Μίνι κουβέντα με το Φυστίκι Που Κυλάει – «Τα likes βάζουν ψωμί στο τραπέζι μου»

Η συνάντηση με το Φυστίκι ήταν πάνω κάτω η παραδοσιακή «μετωπική» με κάθε τι που αγαπάει ο αλγόριθμος και το μοστράρει στο news feed, ήσυχα-ήσυχα, τύπου «αφήνω αυτό εδώ», που λένε και στη διάλεκτο των σόσιαλ. Κάποια στιγμή, σε κάποιο scroll down έπεσα πάνω σε ένα μακροσκελές, ευχάριστο, ανάλαφρο και σοβαρό ταυτόχρονα ποστ του Φυστικού Που Κυλάει, το οποίο συνοδευόταν από 4.200 λάικ και καμιά 400αριά σχόλια. Χαμός. Αυτό που λέμε μονολεκτικά «βάιραλ».

Πέρα από τα σωστά ελληνικά και τα «φλέγοντα» ζητήματα της επικαιρότητας με τα οποία καταπιάνεται το Φυστίκι η διαπίστωση ότι αλληλεπιδρά στα σχόλια και ότι κουβεντιάζει με αυταπάρνηση χρόνου και κόπου, με διάθεση για ανοιχτό διάλογο και ακούραστη όρεξη κέντρισε την ειλικρινή μου απορία: «πώς γίνεται, βρε παιδί μου, κάποιος βάιραλ τελικά;».

Έτσι, έστειλα μήνυμα. Και επιβαιώσα ότ το Φυστίκι είναι μία γυναίκα συγγραφέας.

-Θα ήθελες να μου πεις την ιστορία σου κρατώντας πάντα φυσικά την ανωνυμία σου; 

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι καλός σε κάτι. Απλά, πολλοί δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα το ιδιαίτερο ταλέντο τους. Εγώ υπήρξα τυχερή, κατάλαβα νωρίς πως είμαι καλή στον γραπτό λόγο. Ξεκίνησα να ζω από αυτόν, στα φοιτητικά μου χρόνια, όταν στα πλαίσια μιας εργασίας, έπρεπε να συνεργαστούμε αμισθί με επαγγελματίες συγγραφείς για έναν εκδοτικό οίκο στην Αγγλία. Όταν ολοκληρώθηκε το project για το μάθημα μου, μου ζητήθηκε να δουλέψω εκεί κανονικά. Και αυτό έκανα για μερικά χρόνια. Γύρισα Ελλάδα, γύρισα και σελίδα, είχα ψιλοκαεί δουλεύοντας ως ghost writer για πολλά χρόνια, έκανα κάτι εντελώς διαφορετικό εδώ, επαγγελματικά. Και όταν μου τελείωσε και αυτό, επέστρεψα στο γράψιμο μου, αυτή τη φορά αποφασισμένη να γράφω αυτά που γουστάρω εγώ. Ήμουν έτοιμη να παίξω το παιχνίδι με τους δικούς μου όρους. Και κάπως έτσι, με πολλή δουλειά, πολλά ξενύχτια, πολλές εργατοώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, άρχισε να ακούγεται το όνομα Φυστίκι Που Κυλάει, στο μικρό γαλατικό χωριό του ελληνικού διαδικτύου.

• Διαβάστε ακόμα: Το αξιολάτρευτο παιδί που έκανε viral το καλαμπόκι

-Γιατί είναι τόσο σημαντική για σένα η ανωνυμία αυτή;  

Δεν είμαι σελέμπριτι, δεν είμαι ηθοποιός, ούτε τραγουδίστρια. Το πρόσωπο και το όνομα μου δεν μου είναι χρήσιμα εργαλεία στη δουλειά μου. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζει κάποιος τον άνθρωπο πίσω από το Φυστίκι, για να πουλήσουν τα βιβλία μου ή για να διαβάζει τη σελίδα μου. Είμαι συγγραφέας, η ταυτότητα μου είναι τα κείμενα μου. Το να πάω να ψωνίσω στο σουπερμάρκετ, να πάω το παιδί μου σχολείο, να βγω με τον άντρα μου μια βόλτα και να με αναγνωρίζουν, μου φαίνεται λίγο τρομακτικό. Κουβαλάω και μια χρόνια αγχώδη διαταραχή, οπότε το να με πλησιάζουν άγνωστοι, ούτως ή άλλως με φρικάρει.

-Συνειδητοποίησες πότε έγινες viral; Συνέβη σταδιακά ή μέσα σε ένα βράδυ; 

Το viral είναι σχετικό, εντάξει δεν είμαι και ο Ρουβάς να σκίζει ο κόσμος τα ρούχα του, ΣΑΑΑΑΑΑΑΑΚΗ ΣΑΑΑΑΑΑΚΗ, έχω 2-3 κειμενάκια που έγιναν σχετικά γνωστά επειδή πολλοί τα έκαναν κοινοποίηση, δατ’ς ολ. Στάνταρ και κάτω από αυτή τη συνέντευξη, θα υπάρχουν σχόλια τύπου «τι ειναι αυτό το φασόλι που τσουλάει, πρώτη φορά το ακούω» – «έλα Παναγία μου, συγγραφέας που τον λένε Φυστίκι, τα τρίζουν τα κόκαλα του Χέμινγουεϊ» και άλλα τέτοια γλαφυρά, οπότε brace yourselves, ξέρω καλά πως «viral» έχω γίνει σε πολύ μικρότερη κλίμακα από αυτή που θέλουν να πιστεύουν όσοι με συμπαθούν. (Και τους ευχαριστώ γι’ αυτό).

-Υπάρχει κάποια δέσμευση με το κοινό σου; Κάποια μυστική συμφωνία; 

Ε ναι, έχουμε inside jokes. «Ελένη» «φρουφρού κολάντερ» «μπρόκο λόκο» «λιγκουίνι», είναι μόνο μερικά από αυτά. Έχουμε δέσμευση να μην αποκαλύψω λεπτομέρειες, θα θυμώσουν οι σκληροπυρηνικοί ότι δίνω στεγνά προσωπικές μας κουβέντες από τη σελίδα μου στο facebook. Γοτέβερ χάππενς ιν φυστίκι, στέιζ ιν φυστίκι.

-Πώς αντιμετωπίζεις τους haters;

Μπλοκ με γροθιά στο πληκτρολόγιο.

-Πώς μεταφράζεται η επιτυχία των likes σε χρήματα;
Βάζει ψωμί στο τραπέζι μου. Τα βιβλία μου είναι δημοφιλή και ευπώλητα και πολλές επιχειρήσεις επιδιώκουν διαφημιστική συνεργασία στη σελίδα μου.

-Τελικά είναι σκληρός ο κόσμος των σόσιαλ μίντια; 

Ναι. Αλλά ο κόσμος των σόσιαλ μίντια είμαστε εμείς, δεν είναι κάτι πέρα από εμάς. Είναι ζόρικα τα πράγματα για να επιβιώσεις αν ζεις από αυτά, να κρατηθείς και να μην το σπάσεις το ρημάδι το κινητό ή τον υπολογιστή σου, να μην τα κλείσεις φορέβερ, να μην αρχίσεις να τρέχεις ξυπόλυτος στα λιβάδια με λιτά μαλλιά… Ζόρικο το μέσο, ζόρικοι κι εμείς. Ταφ μπίτσες. 😉 Γουί γουίλ σερβάιβ. Μπορεί και όχι. :p

facebook.com/fistikiPouKilaei