Η υπόθεση παιδεραστίας στο νηπιαγωγείο ΜακΜάρτιν – Υστερία, πανικός και ψέματα

Γράφει η Ίλντα Τόσκα*

Τη δεκαετία του 1980, η Αμερική βρέθηκε στη δίνη μιας υστερίας. Η εποχή χαρακτηριζόταν από τον φόβο των σατανιστικών τελετών που είχε αρχίσει να τρομοκρατεί την χώρα αλλά και αυξανόμενη υποκουλτούρα ανθρώπων που λάτρευαν το σύμβολο του κακού. Ακόμη και η μουσική -συγκεκριμένα η Ροκ- κατηγορήθηκε πως κρύβει σατανιστικά μηνύματα πίσω από τους στίχους της.

• Διαβάστε επίσης: «Φλεγόμενο κρεβάτι»: Η υπόθεση που άλλαξε το νόμο για την ενδοοικογενειακή βία

Τότε, μια μητέρα ενός 2χρονου αγοριού κατηγόρησε το νηπιαγωγείο ΜακΜάρτιν και τους δασκάλους για κακοποίηση του παιδιού της. Και όχι μόνο!

Σατανιστικές τελετές, βιασμοί, θυσίες ζώων, παιδιά που πίνουν αίμα, γυμνές φωτογραφίες παιδιών ήταν μερικές από τις κατηγορίες προς τα μέλη του νηπιαγωγείου. Η δίκη που ακολούθησε ήταν από τις μακροβιότερες της Αμερικής ενώ ο μαζικός πανικός που προκλήθηκε άνοιξε το διάλογο για τον τρόπο καταθέσεων των παιδιών.

Όλα όμως, είχαν βασιστεί σε ένα ψέμα…

Η αρχή

Η υπόθεση ξεκίνησε τον Αύγουστο του 1983 με ένα τηλεφώνημα στην αστυνομία από την Judy Johnson, η οποία ισχυριζόταν ότι ο γιος της -2.5 ετών- είχε κακοποιηθεί από τον Raymond Buckey στο νηπιαγωγείο που πήγαινε. Ο Buckey ήταν δάσκαλος στο σχολείο και γιος της ιδιοκτήτριας, Virginia McMartin. H Johnson άρχισε να υποψιάζεται πως κάτι δεν πάει καλά όταν ο γιος της πονούσε όταν πήγαινε τουαλέτα και είχε συχνούς εφιάλτες τα βράδια.

Κατηγόρησε τον Buckey για παιδεραστία, κακοποίηση και σοδομισμό. Οι κατηγορίες ήταν εξωφρενικές και αρκετές φορές αδύνατες να τις πιστέψεις. Στην επιστολή που έγραψε στην αστυνομία ανέφερε πως ο γιος της οδηγήθηκε σε μια εκκλησία, στην οποία μια εκ των δασκάλων τρύπησε στο χέρι ένα μωρό και στη συνέχεια έβαλε όλα τα παιδιά να πιούν από το αίμα.

Ένα χρόνο πριν την πρώτη δίκη, αποκαλύφθηκε πως Judy Johnson έπασχε από παρανοϊκή σχιζοφρένεια και πέθανε από ηπατική ανεπάρκεια.

Η επιστολή των αρχών

Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει στοιχεία, το αστυνομικό τμήμα έστειλε επιστολή σε 200 γονείς νυν και πρώην παιδιών του σχολείου. Η επιστολή έγραφε:

«Αγαπητέ γονέα:

Το Τμήμα αυτό διεξάγει ποινική έρευνα σχετικά με την κακοποίηση παιδιών. Ο Ray Buckey, υπάλληλος του Pre-School της Virginia McMartin, συνελήφθη στις 7 Σεπτεμβρίου 1983 από το Τμήμα αυτό. Η διαδικασία που ακολουθεί είναι προφανώς δυσάρεστη, αλλά για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών σας καθώς και των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, η έρευνα αυτή είναι απαραίτητη για την πλήρη διερεύνηση.

Τα αρχεία δείχνουν ότι το παιδί σας ήταν ή είναι σήμερα μαθητής στο νηπιαγωγείο. Ζητάμε τη βοήθειά σας σε αυτή τη συνεχιζόμενη έρευνα. Παρακαλούμε να ρωτήσετε το παιδί σας για να διαπιστώσετε αν υπήρξε μάρτυρας σε κάποιο έγκλημα ή αν υπήρξε θύμα. Οποιαδήποτε πληροφορία από το παιδί σας σχετικά με το αν παρατήρησαν ποτέ τον Ray Buckey να φεύγει από την τάξη μόνος του με ένα παιδί κατά τη διάρκεια οποιασδήποτε περιόδου ύπνου, ή αν παρατήρησαν ποτέ τον Ray Buckey να δένει ένα παιδί, είναι σημαντική».

Αρχικά απαγγέλθηκαν κατηγορίες εναντίον επτά υπαλλήλων του νηπιαγωγείου, αλλά μόνο εκείνες εναντίον του Buckey και της μητέρας του προχώρησαν.

Η εξέταση των παιδιών

Στην αρχή τα περισσότερα από τα παιδιά αρνήθηκαν ότι κακοποιήθηκαν. Αλλά σε εκτενείς μαγνητοσκοπημένες συνεντεύξεις στις οποίες χρησιμοποιήθηκαν ανατομικές κούκλες, περίπου 360 από τα 400 παιδιά περιέγραψαν κακοποίηση. Τα παιδιά διηγήθηκαν στο Διεθνές Ινστιτούτο Παίδων ότι παρενοχλούνταν από τους δασκάλους, ότι έπαιζαν ένα »παιχνίδι γυμνών κινηματογραφικών αστέρων» και διηγήθηκαν θυσίες ζώων και κρυφά περάσματα κάτω από το σχολείο.

Η  Kee MacFarlane – η οποία έκανε τις συνεντεύξεις με τα παιδιά – χρησιμοποίησε μεθόδους κατευθυντικές, καταναγκαστικές και κατευθυνόμενες ώστε να αποσπάσει πληροφορίες. Τελικά, αποδείχτηκε πως  οι τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν ήταν αντίθετες με τις υπάρχουσες κατευθυντήριες γραμμές στην Καλιφόρνια για τη διερεύνηση υποθέσεων που αφορούν παιδιά και παιδιά-μάρτυρες.

Η κοινωνία όμως, είχε ήδη σοκαριστεί. Το νηπιαγωγείο κάηκε μετά από εμπρηστική ενέργεια και άλλα επτά νηπιαγωγεία στη περιοχή έκλεισαν.

Οι δικαστικές διαμάχες

Με βάση τη μαρτυρία 18 παιδιών αλλά ελάχιστα άλλα επιβεβαιωτικά στοιχεία, το σώμα ενόρκων στις 22 Μαρτίου 1984 απήγγειλε κατηγορίες στον Raymond Buckey, στη μητέρα του,Virginia McMartin, στην αδελφή του και σε τέσσερις άλλες δασκάλες για 115 κατηγορίες, οι οποίες αργότερα επεκτάθηκαν σε 321 κατηγορίες που αφορούσαν 48 παιδιά. Μόνο 9 από τα παιδιά όμως, πήγαν να καταθέσουν στη δίκη.

Μετά από 2 δίκες, οι 5 εκ των 7 αθωώθηκαν. 6 χρόνια αργότερα, η μητέρα του Buckey αθωώθηκε πλήρως ενώ ο Buckey κατάφερε να βγει με εγγύηση λόγω έλλειψης στοιχείων. Λίγους μήνες αργότερα αθωώθηκε πλήρως και εκείνος από όλες τις κατηγορίες.

Η δικαστικές διαμάχες κόστισαν στο κράτος 15 εκατομμύρια δολάρια για έρευνες μέσα σε επτά χρόνια ενώ μέχρι σήμερα παραμένει η μακροβιότερη δίκη στην Αμερική. Η υπόθεση κατέστρεψε οικονομικά και ψυχολογικά την οικογένεια ΜακΜάρτιν και τους καθηγητές που εμπλέκονταν αλλά και την ψυχολογία των παιδιών που αναγκάστηκαν να πουν αυτά τα ψέματα μετά από εξονυχιστικές ανακρίσεις.

Βοήθησε όμως, πολύ στη βελτίωση του τρόπου με τον οποίο τα παιδιά-θύματα κακοποίησης ανακρίνονται από τις αστυνομικές αρχές.

*Η Ίλντα Τόσκα σπουδάζει στη New Media Studies