Εθνική, η επόμενη μέρα «καίει»…

Είναι αλήθεια πως όλοι το είχαμε πιστέψει. Από τον Ιτούδη έως το Γιάννη και τον τελευταίο Έλληνα διεθνή. Όλοι είχαμε ονειρευτεί πως το βράδυ της Κυριακής θα ζούσαμε μέρες ΄87 και 2005. Πως θα καμαρώναμε τον Γιάννη και την παρέα του στον τελικό του καλύτερου Ευρωμπάσκετ όλων των εποχών.

Το νοιώθαμε πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση, το πιστέψαμε για τα καλά βλέποντας τα ματς στην Ιταλία, πανηγυρίσαμε τον αποκλεισμό της Σερβίας ως ένα βήμα προς την κούπα. Νοιώσαμε πως θα βρεθούμε ξανά στους καλύτερους, πως για πρώτη φορά μετά το μακρινό πια 2009 θα βρεθεί στο βάθρο η γαλανόλευκη.

Ακόμη και χθες όταν τα τρίποντα έσκαγαν σαν «βόμβες» στο ελληνικό καλάθι δεν νομίζω ότι κανείς φοβήθηκε. Πόσο δε μάλιστα όταν ο Σλούκας το έβαλε από το σπίτι του.

Η συνέχεια στο δεύτερο ημίχρονο ήταν σοκαριστική. Όχι γιατί χάσαμε, αλλά γιατί δεν παίξαμε. Και αν κάτι έχει κατακτήσει διαχρονικά αυτή η Εθνική είναι το μέταλλο μαχητή. Μόνο με τον… Σιγάλα (σ.σ. Λαρεντζάκης) ήταν αδύνατον να πάρουμε τον «τελικό» για τα ημιτελικά. Τον Γιάννη τον βγάζω από την εξίσωση γιατί για ένα ακόμη ματς ήταν συγκλονιστικός ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο χάθηκε και αυτός στο… σκοτάδι της Εθνικής.

Θα το θυμόμαστε για χρόνια αυτό το ματς, και κυρίως θα είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια του Γιάννη Αντετοκούνμπο πριν πάμε καν στο Ευρωμπάσκετ. «Κάθε φορά λέμε για μετάλλιο και τρώμε τα μούτρα μας» είχε δηλώσει ο Έλληνας άσος και δυστυχώς δικαιώθηκε ξανά.

Η ήττα και κυρίως ο αποκρουστικός τρόπος με τον οποίο ήρθε είναι δεδομένο πως θα αναλυθεί από τους ειδικούς.

Το Ευρωμπάσκετ τελείωσε για την Εθνική και το ζητούμενο πλέον είναι η επόμενη μέρα. Η αποτυχία είναι ηχηρή αλλά το θέμα είναι στο Βερολίνο να μην γράφτηκε το τέλος αλλά η αρχή αυτής της ομάδας.

Τα «μέτωπα» είναι ανοικτά και οι στόχοι συγκεκριμένοι ώστε να μπορέσει η Εθνική του Γιάννη και της παρέας του να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Αυτή την φορά στο Παγκόσμιο σε ένα χρόνο και στη συνέχεια στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.

Μια Εθνική που θα πρέπει να κλείσει τα θέματα της, όπως το πώς θα πορευτεί στα «παράθυρα» τόσο στο θέμα προπονητή όσο και στο ρόστερ. Η πρόκριση άλλωστε στο Παγκόσμιο δεν έχει εξασφαλιστεί. Η πρόκριση που είναι απαραίτητη για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ώστε να μπορέσει να αποδείξει πως στο Βερολίνο έγινε η αρχή και δεν γράφτηκε το τέλος…