Οι όχθες και ο ποταμός

Μπερδευτήκαμε λίγο. Τελικά ποιος επιστρέφει στην Ευρώπη; Η Σοσιαλδημοκρατία, έστω και με τις νέες ή παλιές παραλλαγές της (Σολτς ή Κόστα και Σάντσεθ;) ή η Ακροδεξιά (Σουηδία, Μελόνι); Κι αν επιστρέφει ένας εκ των δύο η Ελλάδα ή η Γαλλία πού εγγράφονται; Είναι ο Μητσοτάκης σοσιαλδημοκράτης ή ο Μακρόν δεξιός; Τα συγκεχυμένα όρια των επικρατειών ανακατεύονται κι άλλο σήμερα που με ταχύτατους ρυθμούς κυβερνήσεις επανακρατικοποιούν μεγάλους τομείς – π.χ. της ενέργειας – για να μην κρυώσει ο κόσμος τον χειμώνα (από τις πολιτικές που οι ίδιοι οι κυβερνώντες ακολούθησαν).

Κι όμως παρά τα ρευστά του καιρού αχνοφαίνεται η κλασική αντίθεση στον κόσμο μας. Και ο καθείς κρίνεται στο πόσο εργάζεται πάνω στον έναν πόλο ή στον άλλο και παρά τα όσα λέει ή γράφει στη δημόσια σφαίρα. Γιατί αν θεωρείς τον εαυτό σου αριστερό και ξιφουλκείς κατά των απεργών εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ξαναδές το αφού μια μέρα ακινησίας στο Κέντρο δεν συγκρίνεται με την ιδιωτικοποίηση των Μέσων αυτών. Αν νομίζεις πως είσαι προοδευτικός και σκυλιάζεις με την επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ ή με το πλαφόν στις τιμές, να είσαι έτοιμος να δώσεις και πειστικές απαντήσεις όταν κυριαρχήσει η ενεργειακή φτώχεια. Και μην περνιέσαι για δικαιωματιστής αν κάνεις πως δεν βλέπεις τις μεγάλες κοινωνικές ανισότητες, την εργασιακή επισφάλεια, την ερημοποίηση του κέντρου από την ξενοδοχοποίηση, τη διάλυση του κοινωνικού ιστού από την εγκληματικότητα (που προφανώς δεν εγκαταβιεί στα δημόσια ΑΕΙ μας).

Μπορεί βέβαια σε δευτερεύοντα θέματα να κρατάς μια στάση. Οχι όμως στα κυρίαρχα. Σε αυτά που καθορίζουν το αν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη. Το εύκολο σήμερα είναι να πει κάποιος πως δεν υπάρχουν διαφορές στις ιδεολογίες. Πως όλοι ακολουθούν τον ίδιο πυρήνα πολιτικών. Ενας εύκολος αφορισμός που παραπέμπει τα πάντα σε ένα μη ορατό μέλλον και που στην πραγματικότητα ενθαρρύνει κάθε αντιπολιτική τάση.

Σήμερα αντίθετα όσο ποτέ η αντίθεση είναι όσων θεωρούν πως τα πράγματα αλλάζουν σε όσους θεωρούν πως αυτά δεν αλλάζουν ποτέ, διατηρούνται ακίνητα. Σήμερα η αντίθεση είναι όσων θεωρούν πως ανήκουν στη μεσαία τάξη επειδή κατέχουν δύο γκαρσονιέρες στην Κυψέλη και όσων καταλαβαίνουν πως μετατοπίζονται τόσο γρήγορα οι κοινωνικές πλάκες που πολύ εύκολα μπορείς να βρεθείς ανέστιος ή άνεργος.

Αρα μέλημα θα πρέπει να είναι ένα κοινωνικό δίχτυ ελάχιστης προστασίας. Μια υπέρβαση στις πολιτικές που δεν θα αφήνει κανέναν ανυπεράσπιστο. Ενα πλέγμα πρωτοβουλιών που θα έχει στο κέντρο την αλληλεγγύη στη στέγη, τη διατροφή, την εργασία. Που θα λογίζει την εργασία ως παράγοντα ανάπτυξης με καλές συνθήκες και όχι ως κόστος.

Σήμερα όσο ποτέ υπάρχει ανάγκη για δημόσιες πολιτικές και για αποκατάσταση των αδικιών. Σήμερα όσο ποτέ η Αριστερά έχει νόημα μακριά από τον κυνισμό του Δημοσιονομικού Συμφώνου Σταθερότητας ή τις παρωχημένες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σήμερα όσο ποτέ η Αριστερά θα είναι αυτή που θα βάλει τα όρια στην επικίνδυνη Ακροδεξιά και τη συστημική Σοσιαλδημοκρατία.

Οι νέες αναζητήσεις, οι νέες επεξεργασίες για την εργασία ή την ψηφιακή ζωή ή το νέο κόμμα δεν αναιρούν τις πρωταρχικές εκκινήσεις της Αριστεράς. Υπάρχει και η εμπειρία και το δυναμικό. Οι όχθες είναι διακριτές και ο ποταμός επίσης.