Η ξεροκεφαλιά, η πίστη και η βεβαιότητα

Κάποια στιγμή στο χθεσινό ΔΣ της Λίγκας ο πρόεδρός της Βαγγέλης Μαρινάκης ρώτησε τον εκπρόσωπο της ΑΕΚ Γιώργο Κοσμά αν θεωρεί ότι ο αρχιδιαιτητής Στιβ Μπένετ είναι μέλος κι αυτός κάποιας «παράγκας», που ελέγχει τη διαιτησία. Τον Μαρινάκη δεν τον τσίμπησε μύγα, απλά θυμόταν την ανακοίνωση που έβγαλε η ΑΕΚ μετά το ντέρμπι της Λεωφόρου και την ήττα της από τον Παναθηναϊκό – αυτή την ανακοίνωση που καθώς φαίνεται κανένας αθλητικός εισαγγελέας δεν διάβασε ώστε να καλέσει την Ενωση για εξηγήσεις. Σε αυτήν η ΑΕΚ ισχυριζόταν ότι στη διαιτησία «κάνει κουμάντο η παρέα του Κλάτενμπεργκ» και πολλά άλλα που σε οποιαδήποτε χώρα θα ήταν λόγος εισαγγελικής παρέμβασης – εδώ οι αρμόδιες υπηρεσίες πετάνε αϊτό. Ο Κοσμάς απάντησε κάτι γενικό – η συζήτηση πήγε παρακάτω. Αλλωστε τι να πει; Ούτε ξέρουμε αν έγραψε αυτός την ανακοίνωση…

Μπένετ

Ο Μαρινάκης ωστόσο πρέπει να κάνει υπομονή. Η Λίγκα αποφάσισε να καλέσει σε ένα από τα επόμενα ΔΣ τον ίδιο τον αρχιδιαιτητή Μπένετ. Σε αυτόν ο πρόεδρος πρέπει να κάνει την ερώτηση αν είναι μέλος «παράγκας». Αυτόν, όμως, δεν πρέπει να τον αφήσει να δώσει μια απάντηση του τύπου «μια ωραία πεταλούδα μες στον κήπο μας πετά». Πρέπει αντιθέτως να τον ρωτήσει πώς γίνεται να ακούγονται αυτά και να μην παίρνει θέση ο ίδιος. Εκτός κι αν δεν του τα έχουν πει οι έλληνες συνεργάτες του. Να στερείται αξιοπρέπειας ο Μπένετ θα ήταν θλιβερό…

Μίτσελ

Ο Μαρινάκης πρέπει να είχε τα κέφια του γιατί ενώ γινόταν το συμβούλιο έφτανε στην Ελλάδα ο νέος προπονητής του Ολυμπιακού, που είναι ένας παλιός, δηλαδή ο Ισπανός Μίτσελ Γκονζάλεθ. Ο Μίτσελ στο πρώτο του πέρασμα από τον Ολυμπιακό εμπλέκεται στις κατακτήσεις τριών πρωταθλημάτων, καθώς ήρθε στα μέσα της σεζόν 2012-13 και έφυγε στα μέσα της σεζόν 2015-16.

Ωστόσο δεν νομίζω πως στην προκειμένη περίπτωση μέτρησαν οι κατακτήσεις των τίτλων για την πρόσληψή του: ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν σκληρό τύπο στα αποδυτήριά του και φυσικά κάποιον που να γνωρίζει σε ποια ομάδα και σε ποια χώρα θα δουλέψει. Από τη στιγμή που η σεζόν έχει αρχίσει δεν υπάρχουν περιθώρια για εβδομάδες προσαρμογής κτλ. κτλ. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάποιον ικανό να αναλάβει ευθύνες. Για τον Μίτσελ, μπορεί να πει κανείς πολλά, ποτέ του όμως δεν φοβήθηκε να πάρει αποφάσεις.

Μήτρογλου

Θυμάμαι ότι το καλοκαίρι του 2014 ήθελε την επιστροφή του Κώστα Μήτρογλου όσο τίποτα. Ο τότε τεχνικός διευθυντής του Ολυμπιακού Πιερ Ισά, ο Κριστιάν Καρεμπέ κι ο ίδιος ο Μαρινάκης τού εξηγούσαν πως ο δανεισμός του παίκτη από τη Φούλαμ, που πέντε μήνες πριν τον είχε χρυσοπληρώσει, ήταν κάτι δύσκολο. Ο Ισπανός δεν άλλαζε γνώμη! Εβαζε στα φιλικά φορ τον νεαρό τότε Διαμαντάκο, αρνιόταν να πει το ναι σε μια σειρά από φορ που του πρότειναν και τελικά έφερε πίσω τον Μήτρογλου. Με το έτσι θέλω!

Πάνω

Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί (και πολύ μάλιστα…) τη σκληράδα, την ξεροκεφαλιά και το τουπέ του Μίτσελ που είναι πάντα ο αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης και νιώθει πάντα ένα σκαλί πιο πάνω από τους ποδοσφαιριστές του. Αλλά κι ο Μίτσελ θα χρειαστεί τον Ολυμπιακό. Στα καλά του χρόνια στην Ελλάδα είχε στη διάθεσή του ένα πανάκριβο και εξαιρετικό τιμ συνεργατών: ο βοηθός του Βίκτορ λατρευόταν από τους παίκτες του Ολυμπιακού τότε κι όταν έφυγε για να ξεκινήσει καριέρα ως πρώτος προπονητής, ο Μίτσελ δεν κατάφερε να τον αντικαταστήσει.

Οταν ο Ισπανός έφυγε τον Ιανουάριο του 2015, έπειτα από μια νίκη του Ολυμπιακού με τον Πλατανιά, άφησε τον Ολυμπιακό πρώτο στη βαθμολογία. Το διαζύγιο ήταν συναινετικό. Αυτό σίγουρα μέτρησε για τη διοίκηση πριν πάρει την απόφαση της επιστροφής του. Αλλά κι ο Μίτσελ όλο αυτόν τον καιρό δεν είχε σταματήσει να στέλνει μηνύματα αγάπης: «Μακάρι να επέστρεφα μια μέρα» έλεγε σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, αναγνωρίζοντας πως τις συνθήκες δουλειάς που βρήκε στον Ολυμπιακό δεν τις ξαναβρήκε.

Πίστη

Ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί την ισπανική νοοτροπία του Μίτσελ, τη βεβαιότητά του ότι όλα διορθώνονται χάρη στην πίστη στο παιχνίδι του: αυτή την πίστη των Ισπανών την είδαμε και στο φετινό Ευρωμπάσκετ, που τελείωσε με έναν ακόμα θρίαμβο της ομάδας του Σέρτζιο Σκαριόλο. Οταν μιλάμε για Ισπανούς και σπορ η αντίληψη είναι ίδια: οι άνθρωποι πιστεύουν πως η επιτυχία δεν έχει να κάνει με την καταστροφή του παιχνιδιού, αλλά με τη δημιουργία και την παραγωγικότητα – φυσικά και με την ένταση, που υπηρετείται το σχέδιο.

Σε όλα τα σπορ για τους Ισπανούς η δημιουργία είναι ο τρόπος για να προκύψει το αποτέλεσμα: στο Ευρωμπάσκετ έστειλαν μια ομάδα με εννέα «πρωτάρηδες» – παίκτες που σε τέτοια διοργάνωση δεν είχαν αγωνιστεί ξανά. Ολοι αυτοί παιχνίδι με παιχνίδι γίνονταν καλύτεροι και με μπροστάρηδες τους τρεις ΝΒΑers (τους αδελφούς Ερνανγκόμεθ και τον Γκαρούμπα), αλλά και με κουμανταδόρο τον Λορέντσο Μπράουν (έναν άλλον που από το ΝΒΑ ήρθε στην Ευρώπη), πήραν το τρόπαιο.

Και γιατί έπαιξαν το αγαπημένο τους γρήγορο και αποτελεσματικό μπάσκετ και γιατί έγιναν ομάδα. Την ώρα που οι ανταγωνιστές του (Σέρβοι, Σλοβένοι, Ελληνες, Γάλλοι, Γερμανοί κ.λπ.) έζησαν (και «πέθαναν»…) χάρη στις ατομικές ενέργειες κάποιων μεγάλων παικτών, που στάθηκε αδύνατο όμως να τα κάνουν όλα μόνοι τους.

Παραγωγή

Στο τέλος της διοργάνωσης δικαιώθηκαν όσοι παράγουν παίκτες και δουλεύουν με πρόγραμμα. Οι Ισπανοί που φέτος το καλοκαίρι κέρδισαν και το Πανευρωπαϊκό Νέων και αυτό των Ελπίδων είναι στον προγραμματισμό οι καλύτεροι. Οχι τυχαία δεύτεροι ήταν οι Γάλλοι και τρίτοι οι Γερμανοί των οποίων τα αναπτυξιακά προγράμματα παίρνουν άριστα: οι αμερικανικές ομάδες δίνουν στους καλύτερους παίκτες τους συμβόλαια πριν αυτοί γίνουν καλά καλά είκοσι χρονών! Για αυτό τους Στρέντερ, τους Βάγκνερ, του Γκομπέρ, τους Φουρνιέ δεν τους έχουμε δει στην Ευρωλίγκα ποτέ.

Επίλογος

Για τη δική μας Εθνική ο καλύτερος επίλογος του τουρνουά ήταν μια ανάρτηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο. «Αυτό το καλοκαίρι. Αυτή η ομάδα. Αυτή η φανέλα. Αυτή η σημαία. Με έκανε να ερωτευτώ ξανά το μπάσκετ. Κρατήσαμε την υπόσχεσή μας, τα δώσαμε όλα» έγραψε. Εχω την ίδια βεβαιότητα: οι παίκτες της Εθνικής τα έδωσαν όλα. Το ότι αυτό δεν έφτανε για να πάρει η ομάδα μετάλλιο είναι κρίμα. Το ότι πάνω από 2,5 εκατομμύρια τηλεθεατές είδαν το ματς με τη Γερμανία είναι η απόδειξη πως η χώρα, έστω για λίγο, ξανάζησε έναν κεραυνοβόλο έρωτα για το μπάσκετ. Καλοκαιρινό κι από αυτούς που μάλλον τελειώνουν γρήγορα. Αλλά παθιασμένο…