Ο Καπουτζίδης, η νησίδα στον Εβρο και οι στρατιές φανατικών ανθρωποφάγων

Μας έλεγαν παλιότερα πως η έλλειψη πληροφόρησης, τα λίγα κανάλια ενημέρωσης, η απουσία πλουραλισμού, δείχνει σοβαρό έλλειμμα Δημοκρατίας.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι «πλέρια» η Δημοκρατία χωρίς πολλές και διαφορετικές απόψεις, χωρίς κριτική των πάντων, χωρίς αποκάλυψη οτιδήποτε μένει στις σκιές και δεν φωτίζεται.

Πολλοί πιστέψαμε ότι με την «επέλαση» των social media κανείς δεν θα μπορούσε να ελέγχει τα δίκτυα ενημέρωσης και κυρίως δεν θα μπορούσε να μένει τίποτε κρυφό.

Λίγο – πολύ συμβαίνει αυτό, όμως, με ποιο τίμημα; Πόση «Δημοκρατία» χωράνε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Και πώς μπορεί να προστατευτεί η Δημοκρατία μας από τα fake news αλλά ιδιαίτερα από το θλιβερό φαινόμενο του ηλεκτρονικού bullying, της ανθρωποφαγίας, της ασυδοσίας του ανώνυμου πληκτρολογίου;

Και τα γράφω αυτά με αφορμή την υπόθεση του ηθοποιού Γιώργου Καπουτζίδη και των φημών που διέρρευσαν ότι μπορεί να είναι υποψήφιος στις εκλογές με τη Νέα Δημοκρατία.

Κάποιοι τον επαίνεσαν για την απόφασή του, πολλοί τον κατηγόρησαν ότι «ξεπλένει» τη Δεξιά επιλέγοντας της ΝΔ για να προωθήσει τα δίκαια αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας στην Ελλάδα.

Φυσικά κάποιοι άλλοι, οι γνωστοί «Ελληναράδες», «άντρακλες» του διαδικτύου, τον έβρισαν, τον αποδόμησαν, τον εξευτέλισαν. Διότι είναι δηλωμένος gay, δεν κρύβει την σεξουαλική του ταυτότητα, και καλά κάνει.

Αλλά αυτή είναι η άθλια πλευρά της κοινωνίας που δεν ανέχεται παρά μόνο ό,τι μοιάζει στον καθρέπτη του.

Από αυτήν τη στρατιά των φανατικών με πολιτικές προεκτάσεις, όμως, πώς θα γλιτώσουμε;

Οι δεξιοί πανηγύριζαν με το «απόκτημά» τους. Οι αριστεροί τον έβριζαν γιατί δεν μπορεί ένας… ΛΟΑΤΚΙ+ να είναι δεξιός. Μόνο αριστερός μπορεί να έχει τέτοια ατζέντα.

Η ανθρωποφαγία και οι καβγάδες που στήθηκαν δεν είχαν προηγούμενο, το όνομα του Καπουτζίδη έγινε πρώτο trend στο twitter. Και όλα αυτά για ένα… fake news. Ουδέποτε ο ίδιος δήλωσε ότι ενδιαφέρεται να μεταβεί στην πολιτική, βγήκε και διέψευσε τις φήμες και όλα πήραν το δρόμο τους. Εκτός από ένα: Το άθλιο σκηνικό των social media που μένει εκεί για να μας θυμίζει πόση «Δημοκρατία» χωράνε.

Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Η άθλια, αντεθνική, πολιτική σπέκουλα που στήθηκε γύρω από την υπόθεση των «εγκλωβισμένων» μεταναστών σε μια νησίδα στον Εβρο. Το νεκρό (ή μήπως όχι;) προσφυγόπουλο, οι 38 εξαθλιωμένοι μετανάστες, η νησίδα που ήταν ελληνική, η κυβέρνηση που τους αφήνει να πεθαίνουν, οι σκορπιοί που εμφανίζονται και άλλα πολλά.

Τι δεν ακούστηκε παραμονή του Δεκαπενταύγουστου; Τι δεν γράφτηκε για μια τραγική ιστορία που «ξεπούλησε» εκεί που έπρεπε για να δημιουργήσει νέες στρατιές φανατικών.

Μέχρι και διεθνές ρεζιλίκι προκάλεσε όταν οι πρόθυμοι «ευαίσθητοι» και «επαγγελματίες ανθρωπιστές» μετέτρεψαν το γεγονός σε… παγκόσμια ξεφτίλα της Ελλάδας.

Μέχρι που αποδείχθηκε ότι ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας ή μπορεί και ολόκληρη η ιστορία, να ήταν fake news.

Ζήτησε κανείς συγγνώμη; Διόρθωσε το «λάθος» στα social media; Όχι. Εμειναν οι καβγάδες να θυμίζουν ότι οι ανθρωποφάγοι δεν βρίσκονται σε κάποια χώρα της Αφρικής, αλλά στη ζούγκλα του διαδικτύου.

Ο φανατισμός, δυστυχώς, στην πατρίδα μας έχει γίνει εθιστικός. Είναι σα ναρκωτικό για πολλούς, και οδηγεί τελικά σε κυρίαρχο δημοκρατικό πρόβλημα.

Δυστυχώς δεν μπορεί να λυθεί. Η ελευθερία των social media οδηγεί σε ασυδοσία και η ασυδοσία προσβάλλει κι όλους εκείνους που θέλουν πραγματικά να εκφράσουν ελεύθερα, δημοκρατικά και κυρίως επώνυμα την άποψή τους.

Οι στρατιές των φανατικών πάντα θα επιβάλλουν τη γνώμη τους…