H φωτογράφος που απαθανάτισε την ατίθαση λάμψη της μόδας των 90s

«Πάντα έπρεπε να δώσω μάχες για να περάσω στα παρασκήνια. Στο Παρίσι, θυμάμαι ότι η Billie Blair – ένα σπουδαίο μοντέλο εκείνη την εποχή – έπρεπε να με βάλει κρυφά μέσα λέγοντας στον κόσμο ότι ήμουν η κομμώτριά της. Αλλά τα μαλλιά της ήταν τόσο κοντά, σχεδόν ξυρισμένα. Είπα, «Δεν μπορούσες να πεις ότι ήμουν η μακιγιέζ σου;»».

Κάπως έτσι περιέγραφε τη δράση της η Ροξάν Λόουιτ, η φωτογράφος της οποίας το έργο έδωσε πρωτοφανή πρόσβαση στην beau monde της λαμπερής ελίτ των 90s. Η είδηση του θανάτου της έγινε γνωστή στις 13 Σεπτεμβρίου, το πρωί, με μια ανάρτηση στον λογαριασμό της στο Instagram. «Είμαστε πολύ λυπημένοι, χάσαμε μια αξιόλογη γυναίκα σήμερα», έγραφε η λεζάντα. «Η Roxanne Lowit ήταν μια θρυλική φωτογράφος που χάρισε μια οικεία ματιά στον κόσμο της μόδας και έδειξε μια πλευρά της νυχτερινής ζωής που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είχαν την ευκαιρία να δουν».

• Διαβάστε ακόμα: Ο Γουίλιαμ Κλάιν έσπασε τους μισούς κανόνες της φωτογραφίας και αγνόησε τους άλλους μισούς

Γεννημένη στη Νέα Υόρκη το 1965, η Λόουιτ μεγάλωσε ανάμεσα στο Μπρονξ και το Λονγκ Άιλαντ πριν σπουδάσει σχεδιασμό υφασμάτων στο FIT. Εκεί, γνώρισε τον εικονογράφο μόδας Αντόνιο Λόπεζ, ο οποίος εισήγαγε τη Ροξάν στο ηδονιστικό μελίσσι που ήταν το Greenwich Village τη δεκαετία του 1960 -φτιαγμένο  από ανθρώπους όπως ο Ζαν Μισέλ Μπασκιά και ο Άντι Γουόρχολ.

«Είχα μια καλή καριέρα ως σχεδιάστρια υφασμάτων, με ειδίκευση στα ζωγραφισμένα στο χέρι υφάσματα, αλλά ήθελα να ζωγραφίσω πορτρέτα. Είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους αγόρασα μια φωτογραφική μηχανή, για να φωτογραφίζω τους φίλους μου και να ζωγραφίζω από τις φωτογραφίες», εξήγησε στο Friends From New York τον Δεκέμβριο του 2020. «Η μηχανή μου ήταν σαν την κάρτα μου American Express, δεν έφευγα από το σπίτι χωρίς αυτήν».

• Διαβάστε ακόμα: Ανρί Καρτιέ Μπρεσόν: Φωτογράφιζε στιγμές που τα περισσότερα μάτια θα προσπερνούσαν

Αφού παραιτήθηκε από τη δουλειά της σε μια εταιρεία κλωστοϋφαντουργίας και ασχολήθηκε πλήρως με τη φωτογραφία, η Λόουιτ μπήκε στο μάτι της θύελλας, πηγαίνοντας στα παρασκήνια των μεγάλων επιδείξεων μόδας για να απαθανατίσει τους VIP παρευρισκόμενους, να σκάνε στα γέλια, με τσιγάρα να κρέμονται από τα χείλη και φιάλες σαμπάνιας στο χέρι. Το χάος, η χαρά και η αβίαστη φύση της φωτογραφίας της στα παρασκήνια αποτέλεσε την αφετηρία του είδους – αγιοποιήθηκε το 2013 σε μια έκθεση με τον απλό τίτλο Roxanne Lowit: Lowit: Be Fabulous.

Ανάμεσα στα ειλικρινή πορτρέτα της Γκρέις Τζόουνς, του Σαλβατόρ Νταλί, του Μικ Τζάγκερ, του Αντρέ Λέον Τάλι, της Κέιτ Μος, του Τζον Γκαλιάνο και της drag queen Divine υπάρχουν εμβληματικές εικόνες που έχουν χαραχθεί στη συνείδηση του κοινού. Όπως εκείνη της χαρακτηριστικής «τριάδας» – δηλαδή της Ναόμι Κάμπελ, της Κρίστι Τέρλινγκτον και της Λίντα Εβαντζελίστα – στην μπανιέρα της Ντονατέλα Βερσάτσε στο Ritz.

Πριν από την Getty Images και πριν από το Cobrasnake, οι φωτογραφίες του Λόουιτ όρισαν μια εποχή απόλυτης παρακμής και απόλαυσης, όπου τα όμορφα, κακομαθημένα supermodels δεν έδιναν δεκάρα για την πολιτική ορθότητα ούτε για τη νηφαλιότητα.

«Υπήρχε σίγουρα περισσότερη παιχνιδιάρικη διάθεση τότε», δήλωσε η Λοόυιτ στην εφημερίδα The Star το 2014. «Τα μοντέλα είχαν πραγματικά έντονη προσωπικότητα και μεγάλη γοητεία. Σήμερα, βρίσκω ότι τα κορίτσια είναι όλα κάπως ίδια… τα σούπερ μόντελ το είχαν πραγματικά».

Αν και η μόδα έχει καταφέρει να επαναπροσδιοριστεί με τα χρόνια, δηλαδή να αντικαταστήσει τη λέξη «φιλόδοξο» με τη λέξη «προσιτό», υπάρχει λόγος που όλη η φαντασμαγορία της δεκαετίας του ’90 συνεχίζει να γοητεύει τους νέους σχεδιαστές και image-makers. Μια ματιά πίσω από τη βελούδινη κουρτίνα, το έργο της Λόουιτ θα είναι για πάντα πιο αυθεντική από ένα σκρολάρισμα των απανωτών selfies στο Instagram.