Οι κρίσιμες βουλευτικές εκλογές στην Ιταλία ολοκληρώθηκαν, οι πολίτες ψήφισαν -αν και με υψηλά ποσοστά αποχής- και η Ρώμη μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη κρατούν την ανάσα τους για το επίσημο τελικό αποτέλεσμα.
Τα exit polls -που στο παρελθόν έχουν πέσει έξω- δείχνουν αυτό που προέβλεπαν όλες οι δημοσκοπήσεις: ήτοι νίκη των σκληροπηρυνικών ακροδεξιών Αδελφών της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι, η οποία γαλουχήθηκε πολιτικά ως νοσταλγός του Μουσολίνι.
Εκατό χρόνια λοιπόν μετά την Πορεία στη Ρώμη των μελανοχιτώνων του, η 45χρονη μεταφασίστρια ετοιμάζεται να γίνει η πρώτη στα μεταπολεμικά χρονικά γυναίκα και ακροδεξιά πρωθυπουργός της Ιταλίας.
Για να το πετύχει αυτό θα πρέπει κατ’ αρχάς η συμμαχία της με την ακροδεξιά Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και την κεντροδεξιά Φόρτσα Ιτάλια του γνωστού και μη εξαιρετέου Σίλβιο Μπερλουσκόνι να εξασφαλίσει πλειοψηφία σε Βουλή και Γερουσία, δεδομένου ότι σε διαφορετική περίπτωση δύσκολα θα μπορούσαν να υπολογίζουν στη στήριξη έτερων κομμάτων.
Από τα exit polls προκύπτει ότι ο (όχι και τόσο αρραγής) συνασπισμός Ακροδεξιάς-Δεξιάς πετυχαίνει και μάλιστα με άνεση τον στόχο.
Εφόσον οι προβλέψεις αποτελέσματος επιβεβαιωθούν, το επόμενο καθοριστικό βήμα θα είναι η κρίση του προέδρου Σέρτζιο Ματαρέλα ως προς την ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβέρνησης, με κριτήριο τη συγκρότηση ενός σταθερού, βιώσιμου συνασπισμού στην Ιταλία.
«Καμπανάκια» στην Ευρώπη
Σοκαριστική -αν και όχι συνεκτική, δεδομένων της μεγάλης αποχής και της πολυδιάσπασης των Ιταλών ψηφοφόρων- η πολιτική μεταστροφή της Ρώμης αποτελεί τη συνέχεια μιας σταδιακής, πλην επικίνδυνης μετατόπισης μέρους της ΕΕ προς όλο και πιο άκρα Δεξιά.
Από τη Γαλλία έως πιο πρόσφατα τη Σουηδία, ακροδεξιά κόμματα αυξάνουν θεαματικά τα εκλογικά ποσοστά τους και εξελίσσονται σε ρυθμιστές του πολιτικού σκηνικού.
Πλέον κεφαλαιοποιούν πολιτικά την «κανονικοποίησή» τους, μάλιστα με μέρος της ατζέντας τους να οικειοποιείται συχνά πια η Δεξιά.
«Καρπώνονται» τη φθορά των κομμάτων εξουσίας, μοχλεύοντας τους φόβους, την αβεβαιότητα και την απογοήτευση ενός αυξανόμενου ποσοστού των ψηφοφόρων.
Τώρα, παρατηρούν οι Financial Times, «η απώλεια της Ιταλίας ως εποικοδομητικού και κομβικού παράγοντα στη χάραξη πολιτικής της ΕΕ αποτελεί βαρύ πλήγμα για τις Βρυξέλλες και την ευρύτερη δυτική συμμαχία». Και δη σε μια πολλαπλά κρίσιμη συγκυρία…
Ιταλικό επιμύθιο
Στην περίπτωση της Ιταλίας, τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης, η Ακροδεξιά έχει πια «καταπιεί» τη Δεξιά, βασικός πολιτικής εκφραστής της οποίας έχει απομείνει ο 86χρονος Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Οι διαιρέσεις στον χώρο της Κεντροαριστεράς και η αδυναμία των κομμάτων του χώρου να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο άνοιξαν ακόμη περισσότερο το δρόμο της Μελόνι προς την εξουσία.
Το αυξανόμενο έλλειμμα εμπιστοσύνης στο πολιτικό προσωπικό της Ρώμης φαίνεται εν τω μεταξύ ότι ενίσχυσαν, παρά περιόρισαν οι λύσεις τεχνοκρατικών κυβερνήσεων -από τον Μάριο Μόντι, έως τον Μάριο Ντράγκι- ενόσω το δημόσιο χρέος παραμένει σε δυσθεώρητα ύψη (περίπου στο 150% του ΑΕΠ).
Μαζί με όλες τις άλλες κρίσεις της εν τω μεταξύ -ενεργειακή, οικονομική, γεωπολιτική- η ΕΕ δείχνει να διέρχεται όλο και πιο έντονα μιας κρίσης αξιοπιστίας, βρισκόμενη υπό ευθεία αμφισβήτηση ενός όλο και μεγαλύτερου μέρους των πολιτών της.
Όλα αυτά δεν αναιρούνται από τις προβλέψεις ότι μια κυβέρνηση υπό τη Τζόρτζια Μελόνι μπορεί να είναι βραχύβια, ακολουθώντας τη μοίρα της συντριπτικής πλειονότητας των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της Ιταλίας.
Στη γείτονα, όπως και σε όλη την ΕΕ οι καιροί απαιτούν άμεσες και βιώσιμες λύσεις μπροστά σε έναν κυκεώνα προβλημάτων που στιβάζονται, εν μέσω κρίσης ηγεσίας.
Οι Γλύξμπουργκ επέλεξαν για επίθετο το «De Grece», το οποίο παραπέμπει σε αξίωμα και δείχνει την εμμονή τους με τον τίτλο, τον οποίο ο ελληνικός λαός τους αφαίρεσε με το δημοψήφισμα του 1974.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
