Οι έφηβες από το Κέντρο ΦιλοξενίαςΠροσφύγων της Ριτσώνας δίνουν χρώμα στη ζωή τους μέσω της τέχνης και διέξοδο στους πόνους, τους φόβους και τις αγωνίες τους αποτυπώνοντας τα στους καμβάδες.
Εκφράζονται, δημιουργούν κι υψώνουν τη φωνή τους, έχοντας πάντα στραμμένο το βλέμμα προς τον ανοιχτό ορίζοντα ενώ δίνουν στις ελπίδες τους φτερά για να πετούν πάνω από τους τοίχους, τα όρια και τα σύνορα και να ξεχνούν έτσι τον εγκλεισμό και τα βάσανα τους.
Η τέχνη δεν έχει σύνορα. Μόνο πρόσφορα εδάφη έχει.
Ο καμβάς γίνεται και δρόμος προς την ελευθερία
Το όνειρο, τη γη της Επαγγελίας. Μα και δρόμος μακριά από τον πόνο, το φόβο, την αβεβαιότητα, την απελπισία. Όποιον δρόμο δεν μπορούν να τον βαδίσουν τον ζωγραφίζουν.
Τα τελάρα μετατρέπονται σε παράθυρα. Προς άλλους κόσμους. Καλύτερους, ομορφότερους, πιο φωτεινούς.
Κάποια έργα πάλι είναι κραυγές. Αγωνίας, φρίκης, απόγνωσης. Είναι σαν τα πινέλα να γίνονται πένες αιχμηρές, που χαράζουν ανεξίτηλα τις ιστορίες τους, και που τις βουτάνε πρώτα στο μελάνι της καρδιάς και του μυαλού τους κι ύστερα στο χρώμα.
Ότι εμπόδια θα μπορούσαν να υψωθούν ανάμεσα σ’ εκείνες και σ’ εμάς εξαιτίας της διαφορετικής μας γλώσσας γκρεμίζονται την στιγμή που το πινέλο τους αγγίζει τον καμβά.
Γι’ αυτές η τέχνη είναι απόδραση από την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά και ο σκοπός τους είναι να γίνουν επιτέλους ορατές, οι ίδιες, οι εμπειρίες τους, οι κακουχίες τους, οι σκέψεις τους, οι ελπίδες και οι προσδοκίες τους. Αλλά μέσω αυτής επιτυγχάνουν και κάτι άλλο παράλληλα.
Να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας και να στρέψουν το βλέμμα μας προς εκείνη την πλευρά του κόσμου μας που κάποιοι θέλουν να κρατάνε στη σκιά.
Στο κλείσιμο της έκθεσης «Τα παιδιά της Ριτσώνας», την Τρίτη 11 Οκτωβρίου κάποιες από τις κοπέλες που οραματίστηκαν το αύριο μέσα από τα πινέλα τους θα βρίσκονται εκεί για να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις και τις εμπειρίες τους.
Tα έργα της έκθεσης θα πωληθούν σε συμβολική τιμή και τα έσοδα θα πάνε στα παιδιά της Ριτσώνας .
Ο οικονομικός γίγαντας που ακούει -ή άκουγε- στο όνομα Γερμανία βιώνει την μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική κρίση εδώ και πολλά χρόνια, σύμφωαν με την εικόνα που καταγράφει ο Economist.
Ο καλλιτέχνης Andrei Molodkin απείλησε να καταστρέψει έργα του Πικάσο αν ο ακτιβιστής δεν βρισκόταν εκτός φυλακής. Τώρα, εκθέτει ένα πορτρέτο του Τζούλιαν Ασάνζ σε μια νέα έκθεση.
Η εκτίμηση έρχεται να προστεθεί στην ανησυχία ορισμένων επενδυτών ότι τα δισεκατομμύρια που επενδύονται στην τεχνητή νοημοσύνη δεν φέρνουν τα αντίστοιχα κέρδη.
