Ο τρόπος που έχει δοκιμαστεί η νομοθεσία για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία, με την επιμονή να εφαρμοστεί έστω και συμβολικά και τις συχνές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην Αστυνομία και τους φοιτητές, είτε σε διαδηλώσεις, είτε στη διάρκεια συναυλίας στο ΑΠΘ, εκτιμώ ότι παραπέμπει και σε έναν ορισμένο πολιτικό υπολογισμό.

Αυτός έχει ως κεντρικό στοιχείο την εκτίμηση ότι μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν ιδιαίτερα αρνητική γνώμη για τις «εστίες ανομίας», συμπεριλαμβανομένων των πανεπιστημίων (όπως παλαιότερα των Εξαρχείων), και αντιμετωπίζουν θετικά μια πολιτική εφαρμογής «του νόμου και της τάξης». Αυτό συμπληρώνεται και από την εκτίμηση ότι ο αρνητικός αντίκτυπος που μπορεί να έχουν αυτές οι πολιτικές σε τμήματα της φοιτητικής νεολαίας ή ευρύτερα στα πιο νεανικά τμήματα του εκλογικού σώματος δεν είναι κάτι που μπορεί να αντιστραφεί, καθώς ούτως ή άλλως αυτές οι ηλικίες είναι «αριστερόστροφες», ενώ είναι προτιμότερα τα πολιτικά οφέλη από την επένδυση στην «αποφασιστικότητα» και τον θετικό αντίκτυπο που έχει σε άλλες ηλιακές κατηγορίες.

Μόνο που αυτός ο υπολογισμός είναι επικίνδυνος. Κατ’ αρχάς η επένδυση σε μια κατασταλτική κατεύθυνση ενέχει τον κίνδυνο να ξεφύγει από την απλή «τήρηση του νόμου» και να γίνει επίδειξη βίας. Επειτα, παρότι υπάρχει μια διαφορά στην πολιτική συμπεριφορά της φοιτητικής νεολαίας σε σχέση με άλλες κατηγορίες, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι φοιτήτριες και οι φοιτητές έχουν οικογένειες. Εάν υφίστανται βία, αυτό έχει ευρύτερο αντίκτυπο, γιατί καμιά οικογένεια δεν θέλει το παιδί της δαρμένο.

Επειτα, ακόμα και εάν άλλες κατηγορίες δεν κινητοποιούνται, αυτό δεν αναιρεί το ενδεχόμενο αυτές οι κατηγορίες συμβολικά να ταυτιστούν με τους φοιτητές και αυτό να δώσει μεγαλύτερη απήχηση στις κινητοποιήσεις τους. Και βέβαια, σε μια συγκυρία όπου μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν μπροστά τους έναν πολύ δύσκολο χειμώνα και νιώθουν ξανά ανασφάλεια, διαμορφώνονται συνθήκες για κοινωνικές εκρήξεις στις οποίες μια αυταρχική αντιμετώπιση της νεολαίας θα μπορούσε να εξελιχθεί σε καταλύτη.

Headlines