Η θύμηση μού έφαγε τη μνήμη.
Επίμετρο 1925. Μέρες, Α΄. Ίκαρος, 1975. 31.

Για κοίταξε πώς οι χειρονομίες μας, οι κινήσεις, οι πράξεις, τα συναισθήματα, οι σκέψεις μαρμαρώνουν ακαριαία μόλις μπουν στο παρελθόν […] Γεννούμε αγάλματα κάθε στιγμή που πέρασε.
6 Σεπτέμβρη 1926. Μέρες, Α΄. Ίκαρος, 1975. 75-76.

Θυμήσου πως αν μεταχειριζόμαστε τα λόγια των άλλων, δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε τις σκέψεις των άλλων.
23 Φεβρουαρίου 1932. Μέρες, Β΄. Ίκαρος, 1975. 45.

Όλοι οι άνθρωποι είναι του καιρού τους. Ποιοι αντιπροσωπεύουν τον καιρό τους, είναι άλλη κουβέντα.
2 Απρίλη 1933. Μέρες, Β΄. Ίκαρος, 1975. 119.

Πιο δύσκολο να συμπληρώσεις ένα στίχο παρά να σηκώσεις ένα βράχο.
17 Ιουνίου 1946. Μέρες, Ε΄. Ίκαρος, 1977. 42.

Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;
«Από βλακεία». Τετράδιο Γυμνασμάτων, Β΄. Ίκαρος, 1976. 103.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
«Άρνηση», 9-12. Στροφή, 1931. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 13.

Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους
όσο και να παίζουν με τα χρώματα
είναι όλοι τους μαύροι.
«Διάλειμμα χαράς», 20-22. Ημερολόγιο καταστρώματος, Α΄, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 167.

Από το να μιλά κανείς μονάχος, ως το να μιλά κανείς άλλη γλώσσα, δεν είναι μακρύς ο δρόμος.
«Εισαγωγή στον Θ.Σ. Έλιοτ», 1936. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. 35.

Στα χρόνια μας […] το ζήτημα δεν είναι πια αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε, ή όχι, ελληνικά· αν θα γράφουμε ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε ελληνόμορφο εσπεράντο.
«Ένα παράδειγμα», 1946. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. 321-322.

Ο ελεύθερος άνθρωπος, ο δίκαιος άνθρωπος, ο άνθρωπος ζυγαριά της ζωής ― αν υπάρχει μια ιδέα βασικά ελληνική, δεν είναι άλλη.
«Ένας Έλληνας – Ο Μακρυγιάννης», 1943. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. 256.

Μεταφράζοντας μαθαίνει κανείς τη δική του γλώσσα.
«Θ.Σ.Ε. Σελίδες από ένα ημερολόγιο», 1965. Δοκιμές, Β΄. Ίκαρος, 1974. 216.

Ο στερνός σκοπός του ποιητή δεν είναι να περιγράφει τα πράγματα, αλλά να τα δημιουργεί ονομάζοντάς τα.
«Μονόλογος πάνω στην ποίηση», 1939. Δοκιμές, Α΄. Ίκαρος, 1974. 139.

Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη.
Μυθιστόρημα, Δ΄: «Αργοναύτες», 5. 1935. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 46.

Ο καθένας μας είναι φτιαγμένος από ένα πλήθος ζωντανών και πεθαμένων.
Οι Ώρες της «Κυρίας Έρσης». Ερμής, 1973. 63.

Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει το βραχνά των άλλων.
«Σαλαμίνα της Κύπρος», 54. Ημερολόγιο καταστρώματος, Γ΄, 1955. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 265.

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
«Τελευταίος Σταθμός», 95. Ημερολόγιο καταστρώματος, Β΄, 1944. Ποιήματα. Ίκαρος, 1974. 215.

*Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού (snhell.gr).

Ο Γιώργος Σεφέρης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Σεφεριάδη) απεβίωσε στις 20 Σεπτεμβρίου 1971 στην Αθήνα, σε ηλικία 71 ετών.

Χιλιάδες Αθηναίοι συνόδευσαν τον Σεφέρη ως τον τάφο του στις 22 Σεπτεμβρίου 1971, μεσούσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών.

Η βράβευση του Σεφέρη με το Νομπέλ Λογοτεχνίας στις 10 Δεκεμβρίου 1963 ανέδειξε σε οικουμενικό επίπεδο τον πνευματικό βίο και τη λογοτεχνική παραγωγή της νεότερης Ελλάδας, που παρέμενε έως τότε στο ημίφως, στη σκιά της λαμπρής και απανταχού προβεβλημένης αρχαιοελληνικής κληρονομιάς.

Headlines