Οι «κοριοί» παρακολουθούν χιλιάδες, κι αυτό είναι ταφόπλακα στο πολιτικό σύστημα

Ακούμε συχνά τις τελευταίες εβδομάδες ότι η υπόθεση της παρακολούθησης τηλεφώνων από την ΕΥΠ ή ποιος ξέρει από πού αλλού, είναι ζήτημα Δημοκρατίας.

Και λένε όλοι οι πολιτικοί, ότι είναι μεγάλο πρόβλημα για τη Δημοκρατία μας το γεγονός ότι παρακολουθούσαν πολιτικούς, κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο.

Όμως, κατά τη γνώμη μου διαφεύγει της προσοχής μας ένα μεγαλύτερο σκάνδαλο, ένα ακόμη πιο «καυτό» ζήτημα δημοκρατικής ομαλότητας.

Είναι η παρακολούθηση πολιτών, μέσω της παρακολούθησης των τηλεφώνων των «στόχων» που είχαν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας ή όποιος άλλος έχει τη δυνατότητα να κάνει υποκλοπές.

Δεν μιλάμε για πολίτες που κινούνται εντός ή στα όρια του υποκόσμου. Που εμπλέκονται με έκνομες ενέργειες, με τρομοκρατία, σωματεμπορία κ.λπ.

Μιλάμε για απλούς πολίτες που είχαν και έχουν την «ατυχία» να συνομιλούν με αυτούς στους οποίους έχουν τοποθετηθεί «κοριοί».

Διότι όταν υποκλέπτεις τις συνομιλίες του Νίκου Ανδρουλάκη, δεν το κάνεις επιλεκτικά. Υποκλέπτεις και όσα λέει με τον πατέρα του, τη μάνα του, την ευρύτερη οικογένειά του, τους φίλους του.

Δεν είναι όλοι πολιτικοί οι συνομιλητές του αρχηγού ενός κόμματος. Υπάρχει και προσωπική ζωή, αλλά και επαγγελματική.

Τι φταίνε δηλαδή οι δημοσιογράφοι π.χ. που έχουν τακτική επαφή με τον κ. Ανδρουλάκη και μπορεί να λένε οτιδήποτε; Εχουν δικαίωμα οι ωτακουστές να μαθαίνουν τα πάντα για απλούς πολίτες;

Και να στοχοποιούνται με τον τρόπο αυτό και οι ίδιοι;

Όχι ότι έχει μικρότερο πολιτικό βάρος να παρακολουθείται ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και μαζί υπουργοί, υφυπουργοί, όλα τα στελέχη του κόμματος και ποιος ξέρει ποιοι άλλοι.

Αλλά ας πάμε και στον ΣΥΡΙΖΑ που βυσοδομεί κατά της κυβέρνησης μιλώντας για παρακράτος.

Όταν παρακολουθείς δικό σου στέλεχος, παρακολουθείς και όλους όσοι συνομιλούν μαζί του. Όταν υπέκλεπταν τις συνομιλίες του γραμματέα της κυβέρνησης, Σπύρου Σαγιά, ουσιαστικά υπέκλεπταν όλες τις συνομιλίες της κυβέρνησης.

Διότι ο Σαγιάς δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο και οι επαφές που είχε ήταν πολλές και σημαντικές. Επομένως, κάποιος αποφάσισε να παρακολουθεί το τηλέφωνό του, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα μάθει τα πάντα και για όλους.

Πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους και απλούς πολίτες που είχαν επικοινωνία με τον κ. Σαγιά.

Ομοίως και για τον Στέργιο Πιτσιόρλα, ο οποίος συνομιλούσε με πολιτικούς, με δημοσιογράφους, με την οικογένειά του, τους φίλους του.

Είναι λοιπόν προφάσεις εν αμαρτίαις όταν από τη ΝΔ ή από τον ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται διάφορα προκειμένου να δικαιολογήσουν υποκλοπές.

Διότι η παρακολούθηση δεν μπορεί να είναι a la cart. Ο «κοριός» δίνει συνεχώς πληροφορίες και δεν σταματά ανάλογα με τον συνομιλητή του στόχου.

Τι σημαίνει όλο αυτό το πλέγμα παρακολουθήσεων; Ότι υποκλοπές δεν γίνονταν επί ΣΥΡΙΖΑ ή επί ΝΔ μόνο σε όσους βρέθηκε ο «κοριός».

Υποκλοπές γίνονταν (και συνεχίζουν να γίνονται) σε εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλους πολίτες που δεν φταίνε.

Και οι «υπηρεσίες» που το έκαναν αυτό γνωρίζουν μυστικά που θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν κάθε στιγμή.

Από μια επιχειρηματική μπίζνα για την οποία μπορούσε να μιλήσει κάποιος «παγιδευμένος». Μέχρι προσωπικές λεπτομέρειες, τι κάνει στο σπίτι του, στη δουλειά του, ποιες είναι οι πολιτικές πεποιθήσεις του κλπ.

Ολο αυτό είναι «βαρύ». Και είναι κεντρικό ζήτημα δημοκρατικής ομαλότητας, ανεξάρτητα από το ποιος κάνει τις υποκλοπές.

Η αποκάλυψη του σκανδάλου, όσα βγαίνουν στο φως και όσα θα βγουν για παρακολουθήσεις και στο παρελθόν, δείχνουν σοβαρό έλλειμμα δημοκρατίας στη χώρα μας.

Και είναι «ταφόπλακα» στο πολιτικό σύστημα διότι πλέον οι πολίτες δεν εμπιστεύονται κανέναν.

Φοβισμένος λαός, πολίτες που δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στους πολιτικούς τους, είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα στραφούν στα άκρα ή θα εγκαταλείψουν εντελώς την πολιτική.

Κι αυτό είναι μεγάλος κίνδυνος για τη χώρα.