Όλια Λαζαρίδου στο in: «Ο άνθρωπος είναι μισός ψυχή και μισός κτήνος. Δεν ξέρεις πότε θα σου βγει το κάθε πρόσωπο»
Η ταλαντούχα ηθοποιός μιλά για την καλλιτεχνική διαδρομή της λέγοντας ότι τίποτα δεν της χαρίστηκε και όλα ήρθαν με πολύ κόπο, πολλή δουλειά και αγωνίες.
Η Όλια Λαζαρίδου, μετρά περισσότερα από 40 χρόνια καλλιτεχνικής διαδρομής, με πολλές παραστάσεις στο θέατρο, συμμετοχές σε σημαντικές ταινίες του νέου ελληνικού κινηματογράφου αλλά κυρίως με την αγάπη και την αποδοχή όχι μόνο του κοινού αλλά και των συναδέλφων της.
Τη συναντήσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στις πρόβες της παράστασης που πρωταγωνιστεί μαζί με τη Χαρούλα Αλεξίου και μιλήσαμε μαζί της για το πώς την βρίσκουμε αυτόν τον καιρό, τα όνειρα της, τα μαθήματα που της έδωσε η ζωή λέγοντας μας τι πιστεύει ότι πρέπει να κάνει ο σημερινός άνθρωπος για να μη χάσει τον εαυτό του.
Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε παρέα με την Αμαλία Μουτούση και τη Δάφνη Ρόκου, υπό μορφή θεατρικού αναλογίου το 2018, με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της Μονάδας ανακουφιστικής φροντίδας Γαλιλαία. Το είχαμε αγαπήσει πολύ και μπορώ να πω δεν το είχα χορτάσει. Τα αποσπάσματα από το «Αϊβαλί η Πατρίδα μου» του Φώτη Κόντογλου, τα είχα ακούσει από την Άννα Συνοδινού στο You Tube και μου δημιουργούσαν πάντα μια αίσθηση ηρεμίας.
Τώρα, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή δημιουργήσαμε αυτήν την παράσταση που θα παρουσιαστεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από τις 9 Σεπτεμβρίου έως τις 4 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο του ΠΕΙΡΑΙΑΣ ARTPORT II. Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζομαι με το ΔΘΠ και ευχαριστώ θερμά τον καλλιτεχνικό διευθυντή Λευτέρη Γιοβανίδη, όπου το σχέδιο μας δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί, αν δεν μας παραχωρούσε τον χώρο και τα μέσα. Με είχε πρωτοκαλέσει να συνεργαστούμε με την παράσταση μας «Έγκλημα και τιμωρία», την οποία είχα σκηνοθετήσει στη σκηνή Ωμέγα, αλλά κατέβηκε πρόωρα λόγω της πανδημίας.
Μιλήστε μας για το έργο
Ο ζωγράφος και ποιητής Φώτης Κόντογλου (1895-1965), αντιπροσωπευτικός της Γενιάς του ’30, αναπολεί και καταγράφει μαρτυρίες ανθρώπων και ιστορίες από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το Αϊβαλί. Εκεί που γεννήθηκε και έζησε μέχρι και τα 17 του χρόνια.
Μέσα από την προσωπική του γλώσσα, αναζητά την αυθεντική ελληνικότητα και αφήνει να ξεφύγει μέσα από τις λέξεις και το ύφος του, ένας βαθύς αναστεναγμός για εκείνα τα σκοτεινά χρόνια του Διωγμού και της Καταστροφής. Είναι ένα κείμενο ζωντανό σαν να είναι το απόλυτο παραμύθι, σαν να μιλάς για πράγματα αγνά που κρύβει μια παιδική ψυχή.
Πως προέκυψε η συνεργασία με τη Χαρούλα Αλεξίου;
Σκέφτηκα ότι η Χάρις Αλεξίου θα ταίριαζε πολύ στην συγκεκριμένη παράσταση. Ο λόγος του Κόντογλου στο στόμα της Χαρούλας θα έδινε μια νέα πνοή και ζωντάνια, διότι είναι και μια καλλιτέχνης που στο ρεπερτόριο της υπήρχαν πολλά Σμυρναίικα τραγούδια.
Και από τις πρόβες παρατηρώ ότι η ψυχή της είναι πολύ κοντά με εκείνους τους τόπους, με εκείνους τους ανθρώπους. Της το πρότεινα λοιπόν, της άρεσε πολύ και θα είμαστε οι δυο παραμυθούδες αφηγήτριες που λένε ένα όμορφο παραμύθι. Την ευχαριστώ πολύ που δέχθηκε την πρόταση μου και με εμπιστεύτηκε. Μουσικά μας πλαισιώνουν 4 μουσικοί, μέλη της ορχήστρας Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας, υπό τη διεύθυνση Ανδρέα Κατσιγιάννη.
Μετά τη συγκεκριμένη παράσταση, τι ετοιμάζετε για το χειμώνα
Το χειμώνα θα είμαι στην παράσταση «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στον Ελληνικό Κόσμο. Μια μεγάλη παραγωγή με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ρόλο του Ζορμπά και 23 ακόμη ηθοποιούς. Είχα καιρό να βρεθώ σε μια μεγάλη παραγωγή και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη. Στις πρόβες χαζεύω τα νέα παιδιά που έχουν τόση όρεξη και κέφι για δουλειά.
Θα ερμηνεύσω το ρόλο της Madame Ortance, ένα πολύ ιδιαίτερο ρόλο, ένα σπαραχτικό πρόσωπο που μαζί με τον Γιάννη Κακλέα προσπαθούμε να το προσεγγίσουμε ηθογραφικά με το βάθος που της αρμόζει και όχι ως καρτούν. Όταν είχα δει παλαιότερα την ταινία είχα κλάψει και τώρα με αυτόν τον ρόλο θέλω να δώσω κάτι από τον εαυτό μου.
Συμπληρώνετε 45 χρόνια στο χώρο της τέχνης. Πως ήταν αυτή η διαδρομή σας;
Η σχέση μου με το θέατρο δεν ήταν ομαλή. Ήταν κουραστική, είχε αγωνία, όχι άκοπη. Και έτσι δημιουργήθηκε μια σχέση αγάπης και μίσους και για αυτόν ακριβώς το λόγο έκανα μεγάλα κενά, πήγαινα – ερχόμουν. Είμαι βαθιά ευγνώμων που έζησα τόσες καταστάσεις μέσα από αυτή τη δουλειά.
Το 1978 βρεθήκατε στην παράσταση «Φιλουμένα Μαρτουράνο» μαζί με τη Σαπφώ Νοταρά. Πως την θυμάστε;
Ήμουν μικρό κοριτσάκι τότε, στην αρχή της διαδρομής μου. Την έβλεπα στα καμαρίνια που φορούσε μια πορτοκαλί ρόμπα και μόλις τελείωνε η παράσταση έτρωγε μόνη της σουβλάκια στη Στοά Μπρόντγουαιη, δίπλα από το θέατρο. Μια μέρα λοιπόν της πρότεινα να πάμε να φάμε μαζί σε μια ταβέρνα στην πλατεία Βικτωρίας. Θυμάμαι δεν έφαγα καθόλο,υ γιατί την άκουγα με προσοχή και δεν θα ξεχάσω που έλεγε «εγώ θα πεθάνω μια μέρα μόνη μου σαν αγριόγατος, όπως και έγινε.»
Το 1982 πήρατε το βραβείο α΄γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για την ταινία «Το Στίγμα». Σημαίνει κάτι αυτή η βράβευση για εσάς;
Ήταν τιμητικό για μένα σίγουρα και νιώθω ευγνώμων για τις τιμές που μου δίνει πολλές φορές η δουλειά μου. Ωστόσο, μέσα μου έχω και ένα αναρχικό πλάσμα που θεωρεί ότι τις τιμές πρέπει να τις κοιτάμε λίγο λοξά και όχι κατάματα για να μην χάσουμε τη δημιουργική μας ελευθερία.
Με ποιο κριτήριο διαλέγετε τα έργα σας;
Με τη χαρά, διότι μου είναι απαραίτητο να χαίρομαι στις δουλειές μου. Το έχω ανάγκη, πιστεύω ότι η χαρά με την υπαρξιακή έννοια σε θρέφει.
Κάνετε σχέδια για το μέλλον;
Είμαι άνθρωπος που κάνω 10 σκέψεις το λεπτό. Πλέον δεν κάνω σχέδια, νιώθω ελευθερία. Και όπως λέει μια φίλη μου: «σε αυτή τη φάση της ζωής μας περνάμε τα καλύτερα χρόνια των χειρότερων μας.»
Πως βιώσατε την καραντίνα;
Η φάση της καραντίνας με ξεκούρασε από αυτό το μαγκανοπήγαδο της καθημερινότητας. Είχα μουδιώσει μπορώ να πω με αυτην την περίεργη συνθήκη. Με έκανε πιο σιωπηλή, πιο ήσυχη.
Πως σας φάνηκε ότι παράλληλα με την καραντίνα αναδείχθηκε το κίνημα του metoo και στη χώρα μας;
Θεωρώ ότι ήταν μια κατάσταση που έπρεπε να εκφραστεί και στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή έγινε ώριμο. Βέβαια, έφερε πολλές ασχήμιες στην επιφάνεια, όπως γίνεται πάντα. Δεν είναι εύκολα τα πράγματα και απαιτεί πολύ κόπο για να αλλάξει μια κατάσταση. Και εγώ η ίδια νιώθω πολλές φορές φόβο μέσα μου, μήπως κρύβω βία αναισθησία. Δεν είμαι σίγουρη για μένα.
Ο άνθρωπος είναι μισός ψυχή και μισός κτήνος, χωρίς να ξέρεις πότε θα βγει το ένα ή το άλλο πρόσωπο σου. Χρειάζεται πολύ αυτογνωσία. Πρέπει να ξεφύγουμε από το εγώ μας και να στραφούμε προς τους άλλους. Να γίνουμε χρήσιμοι. Ζούμε σε μια πολύ ορθολογική εποχή που μας κάνει κλειστούς. Προσπαθώ να μείνω ανοιχτή.»
Αν έρχονταν ένας νέος να τον συμβουλεύσετε, τι θα του λέγατε;
Μεγαλώνοντας προσπαθώ να μην συμβουλεύω. Θα προσπαθούσα να ακούσω εκείνον. Να τον καταλάβω. Ο δρόμος του καθένα μας είναι πολύ προσωπικός. Θα του έλεγα ίσως ότι το ταλέντο αν το έχεις πρέπει να κάνεις ότι δεν το έχεις.. Πάντα, στη ζωή μου προσπαθώ να βρω ανθρώπους που θα με εμπνεύσουν με τις πράξεις και όχι με τα λόγια τους.»
Πληροφορίες παράστασης
«Το Αϊβαλί η Πατρίδα μου»
μια θεατρική αφήγηση βασισμένη στο βιβλίο του Φώτη Κόντογλου
Πρεμιέρα: Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου
για 14 παραστάσεις
Παίζουν: Χάρις Αλεξίου και Όλια Λαζαρίδου.
Σκηνοθεσία: Όλια Λαζαρίδου
Μουσική επιμέλεια: Ανδρέας Κατσιγιάννης
Σκηνικά: Δάφνη Ρόκου – Μαγδαληνή Αυγερινού
Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Ρούσσου
Συμμετέχουν μέλη της ορχήστρας Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας υπό τη διεύθυνση Ανδρέα Κατσιγιάννη.
Προειδοποίηση από τους υπουργούς Εξωτερικών Αγγλίας και Γαλλίας οι οποίοι υπόσχονται να βοηθήσουν την Ουκρανία να επιτύχει μια «δίκαιη ειρήνη» έναντι του Πούτιν.
Οι ανησυχίες για τη δημοσιονομική θέση των ΗΠΑ, που τροφοδοτούνται από τον αυξημένο δανεισμό για τη χρηματοδότηση των φορολογικών περικοπών και των δαπανών, μπορεί να προκαλέσουν φόβους
Το άστρο WOH G64, περίπου 2.000 φορές μεγαλύτερο από τον Ήλιο, είναι το πρώτο εξωγαλαξιακό αντικείμενο στο οποίο καταφέρνουν να ζουμάρουν οι αστρονόμοι.
Η εκτίμηση έρχεται να προστεθεί στην ανησυχία ορισμένων επενδυτών ότι τα δισεκατομμύρια που επενδύονται στην τεχνητή νοημοσύνη δεν φέρνουν τα αντίστοιχα κέρδη.
