Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά… Μελόνι;

To εξαιρετικό νορβηγικό συγκρότημα Madrugada, που μάγεψε και την Ελλάδα το περασμένο Σάββατο, έχει έναν τραγούδι με τους εξής στίχους:

«There’s a billion lights of shining

and you’re somewhere in between

look away look away

look away Lucifer

look away look away

ooh look away Lucifer now».

«Κοιτάξτε μακριά τον Λούσιφερ, δηλαδή τον Εωσφόρο», λέει το τραγούδι, και φυσικά δεν εννοεί τον Σατανά, αλλά το λαμπρό αστέρι της Αφροδίτης.

Στην περίπτωση της Ευρώπης, όμως, με αφορμή τη μεγάλη νίκη της ακροδεξιάς στην Ιταλία, θα ταίριαζε απόλυτα ο… Σατανάς.

Και φυσικά δεν είναι η Τζόρτζια Μελόνι ο Εωσφόρος.

Οσοι μείνουν στη νίκη μιας μέτριας πολιτικού, χωρίς καμιά διοικητική πείρα, με μουσολινικές, ακροδεξιές ιδέες αλλά στην ουσία μια «σφουγγαρίστρα» του… αντισυστημικού συστήματος, θα χάσουν το δάσος.

Αλλωστε, ακόμη και οι πολέμιοι της θεωρίας των δύο άκρων έχουν αποδεχθεί ότι και από άλλους πολιτικούς χώρους, όσοι «πούλησαν» τον εαυτό τους ως αντισυστημικοί, που θα προκαλούσαν σεισμό στην Ευρώπη και θα άλλαζαν εκ βάθρων τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κατέληξαν να είναι οι καλύτεροι εκφραστές της σκληρής και εν πολλοίς απρόσωπης γραφειοκρατίας των Βρυξελλών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Εκλογές στην Ιταλία: Η «εποχή των τεράτων» επισκέπτεται ξανά την Ευρώπη – Η επόμενη μέρα

Δεν είναι, λοιπόν, η… «Πεπόνι» – Μελόνι το πρόβλημα. Ούτε καν. Με το πολιτικό σύστημα στην Ιταλία να είναι ρευστό εδώ και δεκαετίες, η νέα… Θάτσερ της γειτονικής χώρας, είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα «ξεβραστεί» από το ίδιο το σύστημα που την εξέλεξε.

Διάττων αστέρας του δήθεν αντισυστημικού παράλληλου σύμπαντος είναι που κάποια στιγμή θα καθίσει τον πάγκο. Εχουν περάσει τόσοι και τόσοι «σωτήρες» από την Ιταλία, αλλά τώρα δεν είναι πουθενά.

Οπως είχε πει και ο «ήρωάς της» Μουσολίνι: «Δεν είναι αδύνατο να κυβερνήσεις του Ιταλούς. Είναι τελείως περιττό».

Το πρόβλημα είναι ο ακραίος λαϊκισμός και η αδυναμία του δημοκρατικού τόξου να αντιπαρατεθεί μαζί του.

Το πρόβλημα είναι ότι η ακροδεξιά γιγαντώνεται σε όλη την Ευρώπη, αλλά τα συστημικά πολιτικά κόμματα εθελοτυφλούν.

Το πρόβλημα είναι ότι μετά την Ουγγαρία του Όρμπαν και μετά την Πολωνία ήρθε η τρομακτική ενίσχυση της ακροδεξιάς στη Σουηδία. Σε ποια; Στη Σουηδία του Ούλοφ Πάλμε.

Το πρόβλημα είναι ότι στη Γαλλία η Μαρίν Λεπέν και οι άλλοι ακροδεξιοί δορυφόροι, βρίσκονται πάντα μια ανάσα από την εξουσία.

Το πρόβλημα είναι ότι ακροδεξιά κόμματα ενισχύονται στην Ισπανία, αλλά και στη Γερμανία του ναζιστικού παρελθόντος, με το εθνικιστικό AFD να είναι υπολογίσιμη δύναμη.

Και για να πάμε και στα δικά μας, το πρόβλημα είναι ότι η Χρυσή Αυγή βρίσκεται στη φυλακή, όμως, ο χρυσαυγιτισμός και η ακροδεξιά παραμένουν ισχυρά.

Είτε έχοντας κρυφτεί πίσω από… πατριωτικό κόμμα με αρχηγό τον φυλακισμένο Κασιδιάρη που διευθύνει πίσω από τα κάγκελα αλλά οι αρμόδιοι υπουργοί κλείνουν τα μάτια.

Είτε εμφανιζόμενα ως «κυριλέ» και «γραβατωμένη» δεξιά με την αγαστή συνεργασία ακραίων της Εκκλησίας και φανατικών του διαδικτύου, που έχουν καθημερινό, δημόσιο λόγο και περνούν μια χαρά θέσεις αντιμεταναστευτικές και ακραίες για ζητήματα όπως η γυναικεία χειραφέτηση, οι αμβλώσεις, το θέμα των προσφύγων και μεταναστών, οι παρακολουθήσεις πολιτών, τα φαινόμενα καθημερινής, ακόμη και κρατικής βίας. Ολα δικαιολογούνται στον «μύλο» που αλέθει τα πάντα.

Ακόμη και… η βασιλεία ξεπλύθηκε μια χαρά με την κηδεία της Ελισάβετ. Εκεί φτάσαμε.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων, ωστόσο, είναι η αδυναμία της Ευρώπης να αντισταθεί στον ακροδεξιό εσμό αλλά και στον ακραίο λαϊκισμό όπως αυτός εμφανίζεται και από άλλα κόμματα.

Έναν λαϊκισμό που τελικά οδηγεί τους πολίτες να «θέλγονται» από αντισυστημικούς πολιτικούς οι οποίοι έχουν κρυφές ατζέντες.

Αυτή η αδυναμία της Ευρώπης να παράξει ουσιαστική πολιτική για τους λαούς κι όχι για τα συμφέροντα των ολίγων, είναι κι αυτή που μας φέρνει όλο και πιο κοντά στην εποχή των τεράτων.

Η Ευρώπη του διαφωτισμού, του κοινωνικού συμβολαίου, του ορθού λόγου, των ατομικών ελευθεριών, της προόδου που βάζει πάνω απ’ όλα τους λαούς, έχει αποτύχει να απαντήσει πολιτικά στα τέρατα, στους απανταχού… Εωσφόρους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες των πολιτών της.

Πώς απαντά στο γεγονός ότι 2 στους 3 Ευρωπαίους με χαμηλό εισόδημα απειλούνται με ενεργειακή φτώχεια, ενώ πλησιάζουμε στον δύσκολο χειμώνα;

Πώς απαντά στο γεγονός ότι σύμφωνα με τη Eurostat σήμερα υπάρχουν 64,6 εκ. γυναίκες και 57,6 εκ. άνδρες που ζουν σε συνθήκες φτώχειας;

Πώς απαντά στην εγγενή αδυναμία μιας γραφειοκρατικής νομενκλατούρας στις Βρυξέλλες να δώσει άμεσες λύσεις σε ζητήματα όπως η κρίση στην ενέργεια, τα τεράστια ιδιωτικά χρέη των περισσοτέρων χωρών, η γεωπολιτική αναταραχή με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, το φλέγον ζήτημα του μεταναστευτικού ή ακόμη και το γεγονός ότι μια χώρα όπως η Τουρκία απειλεί χώρες – μέλη της ΕΕ με πόλεμο, αλλά οι Ευρωπαίοι κωφεύουν;

Πώς απαντά στον Πούτιν; Με αστείες κυρώσεις;

Πώς απαντά στη δολοφονία γυναικών στο Ιράν; Με αστείες ανακοινώσεις ή με το ότι δεν μπορεί να αποφασίσει για το αν η μαντίλα είναι σύμβολο ανελευθερίας ή… πολυπολιτισμικό στοιχείο;

Ακόμη και στο ελληνικό πρόβλημα της περασμένης δεκαετίας τι έκανε η Ευρώπη; «Εσωσε» την Ελλάδα από την έξοδο από το ευρώ αλλά οδήγησε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε φτωχοποίηση, σε περιθωριοποίηση και τελικά σε υιοθέτηση ιδεών που προέρχονται από λαϊκιστές.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι η Μελόνι, αλλά η Ευρώπη που δεν βλέπει τι ακριβώς συμβαίνει στις κοινωνίες. Δεν το είδε ούτε όταν η Βρετανία άκουσε τους λαϊκιστές και βγήκε από την ΕΕ. Δεν το βλέπει ούτε τώρα που προσπαθεί να ερμηνεύσει τις προθέσεις της νέας σιδηράς κυρίας της Ιταλίας λέγοντας πάνω – κάτω: «Τι θα κάνει, θα προσαρμοστεί κι αυτή στην πολιτική των Βρυξελλών, αφού το ιταλικό χρέος είναι το μεγαλύτερο της ΕΕ, άρα μας έχει ανάγκη».

Οπως είχε γράψει ο Ιταλοεβραίος συγγραφέας Πρίμο Λέβι: «Τα τέρατα υπάρχουν, αλλά αριθμητικά είναι πολύ λίγα για να είναι πραγματικά επικίνδυνα. Πιο επικίνδυνοι είναι οι γραφειοκράτες που είναι έτοιμοι να υπακούσουν και να ενεργήσουν χωρίς πολλές ερωτήσεις».

Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι η σπορά του ακραίου λαϊκισμού έχει βρει γόνιμο έδαφος στο… ανίκανο χωράφι της Ευρώπης. Κι αν δεν αλλάξει η Ευρώπη που τώρα έχει καταφέρει να «ξεπλύνει» και τον Χίτλερ, και τον Μουσολίνι και τον Φράνκο, και όλα τα «τέρατα» που πέρασαν τις προηγούμενες δεκαετίες, απλά θα διαλυθεί.

Για τους ευρωπαϊστές, για τους οπαδούς μας Ευρώπης που πραγματικά θα νοιάζεται για τους λαούς της, αυτό είναι καταστροφή.

Για εκείνους που ενδιαφέρονται μόνο πώς θα επιβιώσει μια Ευρώπη σκληρή, απρόσωπη, αδύναμη, αναποφάσιστη, η Μελόνι απλά είναι μια «μύγα» που θα τους ξυπνά για λίγο, αλλά που αμέσως μετά θα συνεχίζουν στο λήθαργό τους.

Όμως, και κάτι τελευταίο. Είναι θλιβερό δήθεν προοδευτικοί, ειδικά από αριστερούς χώρους, σχεδόν να επιχαίρουν γιατί νίκησε η Μελόνι και έπεσε το «καθεστώς» του… δοτού, μη εκλεγμένου τραπεζίτη Ντράγκι, όπως λένε.

Προφανώς γι’ αυτούς ο λαός έχει πάντα δίκιο, ακόμη κι αν ψηφίζει οπαδούς του φασισμού. Και προφανώς δεν βλέπουν ξεκάθαρα ότι ο νεοναζισμός είναι εδώ, όπως είχε πει κάποτε ο Γκέμπελς «θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει».