Κώστας Καζάκος – Τζένη Καρέζη: Ενας θυελλώδης έρωτας που κράτησε 26 χρόνια

Ηταν ένα από τα πιο δημοφιλή ζευγάρια του ελληνικού και από τα πιο όμορφα. Ενας θυελλώδης έρωτας που κράτησε πολλά χρόνια. Ο Κώστας Καζάκος, που άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου, βρήκε στο πρόσωπο της Τζένης Καρέζη τη γυναίκα που θα τον σημάδευε για μια ζωή.

Και η Τζένη βρήκε τον άνδρα με τον οποίο θα ζούσε τον απόλυτο έρωτα, μέσα κι έξω από τον κινηματογράφο.

Η γνωριμία τους και ο έρωτας που αναπτύχθηκε έμοιαζε με ταινία. Γνωρίστηκαν σε ένα στούντιο.

Στα γυρίσματα της ταινίας «Κονσέρτο για Πολυβόλα» της Φίνος Φιλμ, η Τζένη Καρέζη ερωτεύτηκε παράφορα τον τότε ανερχόμενο ηθοποιό Κώστα Καζάκο, με τον οποίο παντρεύτηκε λίγους μήνες αργότερα.

Το φθινόπωρο του 1966 ξεκίνησαν τα γυρίσματα της ταινίας, μια μεγάλη και δαπανηρή παραγωγή της Finos Film. Το σενάριο της ταινίας ήταν του Νίκου Φώσκολου, ο οποίος εμπιστεύθηκε τη σκηνοθεσία στο Ντίνο Δημόπουλο.

Η ηρωίδα, η Νίκη είναι μια πολιτική υπάλληλος του ΓΕΣ, που -παραμονές του πολέμου του ’40- παραδίδει στρατιωτικά έγγραφα στους Ιταλούς, καθώς οι τελευταίοι την εκβιάζουν, κρατώντας όμηρο τον αδελφό της. Η πράξη της αποκαλύπτεται και κινδυνεύει να εκτελεστεί.

Μέχρι που ο στρατηγός, με το ψευδώνυμο «Δαρείος» (Μάνος Κατράκης) της προτείνει να συνεχίσει να προμηθεύει τους Ιταλούς με πλαστά αυτή τη φορά έγγραφα. Μαζί της, μπλέκει κι ένας νεαρός λοχαγός που είναι ερωτευμένος μαζί της.

Αναζητώντας τον ηθοποιό που θα έκανε το λοχαγό, έπεσαν πάνω στον Κώστα Καζάκο, κι όλα πήραν το δρόμο τους. Γνωρίστηκε με την Τζένη Καρέζη και μαζί απέκτησαν τον γιο τους, Κωνσταντίνο, το 1969.

Η Καρέζη ήταν ακόμη παντρεμένη με το Ζάχο Χατζηφωτίου όταν γνώριζε τον Καζάκο.

Οκτώβριος 1967. «Είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές σε δουλειές, αλλά πριν από εκείνο το γύρισμα ήταν σαν να μην είχαμε ειδωθεί ποτέ πιο πριν. Ήταν Δευτέρα θυμάμαι. Μου είχαν πει να πάω στα Ίσθμια για το γύρισμα. Έπαιζα στην ταινία έναν λοχαγό. Είχα βάλει, λοιπόν, τη στολή μου από το στούντιο του Φίνου και πήγα ντυμένος. Εκεί ήταν η Τζένη με τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο. Περιμέναμε να περάσει ένα πλοίο για να γυρίσουμε τη σκηνή. Καθίσαμε κάτω από μια ελιά και αρχίσαμε να παίζουμε τάβλι. Ήταν μανιακή ταβλαδόρισσα η Τζένη. Τελικά, ήταν μια παρτίδα τάβλι που κράτησε 26 χρόνια», θα δήλωνε για την Τζένη Καρέζη ο Κώστας Καζάκος. Και θα αποδείκνυε ότι ο έρωτας μπορεί να γεννηθεί έτσι απλά και να κρατήσει τόσο πολύ.

Σε εξωτερικό γύρισμα στον Ισθμό της Κορίνθου, η Καρέζη ομολόγησε τον έρωτά της για τον Καζάκο στο Δημόπουλο, ενώ έπαιζαν τάβλι.

– Τι έχεις; τη ρώτησε ο σκηνοθέτης, βλέποντας την άκεφη και αφηρημένη

. – Μου φαίνεται πως την πάτησα, αποκρίθηκε η Καρέζη.

– Δηλαδή;

-Να, έμπλεξα, με έναν από δαύτους.

-Ποιους;

-Αυτούς ντε, τους χουντικούς, είπε  αστειευόμενη.

-Τι εννοείς «έμπλεξες»;

-Να, πως το λένε, παιδάκι μου, εγώ, δηλαδή… εγώ… -Τον ερωτεύτηκες;

-Μμμ……

Τον Απρίλιο του 1969, γεννήθηκε ο μοναχογιός τους, Κωνσταντίνος, που ολοκλήρωσε την ευτυχία τους. Ο Κώστας Καζάκος και η Τζένη Καρέζη παρέμειναν αχώριστοι, μέχρι τη στιγμή που η ηθοποιός έφυγε από τη ζωή το 1992 από καρκίνο.

Πώς περιέγραψε τον έρωτά του ο Καζάκος

Το 2017 ο Καζάκος έδωσε μια συνέντευξη στη Lifo στην οποία περιέγραψε τη γνωριμία του με την Καρέζη:

Ένας άλλος πολύ σημαντικός σταθμός για μένα ήταν το φθινόπωρο του ’66, που ετοίμαζε ο Φίνος μια ταινία με την Καρέζη και για πρώτη φορά με φωνάξανε στο μεγάλο μαγαζί, στη μεγάλη πόρτα, στη Χίου. Έπαιξα έναν αξιωματικό σε μια ταινία που σκηνοθέτησε ο Ντίνος Δημόπουλος σε σενάριο του Φώσκολου, στο Κονσέρτο για πολυβόλα. Εκεί γνωρίστηκα με την Τζένη. Εκεί συνδεθήκαμε και ζήσαμε μαζί 26 χρόνια, μέχρι τον θάνατό της. Είναι περίεργο, γιατί ενώ την είχα συναντήσει δύο φορές μέχρι τότε σε δουλειές, ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί. Στη μία ήμουν βοηθός σκηνοθέτη, σε μια ταινία που γύρισε ο Ερρίκος ο Θαλασσινός με την Καρέζη και τον Φούντα, στην οποία, μάλιστα, είχαμε γράψει μαζί το σενάριο. Έπαιζα κι έναν μικρό ρόλο, έναν μπουζουξή.

Τη συναντούσα την Τζένη στο καμαρίνι για να μάθει τα λόγια της, να ετοιμαστεί, αλλά ήταν σαν να μην είχαμε ιδωθεί. Κι άλλη μια φορά, σε ένα θεατρικό που κάναμε στο ραδιόφωνο, δεν κάναμε καμία αίσθηση ο ένας στον άλλον, ούτε την είδα, ούτε με είδε. Ε, ήρθε η ώρα το ’66, που ήμασταν μέρα-νύχτα μαζί στα γυρίσματα του Κονσέρτου για πολυβόλα, και κολλήσαμε. Από το ’68 ξεκινήσαμε τις παραγωγές στο θέατρο, να κάνουμε μαζί ταινίες, ήταν μια καθοριστική συνάντηση για τη ζωή μου.

Όταν πέθανε η Τζένη , συνέχισα μόνος μου, στο θέατρο κυρίως, αλλά και στον κινηματογράφο, όποτε μου ζητήθηκε. Και η τηλεόραση μου αρέσει, δεν είχα ποτέ καμιά αντιπάθεια. Έχω κάνει πολλή τηλεόραση και κινηματογράφο, 41 ταινίες μετράω, αλλά στο θέατρο ήταν η βάση μου. Δουλεύω ανελλιπώς εδώ και 64 χρόνια. Και είναι η δουλειά μας τέτοια που δεν μπορείς να κάνεις απολογισμό, δεν προλαβαίνουμε να κοιτάξουμε πίσω. Είναι μια δουλειά στην οποία πρέπει να ‘μαστε συνέχεια με το ντουφέκι, επί σκοπόν, χειμώνα-καλοκαίρι δίνουμε εξετάσεις. Είναι ο τόπος μας τέτοιος που δεν μετράει ούτε η επιτυχία ούτε η αποτυχία, κάθε φορά πρέπει να αποδεικνύεις ότι κάνεις γι’ αυτό ή δεν κάνεις. Αυτό μας κάνει να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση με όλες μας τις δυνάμεις και σε επιφυλακή.