Νεκροταφείο ερωτύλων: Εκατόμβη προϊστορικών βατράχων αποδίδεται στο αχαλίνωτο σεξ

Ο μαζικός τάφος προϊστορικών βατράχων στην κοιλάδα του ποταμού Γκάιζελ στην κεντρική Γερμανία είχε αφήσει τους παλαιοντολόγους να ξύνουν το κεφάλι τους για δεκαετίες. Πώς μπορεί να πέθαναν τόσα βατράχια σχεδόν ταυτόχρονα;

Τώρα, μια νέα μελέτη προτείνει τη λύση στο μυστήριο: τα αμφίβια υπέκυψαν από κόπωση στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν μια αχαλίνωτη ερωτική επιθυμία.

Εκατοντάδες απολιθώματα βατράχων είχαν βρεθεί κατά τις εργασίες εξόρυξης λιγνίτη στην κοιλάδα του Γκάιζελ, η οποία φιλοξενούσε μια σειρά από σχετικά μικρές λίμνες πριν από περίπου 45 εκατομμύρια χρόνια.

Σύμφωνα με προηγούμενες μελέτες, τα αμφίβια μπορεί να πέθαναν μαζικά όταν η στάθμη των λιμνών έπεσε και τα επίπεδα οξυγόνου στο νερό μειώθηκαν.

Ωστόσο η υπόθεση αυτή δείχνει να διαψεύδεται από νέα μελέτη που δημοσιεύει στην επιθεώρηση Papers in Palaeontology διεθνής ομάδα ερευνητών.

«Η έρευνά μας έδειξε ότι οι βάτραχοι θα μπορούσαν εύκολα να καταφύγουν σε κοντινούς όγκους νερού. Βρήκαμε επίσης ενδείξεις ότι τα κουφάρια τους επέπλεαν στο νερό για κάποιο καιρό πριν βυθιστούν στον πάτο της λίμνης. Οπότε η λίμνη δεν μπορεί να ξεράθηκε» γράφει στο The Conversation ο Ντάνιελ Φοκ του Πανεπιστημίου του Κορκ στην Ιρλανδία, επικεφαλής της μελέτης.

Οι σκελετοί των βατράχων διατηρήθηκαν μέσα σε οργανικές αποθέσεις που μετατράπηκαν σε λιγνίτη (Daniel Folk)

Πνιγμός λόγω πάθους

Η σύγκριση των απολιθωμένων σκελετών με σύγχρονα είδη έδειξε ότι τα προϊστορικά αμφίβια ήταν φρύνοι, οι οποίοι τείνουν να περνούν τον περισσότερο χρόνο τους στη στεριά και επισκέπτονται λίμνες μόνο την εποχή του ζευγαρώματος.Δεδομένου ότι το χρονικό παράθυρο για ζευγάρωμα είναι περιορισμένο –σε ορισμένα τροπικά είδη διαρκεί μόνο μερικές ώρες- τα αρσενικά παθαίνουν σεξουαλική φρενίτιδα για να ολοκληρώσουν την αποστολή όσο προλαβαίνουν.

«Το σεξ μπορεί να γίνει παγίδα θανάτου για τα σύγχρονα είδη φρύνων και βατράχων. Συχνά υποκύπτουν στην εξάντληση και πεθαίνουν» γράφει ο Φοκ. «Τα θηλυκά αντιμετωπίζουν μεγαλύτερο κίνδυνο πνιγμού, καθώς συχνά βυθίζονται από ένα ή περισσότερα αρσενικά» εξηγεί.

«Ακόμα και σήμερα, μαζικοί τάφοι φρύνων εντοπίζονται κατά μήκος μεταναστευτικών διαφρομών και σε λιμνούλες ζευγαρώματος. Πιθανώς το ίδιο συνέβη με τα δείγματα της κοιλάδας του Γκάιζελ».

Επομένως, «η πιθανότερη εξήγηση για την παρουσία αρκετών ομάδων φρύνων, αποτελούμενων από εκατοντάδες άτομα η καθεμία, τα οποία πέθαναν σχεδόν ταυτόχρονα σε διαφορετικές λιμνούλες, είναι ότι τα σκότωσε το ενθουσιώδες ζευγάρωμα» καταλήγει ο ερευνητής.

Τα απολιθωμένα βατράχια περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή απολιθωμάτων του Γκάιζελ, η οποία παρέμενε κλειστή για δεκαετίες αλλά πρόσφατα άνοιξε και πάλι για το κοινό και τους επιστήμονες.

Εκτός από αμφίβια, η συλλογή των 50.000 ευρημάτων περιλαμβάνει επίσης κροκόδειλους, φίδια, γιγάντια πτηνά και πρωτόγονα άλογα σε μέγεθος σκύλου».

Το δε παλιό λιγνιτορυχείο όπου βρέθηκαν τα απολιθώματα έχει πλέον κλείσει και μετατραπεί σε λίμνη, στο πλαίσιο των εργασιών περιβαλλοντικής αποκατάστασής του στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Εκατομμύρια χρόνια μετά τους μαζικούς θανάτους, η νέα λίμνη μπορεί να προσελκύσει και πάλι ερωτοχτυπημένα βατράχια, τα οποία θα κινδυνεύσουν να πεθάνουν κι αυτά από έρωτα.