Ποιος επιθυμεί την κρατική βία;

Είναι γνωστό πως η Αριστερά πάντα ωφελείται από την επίδειξη αυταρχισμού εκ μέρους του κράτους. Πώς όμως μπορεί η έννομη τάξη να αντιδράσει όταν συνειδητά παραβιάζονται οι νόμοι και καταλύεται ο κοινωνικός ιστός μιας χώρας; Μόνο με την προσφυγή στην έννομη βία για την επιβολή των νόμων και την υπακοή στους κανόνες του νομικού μας πολιτισμού. Σε όλες όμως αυτές τις περιπτώσεις η Αριστερά διαμαρτύρεται για την επιβολή δήθεν κρατικού αυταρχισμού. Μόνο βέβαια όταν οι Αρχές της χώρας δεν υπακούουν σε εντολές δικών της κυβερνήσεων. Εκτιμά έτσι πως κερδίζει πόντους στην κοινή γνώμη που απεχθάνεται τη βία και στρέφει την πλάτη στους καταναγκαστικούς χειρισμούς των δημοσίων Αρχών.

Εξυπακούεται λοιπόν πως η Αριστερά θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να στηρίξει όσους αντιστρατεύονται τη δημόσια τάξη και την εφαρμογή των νόμων. Ωστε να προκληθούν εντάσεις, αντιπαραθέσεις κι εν τέλει βία. Που θα ρίξει νερό στον μύλο της ανομίας και θα αυξήσει τις συμπάθειες της Αριστεράς στο εκλογικό σώμα. Για κάθε μη αριστερή κυβερνητική παράταξη το ερώτημα φαντάζει καίριο. Πώς αποφεύγει τη βία μπροστά σε μια κατάσταση οργανωμένης αναρχίας κι επιλογής περιφρόνησης των νόμων; Πέραν κάθε νομικού χαρακτηρισμού υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα. Από τη μια μεριά η ασφάλεια και η ομαλότητα κι από την άλλη ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων.

Θα πρέπει να ξεκαθαρισθεί πως δεν υπάρχει ατομικό δικαίωμα παραβίασης του νόμου. Είτε αυτό αφορά καταστροφή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, παραβίασης συνόρων είτε βιαιοπραγίας κατά άλλων πολιτών (καθηγητών, δημοσίων λειτουργών ή οποιουδήποτε άλλου) η παρανομία είναι σαφής κι απόλυτη. Ουδείς εξαιρείται των κυρώσεων που επιβάλλεται να επιβληθούν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτών θίγονται εξίσου ατομικά δικαιώματα. Καταστροφή περιουσίας των φορολογουμένων, δικαίωμα ελεύθερης κίνησης και έκφρασης των φοιτητών, των καθηγητών ή όποιου άλλου παρεμποδίζεται, έχοντας το δικαίωμα αυτό, να κάνει χρήση των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων ή κάθε άλλου δημόσιου χώρου που καταστρέφεται ή βρίσκεται υπό κατάληψη. Οι παραβιάσεις αυτές των ατομικών δικαιωμάτων διώκονται και οι Αρχές οφείλουν να εφαρμόζουν τον νόμο. Η όποια ολιγωρία μπορεί να συνιστά παράβαση καθήκοντος.

Η συνακόλουθη βία λοιπόν σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι αποτέλεσμα κρατικής αυθαιρεσίας. Αλλά υποχρέωση των εντεταλμένων Αρχών για την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Στην αντίθετη περίπτωση παραβιάζεται βάναυσα ο νόμος, ανατρέπεται η ομαλή λειτουργία των θεσμών και κινδυνεύει η ομαλή λειτουργία της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτοί που ενθαρρύνουν λοιπόν την ανομία και καταγγέλλουν σαν κρατική αυθαιρεσία την εφαρμογή του νόμου συνιστούν κίνδυνο για τη δημοκρατία. Προκαλούν λοιπόν τη βία με στόχο την ανατροπή της ομαλότητας και την εκμετάλλευση της ευαισθησίας μιας αποπροσανατολισμένης κοινής γνώμης.

Στα Πανεπιστήμια ιδιαίτερα οι βιαιοπραγίες κατά καθηγητών και φοιτητών είναι δεδομένο πως πρέπει να παταχθούν. Και η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι ένα θαρραλέο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι βίαιες αντιδράσεις φοιτητικών μειοψηφιών και ανεπίσημα κομματικών νεολαιών της Αριστεράς θα πρέπει να αντιμετωπισθούν με ένα οργανωμένο κίνημα ενημέρωσης και καταδίκης. Με επιχειρήματα εστιασμένα στην παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων πολιτών και φοιτητών η κοινωνική πλειοψηφία πρέπει να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς διακυβεύεται και προς τι σκοτεινά αδιέξοδα κινδυνεύει να συρθεί η κοινωνία από κάποια μαχητικά άκρα…