Ευγενία Δημητροπούλου: «Ενα χαστούκι στη ματαιοδοξία μου»

Θα ήθελα να αρχίσουμε τη συζήτηση από την αγάπη σας για το γράψιμο.

Μου άρεσε από μικρή να βάζω στο χαρτί ό,τι ιστορίες μού έρχονταν στο κεφάλι – έχει μια ελευθερία, γιατί μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε ώρα θέλεις. Εστειλα μάλιστα κείμενό μου, χωρίς να το υπογράψω, σε ένα στούντιο συγγραφής που είχε δημιουργήσει το Εθνικό Θέατρο. Και αυτό γιατί τότε εργαζόμουν στο Εθνικό και δεν ήθελα να ευνοηθώ. Το κείμενο αυτό άρεσε και έπειτα με κάλεσαν για συνέντευξη. Οταν με ρώτησαν γιατί δεν είπα τίποτα, τους εξήγησα ότι επιθυμούσα να διαπιστώσω αν πραγματικά είναι καλό το κείμενό μου.

Τι ιστορίες σάς αρέσει να γράφετε;

Η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο μαύρα αυτά που γράφω. Οταν αποφάσισα να εμπιστευτώ κάποια ποιήματα που είχα γράψει στον καθηγητή μου στη σχολή υποκριτικής, τον Ερρίκο Μπελιέ, του έκανε εντύπωση γιατί είμαι χαρούμενη και εξωστρεφής. Αυτή τη στιγμή έχω ολοκληρώσει κάποιες σκηνές από ένα έργο και ένα παραμύθι για το παιδί μου.

Ποιο είναι το θέμα του παραμυθιού;

Αρχισα να το δημιουργώ όταν έψαχνα να βρω παραμύθια σχετικά με την υιοθεσία. Δεν βρήκα κάποιο που θα μπορούσα να πω στην Εύα. Ισως να υπάρχουν και να μην τα έχω εντοπίσει. Χρειαζόμουν μια ιστορία που να έχει κεντρικό χαρακτήρα το παιδί. Πολλές φορές οι μεγάλοι όταν γράφουν παραμύθια για υιοθεσία εστιάζουν στην ανάγκη του ενηλίκου να γίνει γονιός. Ομως υπάρχει πάντα το παιδί το οποίο έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή μια οικογένεια. Στο παραμύθι που θα ήθελα εγώ να διηγηθώ στην Εύα, γίνεται μια πολύ μεγάλη γιορτή για την ένταξη αυτού του παιδιού στην καινούργια οικογένεια. Εγώ έτσι το βλέπω και είναι το παραμύθι που θέλω να της λέω. Επίσης της έχω γράψει ένα νανούρισμα.

Ποιοι είναι οι στίχοι;

«Ελα Ευάκι ξάπλωσε/ γλυκά αποκοιμήσου / στ’ αστέρια τάζω προσευχές/ να κοιμηθούν μαζί σου». Της το έγραψα όταν γνώριζα ότι αυτό είναι το παιδί μου. Δεν είχα ακόμη την ευκαιρία να πάω στη χώρα της και να την αγκαλιάσω. Ηταν μεγάλη η περιπέτεια και ο δρόμος της υιοθεσίας. Η επαφή έγινε από τις κοινωνικές υπηρεσίες της Σιέρα Λεόνε. Οσο διαρκούσε αυτή η περίοδος εγώ της έγραφα, ημερολόγιο. Ηθελα να μάθει αργότερα τι ακριβώς είχε συμβεί όλη αυτή την περίοδο που την έψαχνα και την περίμενα. Μέχρι να έρθει στην αγκαλιά μας.

Πότε θα της το δώσετε;

Οταν θα μπορεί να το ακούσει, να το διαβάσει.

Σας αγχώνει αυτό;

Κρατάω αυτό που μου είπε μια μητέρα η οποία είχε περάσει όλη τη διαδικασία της υιοθεσίας: «Κάθε γέφυρα θα την περνάς όταν έρχεται μπροστά σου». Ετσι κι εγώ κάθε φορά αντιμετωπίζω τις προκλήσεις που μου έρχονται. Είμαι ένας άνθρωπος που αγχώνεται με το μέλλον, σκέφτομαι συνεχώς τι θα γίνει μετά, κάνω σενάρια, τάζω αυτά τα σενάρια. Ξέρω ότι είναι λάθος. Πρέπει να είμαστε εστιασμένοι στο σήμερα και ό,τι συμβαίνει να μπορούμε να το διαχειριστούμε με τον καλύτερο τρόπο και με δυνάμεις που έχουμε. Οπότε σκέφτομαι πως όταν θα έρθει η στιγμή και θα κληθώ να δώσω απαντήσεις, ανάλογα με τις ερωτήσεις που θα γίνουν, θα είμαι εκεί και θα τις δώσω.

Κάνετε κάποια προετοιμασία, συμβουλεύεστε ειδικό;

Ούτως ή άλλως υπάρχουν η βοήθεια από τους ανθρώπους που μας στήριξαν να φτάσουμε μέχρι την Εύα και οι κοινωνικοί λειτουργοί. Αλλά ακόμη είναι νωρίς, είναι μόλις δύο ετών.

Η απόφασή σας να υιοθετήσετε παιδί ήταν κάτι που το θέλατε ή σας οδήγησε εκεί η ζωή;

Το ήθελα πάντα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι από τις γυναίκες που από μικρές έλεγαν «θέλω να γίνω μητέρα». Δεν μου λέει τίποτα το να φέρει το παιδί μου τα δικά μου γονίδια. Είμαι ευτυχής γιατί συνάντησα τον σύντροφό μου ο οποίος είχε ακριβώς την ίδια άποψη. Ηταν ένα στοιχείο που μας ένωσε και είπαμε ότι θέλουμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί και όχι απαραίτητα να το γεννήσουμε. Από τη στιγμή που υπάρχει κάπου στη γη ένα πλάσμα το οποίο ζει σε ένα ορφανοτροφείο, σε μια δομή, αντί να γεννήσω ένα παιδί που θα έχει το δικό μου DNA, εγώ θα δώσω όλη μου την αγάπη σε εκείνο που τη χρειάζεται. Δεν υιοθετήσαμε την Εύα επειδή δεν μπορούσαμε να κάνουμε δικά μας παιδιά.

Κάτι που δίνει μεγαλύτερη αξία, αν μου επιτρέπετε, στην απόφασή σας.

Λέμε ευτυχώς που τα καταφέραμε, γιατί είναι αδιαπέραστο. Περίπου ενάμιση χρόνο προσπαθούσαμε να ολοκληρώσουμε τη διαδικασία. Αν απευθυνόμασταν στην Ελλάδα, δύσκολα θα τα καταφέρναμε, διότι γνωρίζουμε πόσο τελματωμένο είναι το σύστημα σε σχέση με το πόσοι υποψήφιοι  γονείς υπάρχουν και πόσα διαθέσιμα παιδιά. Μπορεί να βρίσκονται πολλά παιδιά σε ιδρύματα αλλά δεν είναι νομικά ελεύθερα για υιοθεσία. Τον περασμένο Ιούλιο που κάναμε εμείς την ενημέρωση υπήρχαν 70 παιδιά διαθέσιμα για υιοθεσία και υποψήφιοι γονείς ήταν 800. Γι’ αυτό και στραφήκαμε εξαρχής για διακρατική υιοθεσία.

Ποια είναι η μεγάλη διδαχή που πήρατε από όλη αυτή τη διαδικασία;

Η επιμονή και η υπομονή που πρέπει να διαθέτεις, καθώς επίσης ανακάλυψα πόσο μεγάλη δύναμη έχω. Οτι μπορώ να χωρίσω ένα βουνό στη μέση, να περάσω από μέσα για να φτάσω κοντά της. Να κολυμπήσω από τη μια ήπειρο στην άλλη.

Είναι λίγο άνισο αλλά θα τολμήσω να πω ότι απαιτείται επίσης πάθος για να εγκαταλείψει κανείς τη Νομική και να διεκδικήσει τη θέση του στο θέατρο.

Δεν το έκανα χωρίς σκέψη. Με ενδιέφεραν όμως οι ιστορίες των ανθρώπων, να μπορώ να τους δίνω φωνή και να βρίσκω το δίκιο τους.

Εχετε χάσει το δίκιο σας ποτέ;

Μου αρέσει η έννοια της δικαιοσύνης. Δυσκολεύτηκα όταν έπρεπε να αποφασίσω αν θα ακολουθήσω ένα επάγγελμα συναφές με τις σπουδές μου ή θα κάνω εκείνο που με ευχαριστούσε. Τελείωσα τη Νομική Σχολή αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι ήθελα να γίνω μάχιμη δικηγόρος. Ως επιστήμη όμως είναι υπέροχη και έμαθα πολλά. Τελικά επέλεξα ότι στο τέλος της ημέρας αυτό που θα με γεμίζει είναι να έχω διηγηθεί στον κόσμο μια ιστορία.

Σαν αυτή της Φιλιώς Χαϊδεμένου που αφηγηθήκατε αυτό το καλοκαίρι σε σκηνοθεσία Ζαχαρία Καρούνη και θα παρουσιάσετε στις 22 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Παπάγου.

Δεν ξέρω τι κύτταρο μου ενεργοποιεί, αλλά αυτή η γυναίκα με συγκινεί βαθιά. Κατ’ αρχάς είναι πάρα πολύ δυναμική. Βλέπεις ότι σε κομβικά σημεία της πορείας της παίρνει τη ζωή της τα χέρια της, όπως επίσης του παιδιού της και του άντρα της, και βρίσκει λύσεις. Είναι μια γυναίκα που όταν διαβάζεις την περιπέτειά της λες «είναι δυνατόν να πέρασε όλα αυτά;». Οταν διαπιστώνεις ότι όχι μόνο τα αντιμετώπισε, αλλά τα κατάφερε κιόλας, παίρνεις δύναμη για να συνεχίσεις. Αυτή η γυναίκα είχε μια υπέροχη ζωή και ξεριζώθηκε γιατί ξαφνικά τα έχασαν όλα. Ηρθαν στην Ελλάδα και από εκεί που ήταν άρχοντες στον τόπο τους, εδώ τους έβαλαν στο περιθώριο. Τους έλεγαν τουρκόσπορους αλλά ξαναδημιούργησε τη ζωή της με όποιες δυσκολίες και ταλαιπωρίες κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Για παράδειγμα, έμεινε δύο μέρες μέσα σ’ ένα πηγάδι, επέζησε και συνέχισε. Μου δίνει επίσης τρομερή δύναμη και το γεγονός ότι ήταν γυναίκα.

Ισως γιατί δώσατε κι εσείς τις δικές σας μάχες.

Σαφώς. Η ιστορία της Φιλιώς Χαϊδεμένου είναι μια ευκαιρία για να στρέψουμε το βλέμμα μας σε εκείνους που δίνουν τον αγώνα τους τώρα δίπλα μας. Να μην ξεχνάμε πως υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι δημιουργούν hashtag «not_my_national_team» απευθυνόμενοι σε παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα, έχουν πάρει ελληνική παιδεία και με τις επιδόσεις τους την τιμούν και μας κάνουν περήφανους. Αυτές οι ιστορίες λοιπόν είναι ένα μάθημα.

Ποιο είναι το μεγάλο μάθημα που πήρατε από την Εύα;

Ενα χαστούκι στη ματαιοδοξία μου! Είχα μάθει, για παράδειγμα, πριν από την πρεμιέρα να θέλω ησυχία απόλυτη, να ηρεμώ, να βάζω μουσική. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Ενα παιδί μέσα στο σπίτι, δύο ετών, έχει τις ανάγκες του και πρέπει να έχεις την προσοχή σου πάνω της. Και αυτό με προσγειώνει. Υπάρχει μόνο εκείνη.