Το τελευταίο θύμα μιας γενοκτονίας

Κανείς δεν γνώριζε το όνομά του και κανείς δεν θα το μάθει πια ποτέ. Κανείς δεν γνωρίζει πώς ακριβώς πέθανε – το σώμα του βρέθηκε σε προχωρημένη σήψη πάνω σε μια αιώρα. Κανείς δεν γνωρίζει πώς έζησε, αν και είναι γνωστό ότι έζησε ολομόναχος τουλάχιστον για ένα τέταρτο του αιώνα. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, δηλαδή, όταν η φυλή του ξεκληρίστηκε με δόλο και απέμεινε ο μόνος επιζών. Ο λόγος για τον «αυτόχθονα των λαγουμιών», όπως τον είχαν ονομάσει οι ανθρωπολόγοι οι οποίοι μελετούν τις εναπομείνασες φυλές του Αμαζονίου, καθώς είχε τη συνήθεια να σκάβει λαγούμια στα σημεία κατοικίας του.

Γιατί άραγε; Για να κρυφτεί ο ίδιος; Για να κρύψει προμήθειες και πολεμοφόδια; Ή μήπως επειδή ακολουθούσε παραδόσεις της χαμένης φυλής του; Και αυτά τα ερωτήματα θα μείνουν αναπάντητα. Οι ανθρωπολόγοι άφηναν σε στρατηγικά σημεία τρόφιμα και εργαλεία ελπίζοντας να ανοίξουν δίαυλο επικοινωνίας μαζί του, αλλά η αντίδραση ήταν πάντα ίδια: ποτέ δεν άγγιξε τα δούρεια δώρα. Βλέπετε, με ζάχαρη ανακατεμένη με ποντικοφάρμακο ξεκλήρισαν τη φυλή του όσοι πλουτίζουν εδώ και δεκαετίες αποψιλώνοντας το δάσος του Αμαζονίου.

Δεν γνωρίζουμε τίποτε λοιπόν για τον άνδρα αυτόν, αλλά μπορούμε να προσπαθήσουμε να τον νιώσουμε, να φανταστούμε τα αισθήματά του. Το αρχικό σοκ στη θέα των νεκρών αγαπημένων του, τη βαθιά οδύνη της απώλειας αλλά και τον θυμό του, την απέραντη θλίψη του αδόκητου θανάτου. Βεβαίως, όσο και αν προσπαθήσουμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να νιώσουμε πώς είναι να μην υπάρχει πια κανένας πάνω στη Γη που να καταλαβαίνει τη γλώσσα σου. Κανένας που να έχει τις ίδιες αναφορές με εσένα, κανένας σύντροφος με τον οποίο να μπορείς να μοιραστείς τη ζωή. Πόση γενναιότητα επέδειξε αυτός ο υπερήφανος άνθρωπος επιλέγοντας να μη δώσει τέλος στη ζωή του και μένοντας να υπερασπίζεται με τα βέλη του τόξου του τις προσωπικές του Θερμοπύλες!

Η απώλεια του «αυτόχθονα των λαγουμιών» είναι απώλεια ενός κρίκου από την πανανθρώπινη αλυσίδα DNA στην οποία μετέχουμε όλοι. Ενός κρίκου, γενετικού και πολιτισμικού, που δεν αντικαθίσταται. Γι’ αυτό θα πρέπει να λογαριάσουμε τον θάνατο αυτόν σαν έναν θάνατο που μας αγγίζει προσωπικά. Και να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μην αφήνουμε τους Μπολσονάρου αυτού του κόσμου να φέρνουν τον πλανήτη στα άθλια μέτρα τους.

Έντυπη έκδοση Το Βήμα