Μποτιλιάρισμα

Δεν ξέρω αν θυμάστε την πρωτοβουλία της γερμανικής κυβέρνησης για το μειωμένο εισιτήριο στις συγκοινωνίες για τους θερινούς μήνες. Αυτό, με τη μηνιαία χρέωση των 9 ευρώ, όπου κάθε Γερμανός είχε τη δυνατότητα να ταξιδεύει σε εθνικό επίπεδο, με κάθε λογής μεταφορικό μέσο, από περιφερειακά τρένα και μετρό, μέχρι τραμ και λεωφορεία.

Ε… λοιπόν αυτό το πρώτο μέτρο εξοικονόμησης ενέργειας πέτυχε. Χιλιάδες Γερμανοί το αγκάλιασαν μειώνοντας έστω και λίγο το αυξημένο μεταφορικό τους κόστος από το τεράστιο πρόβλημα του πληθωρισμού και της αύξησης των τιμών της ενέργειας. Περίπου 52 εκατομμύρια φτηνά πράσινα εισιτήρια πουλήθηκαν στη Γερμανία σε ένα τρίμηνο, με έναν στους δέκα αγοραστές να εγκαταλείπει τουλάχιστον ένα από τα καθημερινά του ταξίδια με αυτοκίνητο.

Η Γερμανική Στατιστική Υπηρεσία υπολόγισε ότι το 1/5 των Γερμανών χρησιμοποίησε αυτό το διάστημα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για πρώτη φορά συστηματικά για τις μεταφορές του. Σημειώθηκε, επίσης, αύξηση 42% στα σιδηροδρομικά ταξίδια τον Ιούνιο και τον Ιούλιο σε σύγκριση με την ίδια περίοδο το 2019 – πριν δηλαδή προκύψει η πανδημία του κορωνοϊού.

Πέτυχε όμως και έναν επίσης σημαντικό στόχο. Απέτρεψε, από τη μόλυνση της ατμόσφαιρας, εκπομπές 1,8 εκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του άνθρακα. Οι πολίτες δεν χρησιμοποιούσαν τα αυτοκίνητά τους, εξοικονομώντας ρύπους που αναλογούν στην παραγωγή ενέργειας για μια πόλη 350.000 κατοίκων.

Για όσους αναρωτηθούν και τι έγινε, ξεχνούν ότι εκτός από το φυσικό αέριο, στα ύψη έχουν εκτιναχθεί και τα τέλη ρύπων που επιβαρύνουν δραστηριότητες όπως για παράδειγμα οι λιγνιτικές μονάδες. Και όλα αυτά στοιχίζουν και επιβαρύνουν μια οικονομία. Αρα με τα δημόσια μέσα μεταφοράς και την επιδότησή τους δεν προστατεύει μόνο τους πολίτες της από το επιπλέον κόστος χρήσης των ακριβών καυσίμων των αυτοκινήτων, αλλά απαλλάσσει την οικονομία και από υπολογίσιμο κόστος ρύπων. Του γερμανικού εγχειρήματος, είχε προηγηθεί στα τέλη του 2021 η Αυστρία, ενώ ήδη σχεδιάζει να εφαρμόσει το μέτρο και η Ισπανία.

Στη Γερμανία σκέφτονται ήδη την επέκτασή του και τους φθινοπωρινούς μήνες. Το παρήγορο είναι ότι παρόμοιες σκέψεις υπάρχουν και στην Ελλάδα, καθώς πληθαίνουν οι πληροφορίες ότι θα ενταχθεί στις πρωθυπουργικές εξαγγελίες στη ΔΕΘ. Το πρόβλημα στην περίπτωσή μας, με το αποκαλούμενο και «κλιματικό» εισιτήριο, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι το κόστος. Αλλά τα ίδια τα μέσα μεταφοράς. Αντέχουν άραγε μια απότομη αύξηση των πολιτών που θα τα προτιμήσουν; Ακόμα και αν αντέχουν, τι είδους υπηρεσίες μπορούν να παράσχουν και με ποια συχνότητα;

Για παράδειγμα, είναι σαφές ότι μας λείπουν πολλά αστικά λεωφορεία. Στο μετρό παρατηρούνται ρυθμοί εμφάνισης των συρμών που δεν παραπέμπουν σε μεγαλούπολη. Τραμ και τρόλεϊ βρίσκονται κολλημένα κάπου στην κίνηση. Η πιο μεγάλη ωστόσο απογοήτευση είναι ο ιδιωτικοποιημένος ΟΣΕ. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν ευθύνονται οι Ιταλοί που τον απέκτησαν ή κρατικές εταιρείες που ελέγχουν την υποδομή.

Το πρόβλημα είναι ότι η δουλειά που θα έπρεπε να γίνεται, δεν γίνεται. Και αυτό αφορά σχεδόν όλα τα μέσα μεταφοράς. Αν αυτό δεν λυθεί, κανείς δεν πρόκειται να αφήσει το καθηλωμένο στο μποτιλιάρισμα αυτοκίνητό του, εάν πρώτα δεν του εξασφαλίσεις μέσα μεταφοράς, με υψηλή συχνότητα, ταχύτητα και ποιότητα των υπηρεσιών. Δεν πρόκειται να πειστεί ακόμα και αν του το προσφέρεις τσάμπα ή σχεδόν τσάμπα…