Από χθες, και αμέσως μετά την ήττα της Εθνικής Μπάσκετ από τη Γερμανία για το Eurobasket και τον τέταρτο συνεχή αποκλεισμό σε προημιτελικά, βγήκαν τα γνωστά… μαχαίρια.
Τα μαχαίρια που βγαίνουν κάθε φορά που έρχεται μια αποτυχία, που μια ήττα σκιάζει την προηγούμενη πορεία ή όλα όσα πετυχαίνουν οι ομάδες ή ατομικά οι παίκτες.
Φταίει ο Αντετοκούνμπο που ήταν ατομιστής. Φταίει ο Ιτούδης γιατί είναι Ηττούδης και δεν ξέρει να οργανώνει την ομάδα. Φταίει ότι φτιάξαμε μια ομάδα που κινούταν γύρω από τον Γιάννη, κι όχι τον Γιάννη να υπηρετεί την ομάδα.
Φταίνε οι οπαδοί του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού, φταίει ο Βασιλακόπουλος, ο Λιόλιος, και γενικώς μια μεμψιμοιρία που για κάποιους είναι λογική λόγω των υψηλών προσδοκιών.
Ομως, η επίσημη αγαπημένη δεν είναι απλά μια στιγμή στο χρόνο. Δεν είναι απλά μια ήττα και πάει τέλειωσε. Και δεν είναι για παράδειγμα το ελληνικό ποδόσφαιρο που φυτοζωεί σε διεθνές επίπεδο.
Λάθη έγιναν και πολλά. Από τη διαχείριση της ομάδας και του Γιάννη Αντετοκούνμπο, μέχρι την καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών και τη «γιορτή» που έστησαν κάποιοι, προτού η Εθνική πάει στο Eurobasket, για λόγο ξεκάθαρα επικοινωνιακούς. Για λόγους αυτοπροβολής, δημοσίων σχέσεων, ενδεχομένως και είσπραξης εσόδων πολλών εκατομμυρίων αφού στην εξίσωση μπήκε όλη η Ελλάδα.
Ναι έχουν γίνει λάθη και με τη διαχείριση του ελληνικού μπάσκετ συνολικά. Όταν βλέπεις ελληνικές ομάδες να έχουν έξι και επτά ξένους παίκτες και το εγχώριο ταλέντο να υποβαθμίζεται και τελικά να εξαφανίζεται, ε, τότε κάποιο λάθος έχεις κάνει.
Γιατί Αντετοκούνμπο μπορούν να βρεθούν κι άλλοι, αρκεί κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με τον ελληνικό «κορμό» των μπασκετικών ομάδων.
Ωστόσο, αυτά είναι λάθη που θα πρέπει να τα δουν οι αρμόδιοι για να χτίσουν ξανά μια καλή ομάδα που θα ξεπεράσει τα προβλήματα και θα μπορέσει να σταθεί καλύτερα σε μεγάλες διοργανώσεις.
Είπαμε, το ταλέντο δε λείπει και μαζί με την εμπειρία και την αγάπη των υπαρχόντων παικτών για την Εθνική, πολλά μπορούν να συμβούν.
Αυτό που όλοι θα πρέπει να καταλάβουν είναι ότι το μπάσκετ και τα υπόλοιπα αθλήματα, σε επίπεδο Εθνικής ομάδας είναι χαρά. Αλλά είναι και λύπη.
Είναι νίκη, αλλά είναι και ήττα, είναι απογείωση στ’ αστέρια, αλλά είναι και ανώμαλη προσγείωση.
Χθες η Εθνική θα μπορούσε να κερδίσει. Ένα τρίποντο μέσα, ένα φάουλ, μια λάθος πάσα, θα μπορούσαν να διαμορφώσουν διαφορετικά τον αγώνα.
Και μόνο έτσι πρέπει να δεχθούμε τις ήττες, όπως και τις νίκες. Σαν κάτι φυσιολογικό.
Όμως, η Εθνική μπάσκετ δεν είναι μόνο η χθεσινή βραδιά. Κι έχει πετύχει πολλά περισσότερα από μια πρόκριση κι από ένα μετάλλιο.
Αυτή η Εθνική κατάφερε να ξαναφέρει χιλιάδες φιλάθλους στα γήπεδα και στις τηλεοράσεις.
Ο Γιάννης και η παρέα του έχουν καταφέρει να γεμίσουν τα συνοικιακά γηπεδάκια μπάσκετ με πιτσιρικάδες που σουτάρουν, καρφώνουν, ιδροκοπούν, αλλά κι ελπίζουν, ονειρεύονται, πιστεύουν ότι μπορούν να γίνουν καλοί παίκτες με σκληρή δουλειά.
Είναι ανεκτίμητο και δεν μετριέται με μετάλλια το βλέμμα στα μάτια των εφήβων που λατρεύουν το μπάσκετ κι αισθάνονται τυχεροί γιατί βλέπουν τον Γιάννη και τα άλλα παιδιά.
Γιατί είναι παράδειγμα προς μίμηση αυτή η μπασκετική γενιά, όπως ήταν και αυτή του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη Χριστοδούλου.
Όπως ήταν κι εκείνη του Σπανούλη, του Διαμαντίδη, του Σοφοκλή, του Παπαλουκά.
Αλλά και κάτι τελευταίο. Αυτή η Εθνική κατάφερε, με τη σύνθεσή της, να δώσει ηχηρό χαστούκι στον εθνικισμό, στους τζάμπα πατριώτες, στους ψευτόμαγκες των social media που γλυκοκοιτάζουν τις θεωρίες περί «άριας φυλής» και περί καθαρότητας του αίματος και της Ελλάδας.
Ας αφήσουμε λοιπόν, αυτά τα παιδιά να κλάψουν, όπως ο Λαρεντζάκης, να εξοργιστούν, όπως ο Αγραβάνης, να συγκινηθούν όπως ο Γιάννης και τα αδέρφια του.
Θα μας μείνει, άλλωστε η συγκλονιστική στιγμή όπου τα αδέρφια Αντετοκούνμπο ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο πριν από τον αγώνα με τη Γερμανία.
Θα μας μείνει η ατάκα του Θανάση: «Μαμά δεν κλαίω, χτίζουμε κάτι καλό…»
Θα μας μείνει η αγάπη και των 12 παιδιών, κι εκείνων που αποκλείστηκαν από την τελική σύνθεση, για την επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων.
Η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις 22 χώρες που απείχαν από τη συγκεκριμένη ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με το ΚΚΕ να καταγγέλλει τη στάση της κυβέρνησης της ΝΔ
Η ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, μέσα από τα μάτια του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και με τον Χρήστο Μάστορα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι αυτή που ξεχωρίζει στις νέες ταινίες της εβδομάδας.
