Το Σεπτέμβριο του 2014 ο Αλέξης Τσίπρας με την ευκαιρία της ΔΕΘ παρουσίασε ένα πρόγραμμα άμεσων μέτρων που θα οδηγούσαν στην απαλλαγή από τις καταστροφικές επιπτώσεις των Μνημονίων.

Παρότι η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά (και κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) θα μιλήσουν για ένα πρόγραμμα που δεν αντιστοιχούσε στις απαιτήσεις του λαού, εντούτοις για ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας εκείνο το πρόγραμμα αποτελούσε όντως την ελπίδα.

Όμως, η ιστορία έκανε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» συνώνυμο των προεκλογικών υποσχέσεων που δεν στηρίζονται σε εκτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δύναμης, με αποτέλεσμα ποτέ να μην εφαρμόζονται.

Ακόμη χειρότερα, το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» έκτοτε θυμίζει την αναντιστοιχία λόγων και πράξεων, την πλήρη έλλειψη  προετοιμασίας του ΣΥΡΙΖΑ για τη ρήξη και βέβαια τη συνθηκολόγηση του καλοκαιριού του 2015.

Τα γράφω αυτό γιατί φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ετοιμάζεται να κάνει τα ίδια λάθη.

Οι ανακοινώσεις που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη και τα σημεία προγράμματος που παρουσίασε σε επίπεδο ρητορικής αντιστοιχούσαν σε πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Όντως αυτά που χρειαζόμαστε σήμερα είναι αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης έτσι ώστε να μην την πληρώσουν τα κατώτερα στρώματα, ενίσχυση του εισοδήματος μισθωτών, συνταξιούχων, εμπόρων και ελεύθερων επαγγελματιών, στήριξη του κοινωνικού κράτους και του ΕΣΥ, παραγωγική ανασυγκρότηση, δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις και αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος.

Μόνο που τα αιτήματα αυτά απαιτούν και μια κυβέρνηση που θα είναι ικανή να τα εφαρμόσει.

Μια κυβέρνηση που θα είναι διατεθειμένη να έρθει σε σύγκρουση με ισχυρά συμφέροντα αλλά και σε θέση να πάει στην Ευρώπη και να εξασφαλίσει πραγματική στήριξη.

Μια κυβέρνηση που θα έχει ένα πραγματικό σχέδιο για τις αλλαγές που χρειάζονται στην Παιδεία, την Υγεία, το Κράτος.

Μια κυβέρνηση που θα μπορεί όντως να βρει πόρους για τα πιο ευάλωτα στρώματα και να μην ποντάρει επί της ουσία σε παραλλαγές «λεφτόδεντρου».

Μια κυβέρνηση που δεν θα πιστεύει ότι η εξουσία είναι τρόπαιο και αυτοσκοπός.

Μια κυβέρνηση που δεν θα έχει ως πρώτη προτεραιότητα να «εκδικηθεί» πολιτικά τους αντιπάλους της.

Μια κυβέρνηση που θα αντιλαμβάνεται ότι δημοκρατικό είναι το κράτος που δεν κοιτάζει τα πολιτικά φρονήματα των πολιτών.

Είναι σε θέση ο Αλέξης Τσίπρας να δώσει αυτή τη στιγμή εγγυήσεις ότι μπορεί να κυβερνήσει με αυτόν τον τρόπο;

Είναι σε θέση ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει ότι έμαθε από τα τραγικά λάθη της προηγούμενης κυβερνητικής εμπειρίας του;

Θα δούμε από τα στελέχη του μια διαφορετική πρακτική, ένα διαφορετικό ήθος;

Φοβάμαι ότι αυτή τη στιγμή η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι αρνητική.

Και αυτό δεν είναι καλό.

Μια χώρα χρειάζεται πάντα να έχει εναλλακτικές πολιτικές επιλογές, δηλαδή μια αντιπολίτευση, με πρόγραμμα συγκροτημένο και επεξεργασμένες προτάσεις.

Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να λειτουργήσει πραγματικά η δημοκρατία.

Και μόνο έτσι αυξάνεται η πιθανότητα η χώρα να ξεπεράσει την κρίση με το μικρότερο κόστος.

Headlines