανλική δεξιά».

Αυτός ο σφιχτός εναγκαλισμός με μια δυναμική συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας, η οποία όμως, εκπροσωπείται κατά κύριο λόγο από συνταξιούχους πολιτικούς με ξεπερασμένες ιδέες.

Και το ερώτημα είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «δορυφόροι» του, αισθάνονται την ανάγκη να συνδέονται άμεσα με την καραμανλική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας; Είναι η ανάγκη της συμμαχίας ακόμη και με τον «διάβολο», προκειμένου να πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Αυτό είναι θεμιτό αλλά δεν είναι… αριστερό και καθόλου μα καθόλου προοδευτικό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πλασάρεται.

Και γιατί αυτή η διαχρονική προσπάθεια του κ. Τσίπρα και της ομάδας του να μην βάζουν ποτέ στο κάδρο των ευθυνών για την πορεία της χώρας τα τελευταία 20 χρόνια, τον Κ. Καραμανλή και την κυβέρνησή του;

Γιατί για παράδειγμα μένει πάντα στο απυρόβλητο ο πρωθυπουργός που άφησε έλλειμμα άνω του 15% και επί διακυβέρνησής του έγιναν ορισμένα από τα χειρότερα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα της Μεταπολίτευσης;

Μιλώ για τις φονικές πυρκαγιές και τον «στρατηγό άνεμο», για το σκάνδαλο των υποκλοπών, για τα Δεκεμβριανά του 2008, για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και των ομολόγων κ.λπ.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό κόμμα να μην τολμά ή να μη θέλει να ασκήσει κριτική για εκείνη την περίοδο;

Γιατί αυτή η απροκάλυπτη συμμαχία με τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας, Πρ. Παυλόπουλο;

Γιατί κάθε φορά που μιλά (μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού) ο Κ. Καραμανλής, να γίνεται μείζον πολιτικό ζήτημα;

Γιατί να γίνεται πρωτοσέλιδο στην «Αυγή» μια αμφιλεγόμενη δήλωση του κ. Παυλόπουλου ή να «σπρώχνουν» με τόση ευαρέσκεια αποτυχημένους, συνταξιούχους καραμανλικούς πολιτικούς που ακκίζονται στα social media και που κανείς δεν τους δίνει καμιά σημασία;

Υπάρχει τελικά «καραμανλική Αριστερά» η οποία εκπροσωπείται επαξίως από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Εχει ανάγκη η Αριστερά να εναγκαλίζεται με τον ιδεολογικό εχθρό απλά και μόνο γιατί αυτό κάνει κακό στον «Μητσοτακισμό»;

Ή αλλιώς, έχει ανάγκη το όποιο πολιτικό κεφάλαιο της οικογένειας Καραμανλή να δέχεται να είναι «παρακολούθημα» του ΣΥΡΙΖΑ;

Μήπως απλά το «φλερτ» Καραμανλή – Τσίπρα είναι απλά μια καλή «χημεία» δύο πολιτικών και μια καλή ευκαιρία να έρθει πιο κοντά η Αριστερά με τη Δεξιά;

Παρακολουθώ στα social media στελέχη και υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ να πανηγυρίζουν για τα όσα είπε ο Κ. Καραμανλής χθες από την Κρήτη. «Τον τέλειωσε τον Μητσοτάκη». «Τον έριξε από την κυβέρνηση». «Αγαπώ Καραμανλή, είναι θεός, τους διέλυσε στη ΝΔ».

Αυτά κι άλλα πολλά γράφουν αριστεροί. Οχι κάποιοι δεξιοί αντιμητσοτακικοί ή κεντρώοι που θέλουν πτώση της κυβέρνησης και καλά κάνουν.

Αλλά αριστεροί, που υποτίθεται ότι έχουν βαθιές ιδεολογικές διαφορές με τη Νέα Δημοκρατία.

Ξεχνούν όλα όσα έγιναν την περίοδο 2004-2009; Ξεχνούν ότι ένα μεγάλο μέρος της χρεοκοπίας της χώρας φέρει τη σφραγίδα της κυβέρνηση Καραμανλή, μαζί με αυτές του ΠΑΣΟΚ βεβαίως;

Ξεχνά ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα σκάνδαλα, ακόμη και αυτό των τότε υποκλοπών, μιας και είναι «ευαίσθητοι» στην Κουμουνδούρου με τις παρακολουθήσεις;

Και τι φοβερή ειρωνεία: Διοικητής της ΕΥΠ μια περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή ήταν ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος και τον είχε τοποθετήσει ο Προκόπης Παυλόπουλος.

Ο κ. Παπαγγελόπουλος, υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, «καραμανλικός», που τώρα οδηγείται στο Ειδικό Δικαστήριο.

Οι περίεργες ή «ανίερες» συμμαχίες (λυκοσυμμαχίες θα έλεγε ο Κουτσούμπας) δεν είναι κάτι ασύνηθες στην πολιτική.

Αυτό που είναι παράταιρο είναι αυτό το «πάθος» του ΣΥΡΙΖΑ για οτιδήποτε καραμανλικό. Και ξέρετε, το «πάθος» διαφέρει σε ένα γράμμα από το «λάθος».

Headlines