Ο Νικ Κέιβ έχασε δύο γιους. Οι θαυμαστές του όμως του έσωσαν τη ζωή

«Προσπαθώ να γράφω από τη σκοπιά», λέει ο μουσικός και συγγραφέας Nικ Κέιβ στην πρόσφατη συνέντευξή στους New York Times, «ότι μπορεί να συμβεί κάτι στη ζωή σου που είναι απολύτως συγκλονιστικό, αλλά μπορεί επίσης να είναι λυτρωτικό και όμορφο». Σε αυτή την προοπτική κατέληξε μέσω της φωτιάς. Το 2015, ο 15χρονος γιος του Κέιβ, Άρθουρ, πέθανε μετά από πτώση από έναν γκρεμό κοντά στο σπίτι της οικογένειας στο Μπράιτον της Αγγλίας.

Με την πάροδο του χρόνου, ο Κέιβ κατάφερε να επιτύχει μια νέα εκτίμηση της εύθραυστης χάρης της ζωής. Η τέχνη του αντανακλούσε την αλλαγή αυτή. Ο Κέιβ ήταν και είναι ένας από τους σκοτεινούς πρίγκιπες της μουσικής, ένας σεβαστός τραγουδοποιός και ερμηνευτής που δεν φοβόται την ηχητική και στιχουργική τριβή και πρόκληση, ένας πρόθυμος κάτοικος των σκιών της ψυχής. Σταδιακά, όμως, μετατράπηκε σε έναν πομπό υπέροχα καθαρτικών, ενθαρρυντικών και ενσυναισθητικών – αν και όχι λιγότερο αδυσώπητων – άλμπουμ και ζωντανών εμφανίσεων.

• Διαβάστε ακόμα: O Νικ Κέιβ και οι ελληνικές του «περιπέτειες»

Photo: Wikimedia Commons

Έξω από τη μουσική, η ανάγκη του Κέιβ να κατοικήσει περαιτέρω τον νέο τρόπο ύπαρξής του μεγάλωσε και συμπεριέλαβε το The Red Hand Files, μια επαναλαμβανόμενη διαδικτυακή στήλη (ένα μπλογκ) στην οποία ο ίδιος, μια πρώην κάπως τρομακτική φιγούρα, απαντά με συγκινητική φροντίδα και ηθική διαύγεια στις συχνά ψυχοφθόρες ερωτήσεις που του υποβάλλουν οι αναγνώστες. Η μεταμόρφωση του 63χρονου Αυστραλού βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στο επίκεντρο του βιβλίου «Faith, Hope and Carnage» (Πίστη, Ελπίδα και Σφαγή), μιας σειράς διερευνητικών συνεντεύξεων του Κέιβ με τον δημοσιογράφο Seán O’Hagan, που θα κυκλοφορήσει στις 20 Σεπτεμβρίου.

Δυστυχώς, τον Μάιο, μετά την ολοκλήρωση των συνεντεύξεων, ο μεγαλύτερος γιος του Κέιβ, ο Τζέθρο, πέθανε απροσδόκητα σε ηλικία 31 ετών. «Νομίζω ότι οι άνθρωποι που πενθούν έχουν συνείδηση της ημερομηνίας λήξης της δικής τους δυστυχίας», λέει ο Κέιβ σχετικά με την προοπτική να συνεχίσει να εξερευνά δημόσια τις απώλειές του. «Όσον αφορά όμως τον Άρθουρ και τον Τζέθρο, δεν μπορώ να σκουπίσω τα χέρια μου και να πω: «Εντάξει, τώρα προχωράω»».

Photo: Wikimedia Commons

«Πώς βρήκατε τρόπο να βρείτε νόημα και να επιστρέψετε στη ζωή μετά τον θάνατο του Άρθουρ» ρωτάει ο δημοσιογράφος David Marchese των New York Times.

«Δεν ξέρω πώς να το πω, πραγματικά, αλλά ξέρω ότι υπάρχει διέξοδος. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να αφήσω τους ανθρώπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση θλίψης να γνωρίζουν – και υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι άνθρωποι που γράφουν στο The Red Hand Files – ότι υπάρχει διέξοδος. Οι περισσότεροι άνθρωποι που γράφουν, ειδικά στην αρχή του πένθους τους, απλά δεν μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ από αυτή την άποψη. Ξέρω ακριβώς πώς αισθάνονται» λέει ο Νικ Κέιβ και μόνο όποιος έχει βρεθεί σε κατάσταση πένθους μπορεί να αντιληφθεί τα μηνύματα μέσα από τις λέξεις.

Γεννημένος στις 22 Σεπτεμβρίου στην Αυστραλία του 1957, ο Nick Cave γνώρισε τον πολυπράγμονα μουσικό Mικ Χάρβεϊ ως φοιτητής και στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ίδρυσαν το ρηξικέλευθο post-punk συγκρότημα The Boys Next Door. Γρήγορα δημιουργήθηκε ένας θρύλος γύρω από τον χαρισματικό και άκρως σαγηνευτικό νεαρό τραγουδιστή, του οποίου το neogothic στυλ, η βαρύτονη φωνή του και οι ζοφεροί στίχοι σημάδεψαν το συγκρότημα που άλλαξε το όνομά του σε The Birthday Party το 1978.

Αυτός και το συγκρότημα μετακόμισαν στο Λονδίνο το 1980. Σύντομα προκάλεσαν αίσθηση με τις ηλεκτρισμένες εμφανίσεις τους που συνδύαζαν το πανκ, τα μπλουζ και την ελεύθερη τζαζ, ενώ έκαναν επίσης εντύπωση στον θρύλο του ραδιοφώνου του BBC, Τζον Πιλ, στον έπαινο του οποίου το συγκρότημα οφείλει πιθανότατα το πρώτο δισκογραφικό συμβόλαιο.

Ο Κέιβ συνέχισε να βάζει τη σφραγίδα του στο συγκρότημα με την υπαρξιακή του αγωνία και τους στίχους που αντλούνταν από την αυστηρά αγγλικανική του ανατροφή, καθώς και από φιλοσόφους και ποιητές όπως ο Τζον Μίλτον και ο Γουίλιαμ Μπλέικ.

Αλλά όταν ο Νικ και η μπάντα του αποφάσισαν να μετακομίσουν στο Βερολίνο από το Λονδίνο το 1982, βρήκαν επιτέλους το φιλόξενο σημείο τους. «Μας δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες σε αυτή την κοινότητα που μας θύμιζε τη Μελβούρνη», είπε σε συνέντευξή του το 2011. «Ήταν φρενήρης και αναρχική και πραγματικά δημιουργική. Είχαμε τόνους φίλων και σεβασμό».

«Ήταν μια απίστευτα υπέροχη περίοδος της ζωής μου. Ήταν η δεύτερη νεότητά μου στο Βερολίνο», είπε για τη ζωή του στην πόλη καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980.

Photo: Wikimedia Commons

Μετά την άφιξή του στο Βερολίνο, ο Κέιβ σύντομα άρχισε να συνεργάζεται με τον τοπικό καλλιτέχνη Blixa Bargeld, του οποίου το industrial συγκρότημα Einstürzende Neubauten ενσάρκωνε το πειραματικό underground του Βερολίνου. Το 1983, όταν ο Bargeld άρχισε να παίζει στο νέο συγκρότημα του Κέιβ, τους Bad Seeds, ήταν η αρχή μιας ιδιαίτερης συνεργασίας που συνεχίστηκε για είκοσι χρόνια.

Η πρωτοποριακή μουσική, καλλιτεχνική και κινηματογραφική σκηνή στην οποία κινήθηκε ο Cave συναντήθηκε το 1987 στο πορτρέτο του σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς για το Βερολίνο, Wings of Desire (Der Himmel über Berlin). Εν μέσω αυτής της διεπιστημονικής καλλιτεχνικής σκηνής, ο Cave πέρασε μήνες σε μια βερολινέζικη σοφίτα γράφοντας το νότιο γκόθικ μυθιστόρημά του, And the Ass Saw the Angel, το οποίο εκδόθηκε με επιτυχία το 1989. Είναι επίσης γνωστό ότι κατανάλωσε πολύ ηρωίνη, μια εξάρτηση από τα ναρκωτικά που συνέχισε για 25 χρόνια.

Αλλά ο άνθρωπος που είναι γνωστός ως ο πρίγκιπας του σκότους της ποπ διατήρησε την εκπληκτική καλλιτεχνική του δημιουργική παραγωγή. Έκτοτε έχει εκδώσει πολλά βιβλία θεατρικών έργων και ποίησης, έχει γράψει σενάρια και ένα δεύτερο μυθιστόρημα, το The Death of Bunny Munro (2009).

Ο Cave και ο μουσικός συνεργάτης του Γουόρεν Έλις, ο οποίος εντάχθηκε στους Bad Seeds τη δεκαετία του 2000, έχουν επίσης συνθέσει μια σειρά από soundtracks για ταινίες όπως η ταινία The Assassination of Jesse James του 2007, με πρωταγωνιστή τον Brad Pitt. Το Stranger than Kindness αποκαλύπτει τις δημιουργικές σπίθες και αναλαμπές που τροφοδότησαν αυτό το συνεχές έργο.

Photo: Wikimedia Commons

Photo: Wikimedia Commons

Αφού ο Κέιβ έφυγε από το Βερολίνο το 1989, δημιούργησε οικογένεια στο Σάο Πάολο πριν μετακομίσει στο Λονδίνο και κυκλοφορήσει το πιο επιτυχημένο εμπορικά άλμπουμ των Bad Seeds, Murder Ballads (1996) – το οποίο περιλάμβανε ένα ντουέτο με την Κάιλι Μινόγκ, το “Where The Wild Roses Grow”, το οποίο παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος. Ξεκίνησε επίσης μια σχέση με την Αγγλίδα τραγουδίστρια P.J. Harvey, από την οποί ο χωρισμός ήταν το θέμα του γεμάτου ναρκωτικά, πιανιστικού άλμπουμ του 1997, The Boatman’s Call.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Κέιβ ήταν καθαρός από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και είχε μια νέα σχέση με την ηθοποιό Σούζι Μπικ, με την οποία απέκτησε δίδυμα αγόρια. Αλλά καθώς τα τραγούδια και η συγγραφή ξεχύνονταν, όλα κατέρρευσαν το 2015, όταν το πένθος του χτύπησε την πόρτα.

Ο Κέιβ, ο οποίος μέχρι τότε ήταν μάλλον αποτραβηγμένος στην ιδιωτική του ζωή, ασχολήθηκε πολύ δημόσια με το πένθος του στο άλμπουμ Skeleton Tree του 2016 και στο οικείο ντοκιμαντέρ One More Time with Feeling, στο οποίο ο ίδιος και η σύζυγός του Σούζι διαπραγματεύονται τον ακατανόητο πόνο τους.

«Το θρησκευτικό μου ταμπεραμέντο, το οποίο υπήρχε πάντα, αναζωπυρώθηκε μετά τον θάνατο του Άρθουρ» καταλήγει ο Νικ Κέιβ στη συνέντευξη του στους New York Times. «Μερικές φορές αισθάνομαι πνευματικά ενεργοποιημένος -πάντα υπήρχε αυτή η πάλη μεταξύ της θρησκευτικής πίστης και του σκεπτικισμού του ορθολογικού εαυτού μου. Κάτι γύρισε μέσα μου, ώστε να μπορώ τώρα να το δω αυτό όχι ως αποτυχία, αλλά μάλλον ως ενέργεια της δημιουργικότητάς μου ήταν μέσα σε αυτή την πάλη. Αυτός ο αγώνας είναι ίσως η ίδια η θρησκευτική εμπειρία».