Γίναμε όλοι… Ζαμπούνηδες ή «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με βασιλικό μαργαριτάρι»

Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Τις ειδήσεις, τα θέματα που προβάλλουν κανάλια, ραδιόφωνα, sites, εφημερίδες, τις στηρίζουν ή όχι οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές.

Αυτοί αποδίδουν σε μια είδηση τη σπουδαιότητα που έχει και αν θα πρέπει να προβάλλεται ή όχι.

Ως εκ τούτου και την κηδεία της βασίλισσας Ελισάβετ οι πολίτες καθορίζουν σε ποια σειρά θα παίξει, αν θα πρέπει να κρατήσει ώρα, αν θα πρέπει να ανατροφοδοτείται με νέες ειδήσεις, αν θα είναι live ή όχι.

Άλλο, λοιπόν, να δίνεις την πληροφόρηση που ο κόσμος διψά να μάθει, κι άλλο ο τρόπος που τη δίνεις. Αν δηλαδή γίνεται σωστή ανάλυση των δεδομένων, αν είναι σοβαρή η αντιμετώπιση του γεγονότος, αν τέλος πάντων αξίζει ο κόπος να τρως ώρες ή ημέρες για να παρακολουθήσεις ένα θέμα.

Βασικό στοιχείο της ενημέρωσης, σε οποιοδήποτε μέσο, είναι ότι ο πολίτης έχει το πάνω χέρι. Εχει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης, το κουμπί του ραδιοφώνου, την επιλογή να διαβάσει ένα άρθρο στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης.

Δεν σας αρέσει, βρε αδερφέ, η κηδεία της Λίλιμπετ και πώς αυτή μεταδίδεται; Κλείστε την τηλεόραση ή δείτε σειρές.

Δεν θέλετε να διαβάζετε στα σάιτ «σεντόνια» για τη ζωή και το θάνατο της βασίλισσας; Διαβάστε κάτι άλλο, πιο χαλαρό, πιο ελαφρύ, πιο διασκεδαστικό από το πώς χάθηκε μια ακόμη «γαλαζοαίματη».

Και είναι λάθος να λέμε ότι φταίνε τα Μέσα γιατί έτσι «εκπαιδεύουν» τους πολίτες. Οποιος δεν θέλει, κλείνει και πάει παρακάτω. Οποιος δεν αντέχει άλλο Βρετανία, ας ανοίξει κανένα βιβλίο να διαβάσει.

Όταν, όμως, όλοι διψάνε να μάθουν τα πάντα για την κηδεία, για τα καπέλα των κυριών, τα φορέματά τους, αν έκλαψαν ή αν γέλασαν, τους μορφασμούς του Καρόλου, αν είναι καλή βασίλισσα η Καμίλα, ποια είναι πιο όμορφη, η Κέιτ ή η Μέγκαν, που θα καθίσουν στην κηδεία και άλλα τέτοια εκτός ελληνικής πραγματικότητας στοιχεία, ε τότε ας μην κλαίμε για την… ποιότητα της ενημέρωσης.

Η σειρά The Crown έχει κάνει τελικά μεγάλη ζημιά. Γιατί μπορεί στα φανερά να κοροϊδεύουμε τους Βρετανούς για την εμμονή τους με το Στέμμα, όμως, κι εμείς δεν πάμε πίσω.

Οποιον κι ρωτήσεις αυτές τις ημέρες, θα σου πει τα πάντα για την βασιλική κηδεία. Γίναμε όλοι… Ζαμπούνηδες, για να θυμηθούμε τον… μεγαλύτερο Ελληνα σχολιαστή σε θέματα βασιλείας.

Και μάλιστα σε μια χρονική στιγμή που υπάρχουν εξαιρετικά σοβαρά θέματα για να ασχοληθούμε όλοι.

Λύσατε το ενεργειακό πρόβλημα; Μάθαμε αν θα παγώσουμε το χειμώνα, αν θα κλείνουν τα φώτα στους δρόμους, αν θα έχουν ζέστη τα παιδιά στα σχολεία, αν τελικά θα πληρώσουμε εμείς ακριβά τον… λογαριασμό του πολέμου στην Ουκρανία και των γεωπολιτικών παιχνιδιών;

Καθίσαμε να κάνουμε μια σύγκριση στα προγράμματα των κομμάτων, όπως αυτά παρουσιάστηκαν στη ΔΕΘ; Ετσι, για να ψηφίσουμε με βάσηθέσεις, οράματα, αλήθειες, κοστολογημένα μέτρα. Ετσι, για να στηρίξουμε ένα κόμμα όχι με βάση τα ρουσφέτια που θα κάνει, αλλά με το αν θα μας εξαπατήσουν για άλλη μια φορά κι αν… εκ της απομακρύνσεως από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται;

Μάθαμε τελικά αν η Πανεπιστημιακή Αστυνομία κάνει καλά τη δουλειά της, αν τα παιδιά μας θα πηγαίνουν σε καθαρά, ήσυχα, οργανωμένα πανεπιστήμια ή θα κινδυνεύουν να τους πλακώσουν στο ξύλο είτε οι αστυνομικοί είτε εκείνοι που έχουν «σπουδάσει» την επαναστατική γυμναστική;

Γίναμε σοφότεροι για ένα βασικό ζήτημα δημοκρατίας όπως οι υποκλοπές; Γιατί το μόνο που μένει τελικά είναι ότι όλοι ίδιοι είναι και μην περιμένουμε κάθαρση. Θα μας παρακολουθούν κι εμείς θα λέμε: «ε, και τι έγινε; Πάντα έτσι ήταν».

Ναι, υπάρχουν και τα θέματα της καθημερινότητάς μας. Αν τα σχολειά μας είναι καλά για τα παιδιά, αν τα νοσοκομεία είναι επαρκή και θα μας γλιτώσουν όταν κινδυνεύσουμε, αν θα τα βγάλουμε πέρα με την ακρίβεια και τους καθηλωμένους μισθούς, αν τελικά υπάρχει μέλλον σε ένα τόπο που μας πληγώνει αλλά τον αγαπάμε με πάθος.

Γι’ αυτό λοιπόν, λέω: Ναι, η κηδεία μιας βασίλισσας είναι σημαντικό, παγκόσμιο γεγονός. Αλλά δεν καθορίζει τις ζωές μας για τις οποίες πρέπει να αγωνιστούμε να αλλάξουμε.

Κι αυτό είναι πιο σημαντικό από όλα.

Κι όχι να λέμε «τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με βασιλικό μαργαριτάρι».

Επειδή λοιπόν μας λείπουν πολλά, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μας λείψει η βασίλισσα Ελισάβετ.

Ας λείψει το λαό της, όχι σε εμάς.

Σε εμάς λείπουν ήδη προσωπικότητες όπως ο Κώστας Καζάκος, η Μάρθα Καραγιάννη, η τεράστια Ειρήνη Παπά, ο Μάριος Ποντίκας, ο Δημήτρης Παντερμαλής. Γι’ αυτούς αξίζει να χύσουμε ένα δάκρυ…