Πολλοί αθλητές, στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, σε άλλα αθλήματα, φιλούν το σήμα της ομάδας σε κάθε επιτυχία. Λογικό. Είναι επαγγελματίες, αγαπούν κάθε ομάδα στην οποία εργάζονται, θέλουν να συνδεθούν με αυτήν και με τους φιλάθλους της, θέλουν να γίνουν μέρος της ιστορίας της.

Όμως, όταν ένας αθλητής φιλά το εθνόσημο, όταν με στεντόρεια φωνή τραγουδά τον εθνικό ύμνο, όταν νιώθει όχι απλά μέρος μιας ομάδας, αλλά κομμάτι μιας ολόκληρης χώρας, τότε αυτό είναι πολύ μεγαλύτερο σε αξία από κάθε τι.

Η φωτογραφία που θα μείνει για πάντα στις καρδιές όλων των Ελλήνων, είναι αυτή που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο φιλά το εθνόσημο στη φανέλα του.

Και είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο που μπορεί να πάρει ένας αθλητής σ’ αυτό το Eurobasket, ένας αθλητής με την ιστορία της οικογένειας του Γιάννη αλλά και με το που έχει φτάσει.

Θα μπορούσε να κάνει διακοπές. Θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου, θα μπορούσε να κάνει χαλαρή προπόνηση στην Αμερική περιμένοντας το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο, το NBA που του προσφέρει περί τα 40 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, τουλάχιστον.

Κι όμως, ο Γιάννης και τα αδέρφια του είναι εδώ. Με την εθνική ομάδα, με την «επίσημη αγαπημένη» όλων των Ελλήνων.

Σε κάθε ματς τον βλέπουμε να ρισκάρει τα πάντα. Να διεκδικεί, να πέφτει στο παρκέ, να τρώει ξύλο από τους αντιπάλους του, να κινδυνεύει με τραυματισμούς, να δίνει και την τελευταία ικμάδα της δύναμής του για να κερδίζει η Ελλάδα.

Όχι μόνο ο Γιάννης, αλλά και τα άλλα παιδιά, απλά εστιάζουμε σ’ αυτό το παλικάρι που πριν από μερικά χρόνια γεννήθηκε στο Αρεταίειο, μεγάλωσε στα Σεπόλια και του Ζωγράφου, κράτησε την ελληνική σημαία ως σημαιοφόρος, έπαιξε μπάσκετ αλάνας χωρίς να έχει να φάει ένα κομμάτι ψωμί, πούλαγε μικροαντικείμενα στους δρόμους για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του.

Όχι, δεν θα αναφέρω ξανά το χτύπημα στον ρατσισμό, το πλήγμα που έχει επιφέρει στους ακροδεξιούς φασίστες η οικογένεια Αντετοκούνμπο. Αυτά είναι γνωστά.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η αγάπη για την πατρίδα, για κάθε πατρίδα δεν είναι «επαγγελματική κίνηση». Είναι κάτι που πηγάζει από μέσα σου, είναι μια ανεκτίμητη αξία, ένα πολύτιμο και υγιές συναίσθημα που δεν αγοράζεται με τίποτε.

Και που δεν έχει καμιά σχέση με την καταγωγή, με το χρώμα, με τη φυλή. Αλλά με αυτή την άδολη αγάπη που δεν μπορεί να την λεκιάσει κανένας ρατσιστής.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δείχνει να θέλει να ξεπληρώσει το χρέος του προς την Ελλάδα. Όχι από υποχρέωση, αλλά από καλοσύνη. Θέλει να ξεχρεώσει γιατί αυτή η χώρα τον αγκάλιασε, τον μεγάλωσε, τον έκανε δυνατό, του έδωσε τα πρώτα «παπούτσια» για να πετάξει στα πέρατα του κόσμου.

Αυτό το «ιερό» χρέος δείχνει να θέλει να ξεχρεώσει ο Αντετοκούνμπο και τα αδέρφια του, δίνοντας τα πάντα στο παρκέ.

Κι αν δεν κερδίσει η Ελλάδα μετάλλιο δεν πειράζει. Κι αν δεν τα καταφέρει ο Γιάννης δεν έγινε και κάτι.

Η παρουσία τους στους αγώνες, αυτό το φιλί στο εθνόσημο, αυτό το χρέος που ξεπληρώνει κάθε μέρα, με τη στάση του μέσα κι έξω από τα γήπεδα είναι ανεκτίμητα, πιο χρυσά κι από το χρυσό μετάλλιο.

Αν, όμως, έρθει η μεγάλη διάκριση ο Γιάννης θα έχει δώσει κάτι στην Ελλάδα που τον αγάπησε, όχι ΣΑΝ δικό της παιδί. Αλλά στην κυριολεξία, ως ένα Ελληνόπουλο που αγαπά και τιμά την πατρίδα του, περισσότερο ίσως από χιλιάδες άλλους. Είναι ένας σύγχρονος ήρωας, όχι μόνο για τα αθλητικά του επιτεύγματα, αλλά γιατί είναι πρότυπο για τα παιδιά μας. Πρότυπο ήθους, συμπεριφοράς, αγωνιστικής διάθεσης, προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο.

Headlines