Το τέλος των βεβαιοτήτων

Πρόσφατα, συμπληρώθηκαν έξι μήνες από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Ενός πολέμου που συνεχίζεται ανελέητος με δεκάδες χιλιάδες θύματα και απίστευτες καταστροφές και ο οποίος δεν δείχνει να τελειώνει, καθώς καμία πλευρά, ούτε η Ρωσία ούτε η Ουκρανία, δεν φαίνεται να κερδίζει, ενώ δεν διαγράφεται στον ορίζοντα μια διπλωματική προοπτική για συμφωνία κατάπαυσης του πυρός.

Πέρα όμως από τα προβλήματα στο πεδίο των συγκρούσεων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πόλεμος αυτός διεξάγεται στην ευρωπαϊκή ήπειρο (στη γειτονιά μας δηλαδή), με αποτέλεσμα να έχει ήδη τεράστιες αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή ζωή των ευρωπαίων πολιτών, κυρίως στον ενεργειακό τομέα και στην οικονομία με την ανεξέλεγκτη άνοδο του πληθωρισμού. Και είναι ακριβώς στις επιπτώσεις αυτές και στις εύλογες αντιδράσεις που δημιουργούν που ποντάρει ο Βλαντίμιρ Πούτιν για να σταματήσουν οι δυτικές κυβερνήσεις να στηρίζουν οικονομικά και στρατιωτικά την Ουκρανία.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που την ίδια ακριβώς ημέρα που συμπληρώνονταν οι έξι μήνες από την έναρξη του πολέμου ο Εμανουέλ Μακρόν απευθυνόμενος στον γαλλικό λαό επισήμανε «το τέλος της αφθονίας, των βεβαιοτήτων και της ανεμελιάς», τονίζοντας παράλληλα τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται σήμερα στον κόσμο.

Εκτίμησε μάλιστα ότι βρισκόμαστε πάνω σε ένα μεγάλο εκκρεμές, με μεγάλες ανατροπές να επίκεινται και με τις Σειρήνες της δημαγωγίας, του λαϊκισμού και του αυταρχισμού να ανθούν στις σύγχρονες δημοκρατίες. Ενα μήνυμα που όπως είναι ευνόητο δεν αφορά μόνο τη Γαλλία και θα πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα εμάς εδώ τους Ελληνες, καθώς εισερχόμαστε σε μια εξαιρετικά ταραγμένη πολιτική περίοδο, όπου μια ανεύθυνη δημαγωγία κάνει θραύση, σε μια κρίσιμη εποχή όπου αντίθετα απαιτείται υπευθυνότητα και σοβαρότητα χειρισμών. Oταν μάλιστα βρισκόμαστε σε μια περιοχή όπου πέρα από τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία, κυριαρχούν και οι απειλές του γνωστού μας γείτονα, που δεν κρύβει τις επεκτατικές του βλέψεις.

Αλλά και πέραν της γειτονιάς μας, η αποσταθεροποίηση στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο είναι εμφανής από τότε που η ουκρανική κρίση έπληξε καίρια την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη συγκρότηση μιας κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, καθώς αναδείχθηκαν οι συγκρουόμενες απόψεις των κρατών-μελών, κυρίως στο θέμα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν να αναλάβουν και πάλι τα ηνία οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ.

Και είναι χαρακτηριστικό ότι το ΝΑΤΟ αναμείχθηκε ακόμη και στο νέο πρόβλημα που προέκυψε μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου, όπου αναδείχθηκε η αδυναμία μιας ευρωπαϊκής παρέμβασης σε ένα καθαρά ευρωπαϊκό ζήτημα. Εμφανής είναι εξάλλου και η δυσλειτουργία του γαλλογερμανικού άξονα, που όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε η ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Για να μη μιλήσουμε για την επαπειλούμενη επικράτηση στις προσεχείς εκλογές στην Ιταλία των ακροδεξιών δυνάμεων που δεν κρύβουν τις φιλορωσικές τους τάσεις.