Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν επιστρέφει τον Οκτώβριο και ξεκινάει τον προγραμματισμό του με τρεις παραστάσεις – επαναλήψεις και στις δύο σκηνές του. «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα στο Υπόγειο από τις 15 Οκτωβρίου και στη σκηνή της Φρυνίχου «Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι / Βαρκελώνη ‘36» της ομάδας RMS MATAROA σε σκηνοθεσία Ακύλλα Καραζήση από τις 8 Οκτωβρίου και μόνο για 6 παραστάσεις και «Οι παστρικές» σε κείμενο-σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη από τις 13 Οκτωβρίου και για 4 μόνο παραστάσεις.
Ολόκληρο το πρόγραμμα της νέας θεατρικής περιόδου 2022 – 2023 θα ανακοινωθεί στις αρχές Οκτωβρίου, στην καθιερωμένη Συνέντευξη Τύπου.
Μετά το πρώτο ανέβασμα στο Υπόγειο του Θέατρου Τέχνης, η Μάρια Πρωτόπαππα προσεγγίζει σκηνοθετικά και ερμηνευτικά εκ νέου την «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ, σε μια παράσταση που εξελίσσει ακόμα περισσότερο την αρχική ματιά της σκηνοθέτιδος.
Αναλαμβάνοντας να αρθρώσει η ίδια το μεγαλύτερο μέρος των λόγων της Αντιγόνης, η σκηνοθέτις επιχειρεί ένα σχόλιο ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο της ύπαρξης της ηρωίδας. Υπάρχει η Αντιγόνη και κατά πόσο είναι αληθινή η επιθυμία-ανάγκη που τη γεννά;
Ερμηνεύουν ο Χρήστος Στέργιογλου, ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Δημήτρης Μαμιός, ο Δημήτρης Μαργαρίτης, η Μαρία Πρωτόπαππα, στο πρόσωπο της οποίας ταυτίζεται ο ρόλος της σκηνοθέτιδος με το ρόλο της Αντιγόνης, τον οποίο μοιράζεται επί σκηνής με την πρωτοεμφανιζόμενη Ηλέκτρα Μπαρούτα.
Ο Τζωρτζ Όργουελ τρώει μια σφαίρα στο λαιμό. Ο Αντρές Νιν δολοφονείται. Ο Λόρκα εκτελείται. Επτά διαφορετικοί θάνατοι για τον Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι, τον θρυλικό ηγέτη των αναρχικών. Ο Τρότσκι καταδικάζει το POUM. Ο Στάλιν αρπάζει τον ισπανικό χρυσό. Ο Χίτλερ ακούει Βάγκνερ στο Μπάιροϊτ. Ο Φράνκο και ο Πρίμο ντε Ριβέρα θαμμένοι δίπλα δίπλα. Ένα παιδί θυμάται τις μέρες στον αναρχικό παιδικό σταθμό. Βαρκελώνη. Το φως που καίει.
Μετά από την επιτυχημένη πορεία της την περασμένη άνοιξη, η παράσταση των RMS MATAROA επιστρέφει στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης για έξι μόνο παραστάσεις. Η ανατρεπτική της δραματουργία, αλλά και η επιλογή να παρουσιαστεί σε δύο εκδοχές, μια μικρής και μία μακράς διάρκειας, κέρδισαν το κοινό.
Το «πείραμα» πέτυχε, αποδεικνύοντας ότι τόσο ο δραματικός χρόνος όσο και τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας αποτελούν ένα πεδίο που μας καλεί να το επαναπροσδιορίζουμε συνεχώς.
Έτσι λοιπόν, στο πλαίσιο ενός πιο ελεύθερου θεατρικού τρόπου, επανερχόμαστε με δύο παραστάσεις την εβδομάδα, μία μικρής και μία μακράς διαρκείας, στην οποία θεατές και ερμηνευτές θα μπορούν να κινούνται με απόλυτη ελευθερία καθ’ όλη τη διάρκεια της, σε μια απόπειρα διαστολής του δραματικού χρόνου.
Η παράσταση καταπιάνεται με τα γεγονότα του Ισπανικού Εμφυλίου, τα τρία εκείνα χρόνια πριν την απόλυτη επικράτηση του Φράνκο, τότε που ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης βασισμένο στον αναρχισμό μετέτρεψε για λίγο την Ουτοπία σε πραγματικότητα.
Με καθαρή κριτική ματιά πάνω στην ιστορία και τις ιδεολογίες, δοκιμάζουμε τα θεατρικά όρια, περνώντας από το θέατρο ντοκουμέντο στη θεατρική αφήγηση, και ακόμα σε πιο λυρικές μουσικές φόρμες.
Το σινεμά, μια συμφωνική ορχήστρα, όπως κι ένα jam session, φτιαγμένο από ήχους μαζεμένους απ’ το δρόμο, είναι κάποια από τα υλικά της προσπάθειας μας, να συνθέσουμε μια νέα αφήγηση της ιστορίας του ισπανικού εμφυλίου. Μιας ιστορίας που αποτελείται από πολλές θραυσματικές εικόνες.
Και κάτι ακόμα: αποτελεί σήμερα το αναρχικό μοντέλο έναν πιθανό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας ή είναι μόνον μία προσωπική στάση ζωής που μπορεί να οδηγήσει στην ευτυχία; Η Βαρκελώνη καίει ακόμα.
Η ομάδα RMS MATAROA αποτελείται από τους Μάνο Βαβαδάκη, Στέλλα Βογιατζάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Κατερίνα Ζησούδη, Κατερίνα Παπανδρέου και Κωνσταντίνο Πλεμμένο. Συνεργάτες και φίλοι από το 2013, αποφάσισαν να συγκροτήσουν έναν σταθερό πυρήνα, μια καλλιτεχνική συντροφιά με κοινούς στόχους, αναζητώντας ένα συλλογικό τρόπο καλλιτεχνικής δημιουργίας, για ένα αύριο ανθρωποκεντρικό κι ένα θέατρο το οποίο απολαμβάνει μεγαλύτερη ελευθερία.
Μικρό Αναρχικό Καλοκαίρι / Βαρκελώνη ‘36
Μια παράσταση της ομάδας RMS MATAROA
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης
Με τους Μάνο Βαβαδάκη, Χαρά – Μάτα Γιαννάτου, Θεοδώρα Γεωργακοπούλου, Ακύλλα Καραζήση, Κατερίνα Παπανδρέου, Κωνσταντίνο Πλεμμένο
Μετά το ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΔΩΝΗΣ και το Θέατρο ΚΟΛΩΝΟΥ η παράσταση «Οι Παστρικές» που δημιουργήθηκε με αφορμή την επέτειο 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή στο πλαίσιο της διοργάνωσης «ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ», έρχεται στην Φρυνίχου και μόνο για 4 τελευταίες παραστάσεις.
H παράσταση συνδυάζει πρωτότυπα κείμενα, μουσική, τραγούδια, με αποσπάσματα από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου καθώς και ιστορικά στοιχεία, μαρτυρίες, παραδοσιακά ακούσματα, προκειμένου να φωτίσει τo έπος της μετεγκατάστασης των νεαρών γυναικών που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του προσφυγικού ρεύματος του ‘22, αλλά και το ευρύτερο πλαίσιο της αιώνιας τραγωδίας της βίας, της ξενοφοβίας, της εκμετάλλευσης που υφίστανται οι -πάντα πιο ευάλωτες- γυναίκες πρόσφυγες: από τις ικέτιδες Δαναΐδες του αρχαίου μύθου μέχρι τις πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο σήμερα.
Στο κέντρο της αφήγησης ξετυλίγεται ο αγώνας επιβίωσης δύο γυναικών που μετά την καταστροφή καταλήγουν η μια στον Πειραιά και η άλλη στην Θεσσαλονίκη.
Η νοοτροπία, οι συνήθειες, τα όνειρα τους, θα συγκρουστούν με την άγρια πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσουν ως πρόσφυγες αλλά και ως γυναίκες στην χρεοκοπημένη και συντηρητική Ελλάδα του ΄22.
Είναι γεγονός πως οι νεαρές Μικρασιάτισσες, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν αλλά και να «αποκατασταθούν» μέσω ενός γάμου, έγιναν σε πολλές περιπτώσεις αντικείμενο εκμετάλλευσης από άνδρες και λοιδορήθηκαν από ντόπιες γυναίκες που τις έβλεπαν ως «απειλή».
«Ήταν οι μικρές προσφυγίνες μαγνήτες, που μόλις βολευότανε κάπως, μπαίναν μες στη ζωή και παίρναν τα δικαιώματα που τους είχε δώσει η φύση κι όχι η κοινωνική περιπέτειά τους» γράφει ο Ασημάκης Πανσέληνος. «Όταν στα 1922, η κουτάλα της ιστορίας ξανάδειασε, όλους τους Μικρασιάτες (και τις πολύ περισσότερες αριθμητικά Μικρασιάτισσες και δη τις «απελευθερωμένες», φημισμένες για την ομορφιά τους Σμυρνιές), διάτορη ακούστηκε η φωνή «μας παίρνουνε τους άντρες μας», σα να ήταν η χώρα καντίνα που είχε υποχρέωση να φουρνίσει άντρες μονάχα στις ντόπιες γυναίκες».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προέκυψε και ο χαρακτηρισμός «παστρικές»: οι Ελλαδίτισσες αποκαλούσαν έτσι τις Μικρασιάτισσες, όχι για να παινέψουν την κοκεταρία τους, ούτε την αγάπη τους για το νερό και την καθαριότητα, αλλά για να τις στιγματίσουν ως «αμφιβόλου ηθικής», καθώς στην υποανάπτυκτη Ελλάδα της εποχής, συχνά πλένονταν -λόγω επαγγέλματος- μονάχα οι πόρνες…
Η παραγωγή πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος 2022 του θεσμού «Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός» του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Κείμενο-σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Μουσική σύνθεση/ενορχήστρωση/ μουσική επιμέλεια: Αυγερινή Γάτση
Σκηνογραφία-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Χορογραφίες: Χριστίνα Σουγιουλτζή
Σχεδιασμός φωτισμού: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αμαλία Τσεκούρα
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου
Διεύθυνση παραγωγής: Θέατρο Τέχνης
Εκτέλεση παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου
Συνεργάτης στην εκτέλεση παραγωγής στα Ιωάννινα: Αλέκα Βακαλοπούλου
Α. Τζιτζικώστας: «Κλείνει σήμερα για μένα ο κύκλος στην Προεδρία της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας – Θα είμαι πάντα δίπλα σας, κομμάτι της μεγάλης οικογένειας της Αυτοδιοίκησης».
Ο Νίκος Παππάς επισημαίνει ότι «ο κ. Μητσοτάκης ευλογεί τη γιγάντωση της κρίσης ακρίβειας και στην ενέργεια, η κρίση ακρίβειας ευνοεί το σχέδιό του για εκκαθάριση της αγοράς και της κοινωνίας»
Ο Γιάνικ Σίνερ έγινε την Κυριακή ο πρώτος Ιταλός που κατακτά τα ATP Finals, ένας τίτλος που τον ισχυροποίησε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης και επιβεβαίωσε την ανωτερότητα του στα κορτ μέσα στο 2024.
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
