Η Βρετανή δημοσιογράφος Celia Walden έγραψε πρόσφατα ότι πήρε άδεια γάμου έξι εβδομάδων – «δηλαδή έξι εβδομάδες μακριά από τον σύζυγο και τον γάμο μου». Σε ένα μετα-κόβιντ πλαίσιο, υπάρχουν πιθανώς πολλά ζευγάρια που θα ζητούσαν να πάρουν μια ανάσα, αλλά έξι εβδομάδες φαίνονται λίγο ακραίες. Πού θα πηγαίνατε για έξι ολόκληρες εβδομάδες; Θα έπρεπε να μείνετε σε ξενοδοχείο;

H Walden εντόπισε την «άδεια του γάμου» πολύ πίσω, και πέρα από τον Ατλαντικό: Οι Αμερικανοί έχουν αυτή τη μακροχρόνια συνήθεια να φεύγει η σύζυγος από την πόλη για το καλοκαίρι και ο σύζυγος να μένει στο σπίτι για να δουλέψει και να έχει παράνομη σχέση, εξ ου και η «φαγούρα των επτά ετών». Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι οι πιο ευτυχισμένοι γάμοι είναι εκείνοι όπου το ένα άτομο είναι στο ναυτικό γιατί το ζευγάρι είναι «ομοιόμορφα δυστυχισμένο» αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Στην πραγματικότητα, ο όρος επινοήθηκε στο βιβλίο «The Marriage Sabbatical: the Journey that Brings You Home», που έγραψε η Cheryl Jarvis το 1999. Η Jarvis, η οποία ζει στο Σεντ Λούις του Μιζούρι, το όρισε κάπως έτσι: «Ήταν απολύτως συνδεδεμένο με τα όνειρα των γυναικών, κάτι που ήθελαν να επιτύχουν και είχε προσωπικό νόημα για αυτές. Για πολλές γυναίκες, ήταν κάτι που δεν μπορούσαν να κάνουν στην πόλη τους. Μπορείς να ανοίξεις έναν φούρνο στην πόλη σου, αλλά δεν μπορείς να κάνεις πεζοπορία στα Απαλάχια Όρη».

Θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε για το αν αυτό ισχύει ακόμη και τώρα, αλλά σίγουρα ήταν πιο αληθινό στο τέλος του περασμένου αιώνα, ότι μια γυναίκα που έβαζε τον εαυτό της σε προτεραιότητα ήταν μια διαταραχή της κοινωνικής τάξης, σχεδόν μια προσβολή της. Το πρόβλημα δεν ήταν η απουσία της από το σπίτι – «Μια γυναίκα μπορούσε να πει: «Θα πάω να είμαι με την άρρωστη μητέρα μου» και κανείς δεν έλεγε τίποτα – ήταν μια υπέροχη γυναίκα» λέει η Jarvis. «Αλλά όχι αν υπήρχε αλλαγή στις προτεραιότητές της: «Όταν ήθελε να κάνει κάτι για τον εαυτό της, αυτό γινόταν αντιληπτό πολύ διαφορετικά, ότι ήταν εγωίστρια»».

Όταν εκδόθηκε, το βιβλίο θεωρήθηκε ως απειλή για τις οικογενειακές αξίες. «Πράγμα που με εξέπληξε», λέει η Jarvis «επειδή έχω ζήσει μια αρκετά παραδοσιακή ζωή». Ο κόσμος υπέθεσε ότι αυτό αναπόφευκτα θα κατέληγε σε ερωτικό χάος. «Η ειρωνεία για μένα ήταν ότι ούτε μία γυναίκα από την οποία πήρα συνέντευξη δεν το είχε αυτό στη συνείδησή της. Η ιδέα για κάθε μία από αυτές ήταν να μην έχει κανέναν στη ζωή της». Η απόσταση δε συνδέεται με την πίστη. «Μπορείς να έχεις σχέση με έναν τύπο στο γραφείο σου», επισημαίνει η Jarvis.

Πολλά έχουν αλλάξει σχετικά με το γάμο στα χρόνια που μεσολάβησαν: οι άνθρωποι παντρεύονται αργότερα, στα 30 τους, και μπορεί να θεωρούν την αδιάκοπη συντροφικότητα ως θυσία, έχοντας συνηθίσει να περνούν περισσότερο χρόνο μόνοι τους. Η οικονομική ισορροπία δυνάμεων μέσα στο νοικοκυριό έχει επίσης αλλάξει, οπότε μπορεί εύκολα να περιστρέφεται γύρω από την εργασία της συζύγου, με τον σύζυγο να αισθάνεται ότι τα όνειρά του έχουν ισοπεδωθεί κάτω από τον ζυγό της. «Τα σαββατοκύριακα είναι εξίσου απαραίτητα τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες», λέει η Jarvis. «Ο μόνος λόγος που έγραψα το βιβλίο για τις γυναίκες είναι ότι είναι πιο δύσκολο για αυτές να δώσουν στον εαυτό τους την άδεια να φύγουν». Ίσως αυτό να έχει αλλάξει.

Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η ορμονική εξέλιξη, η οποία βγάζει εκτός εαυτού τα στρέιτ ζευγάρια μέσα στα χρόνια. Η Jarvis αναφέρει την ανθρωπολόγο Helen Fisher, η οποία υποστηρίζει: «Οι σχέσεις μεταξύ γυναικών και ανδρών είναι πολύ διαφορετικές: Καθώς οι άντρες γερνούν, η τεστοστερόνη τους πέφτει, γεγονός που τους οδηγεί στο να έλκονται προς το σπίτι. Οι γυναίκες, καθώς γερνούν, τα οιστρογόνα πέφτουν και αυτό καλύπτει την τεστοστερόνη, οπότε ξαφνικά γίνονται πιο περιπετειώδεις».

H «κόκκινη σημαία» και η γενιάς Χ

Κι αν δεν έχετε κάποιο όνειρο ή σχέδιο – αν δεν σας ενδιαφέρει η πεζοπορία και ο μόνος σας στόχος είναι να ξεφύγετε από τον σύζυγό σας; Είναι αυτό που λένε κόκκινη σημαία; Μήπως η «αποτοξίνωση γάμου» είναι απλώς μια αίθουσα αναμονής για το διαζύγιο; Ο Silva Neves, ψυχοθεραπευτής σχέσεων, είναι επιφυλακτικός με την έννοια της «κόκκινης σημαίας», η οποία αφορά ουσιαστικά τη γενιάς Χ.

«Όσοι ανήκουν στη γενιά Χ είναι προσκολλημένοι σε αυτούς τους παραδοσιακούς μύθους: αν οι άνθρωποι κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει να είστε πάντα μαζί, να παρευρίσκεστε σε όλες τις εκδηλώσεις μαζί, αλλιώς κάτι δεν πάει καλά. Αν κάποιος απολαμβάνει την έλξη κάποιου άλλου ατόμου, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Παλεύουν πραγματικά με αυτές τις παραδοσιακές ιδέες, προσπαθώντας να τις κάνουν να λειτουργήσουν».

Οι νεότεροι άνθρωποι είναι πολύ πιο ρευστοί «με τη γλώσσα των σχέσεων. Είναι πιο ικανοί να αμφισβητήσουν ιδέες όπως η μονογαμία, έχουν φρέσκιες ιδέες για τη διαφορετικότητα, διαφορετικές ρυθμίσεις» λέει ο Neves. Και προσθέτει: «Είναι σημαντικό να έχουμε πραγματικά ξεκάθαρα όρια: δεν είναι δικαιολογία για να συναντήσετε έναν άγνωστο σε ένα μπαρ. Συχνά από εκεί προέρχεται πραγματικά το άγχος».

Σε κάθε ζευγάρι, κάθε άτομο έχει μια αίσθηση αλληλεξάρτησης ταυτόχρονα με μια επιθυμία να σταθεί στα δικά του πόδια και να κάνει το δικό του πρόγραμμα, αλλά αυτές οι ανταγωνιστικές ιδέες σπάνια θα είναι ακριβώς οι ίδιες και για τα δύο άτομα. «Φορτώνουμε μεγάλο μέρος της αίσθησης της ασφάλειας και της σιγουριάς σας στο άλλο άτομο, και στη συνέχεια οι απαιτήσεις γίνονται όλο και υψηλότερες».

Ο γάμος πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση αρμονίας; Σώπα καλέ!

Ένας δοκιμαστικός χωρισμός είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα. Όταν η Ρεβέκκα, 38 ετών, από το Σέφιλντ, και ο Λι, 40 ετών, χώρισαν πριν από τέσσερα χρόνια, ήταν πολύ καιρό μαζί – γνωρίστηκαν όταν εκείνη ήταν 16 ετών και εκείνος 18. «Ήμασταν εκείνο το ζευγάρι που τσακώνεται για τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά. Πράγματα που είχε κάνει 10 χρόνια πριν με ενοχλούσαν ακόμα», λέει η Ρεβέκκα.

Άρχισε να αλλάζει γνώμη για τον χωρισμό όταν ο Λι μετακόμισε σε άλλη πόλη. «Σκέφτηκα: «Ω, είναι πολύ μακριά και δεν μου αρέσει αυτό»», θυμάται.

Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, ξεκίνησαν συμβουλευτική γάμου, και μετά από οκτώ εβδομάδες, επέστρεψαν στο ίδιο σπίτι. Στη συνέχεια ανανέωσαν τους όρκους τους σε μια DIY τελετή. «Πήρα τον χώρο και τον χρόνο μου και κατάλαβα ότι δεν τον ήθελα. Φαντάζομαι κάπως έτσι αισθάνθηκε και ο Λι».

Μερικές φορές, σε έναν γάμο, απλά μισεί ο ένας τον άλλον. Ο Terrence Real, οικογενειακός θεραπευτής και πιο πρόσφατα συγγραφέας του βιβλίου Us, έκανε την εξής εντυπωσιακή παρατήρηση σε συνέντευξή του στους New York Times: «Τριγυρνάω σε όλη τη χώρα εδώ και 20 χρόνια, μιλώντας για αυτό που ονομάζω «φυσιολογικό συζυγικό μίσος», και ούτε ένας άνθρωπος δεν έχει έρθει ποτέ στα παρασκήνια να με ρωτήσει τι εννοώ με αυτό».

Διερευνώντας τη συσσώρευση μνησικακίας σε έναν γάμο, η θεραπεύτρια Robin Shohet (που αναφέρεται στο υπέροχο βιβλίο της Marina Cantacuzino «Συγχώρεση») πραγματοποίησε κάποιες συνεδρίες με ομάδες ζευγαριών. «Υπήρχε πολύ γέλιο σε αυτά τα εργαστήρια, καθώς αναγνωρίζαμε ότι όλοι μας «το κάναμε» με χοντροκομμένους ή λεπτούς τρόπους – κουτσομπολιά, υποτιμήσεις, «ξεχνάμε», αργούμε, δεν πλένουμε τα πιάτα, κατσουφιάζουμε, αποκρύπτουμε, αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε, ζηλεύουμε, απιστούμε, αποτυγχάνουμε, επιτυγχάνουμε ξανά. Κανένα από αυτά από μόνα τους δεν είναι απαραίτητα εκδικητικό, αλλά όλα θα μπορούσαν να ιδωθούν μέσα από τα μάτια της εκδίκησης».

Υπάρχει μια προσδοκία κάτω από αυτό που ξεπερνά το κλισέ με μια κοινοτοπία: ότι ο γάμος πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση αρμονίας, αλλιώς δεν είναι πραγματικός γάμος. Αυτό δοκιμάστηκε αρκετά σοβαρά από την πανδημία. «Το λοκντάουν έδειξε πραγματικά τη σημασία του χώρου στις σχέσεις» λέει η Jarvis. «Τα ζευγάρια πέρασαν πολύ περισσότερο χρόνο μαζί απ’ ό,τι συνήθως, και ένα γαμήλιο διάλειμμα σε ένα τοπίο μετά τον κόβιντ είναι απαραίτητο αν όχι σοφό».

Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν χρήσιμο να παραδεχτούμε τον πραγματικό ρυθμό του γάμου, ο οποίος δεν είναι μια συνεχής κατάσταση αρμονίας, αλλά μάλλον ένας κύκλος αρμονίας, δυσαρμονίας και επιδιόρθωσης σε συνεχή ροή. Οι ροές κάποιων ανθρώπων διαρκούν χρόνια, ενώ άλλων ανθρώπων 20 λεπτά. Αν μπορούσαμε να αφήσουμε να περάσει η μικρή ακτίνα φωτός που είναι η «άδεια γάμου», αποδεχόμενοι το γεγονός ότι μερικές φορές προτιμάμε να είμαστε χώρια παρά μαζί, ίσως να αγωνιζόμασταν λιγότερο στην προσπάθεια να ταιριάξουμε τον μύθο του γάμου με την πραγματικότητά του.

*Με στοιχεία από theguardian.com

Headlines