Από μια πλευρά φαντάζει κάτι σχεδόν ανήκουστο. Στη χώρα των παρτιζάνων, που όταν ήρθε η ώρα ανάποδα τον κρέμασαν τον Μουσολίνι, στη χώρα του Τολιάτι και του Μπερλινγκουέρ, στη χώρα με το μεγαλύτερο Κομμουνιστικό Κόμμα και ένα Σύνταγμα που φτιάχτηκε από τη συνεννόηση των μεγάλων αντιφασιστικών ρευμάτων, θα είναι πρωθυπουργός μία πολιτικός που όχι μόνο ξεκίνησε από τη νεοφασιστική νεολαία, αλλά και δεν έχει αλλάξει ακριβώς και απόψεις έκτοτε.

Από μιαν άλλη πλευρά, είναι απολύτως αναμενόμενο. Χρόνια τώρα στην Ευρώπη ο τρόπος που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα αλλά και η «σφαίρα της δημοσιότητας» δουλεύει για να διευκολυνθούν οι φασίστες να βρεθούν κοντά στην εξουσία.

Διαβάστε επίσης – Ιταλία: πρωτιά της ακροδεξιάς Μελόνι – «Όλα πρέπει να αλλάξουν, για να μείνουν όλα ίδια»

Και αυτό γίνεται με ποικίλους τρόπους.

Γίνεται πρώτα από όλα με μια αντίληψη της πολιτικής που διαρκώς υποτιμά τους πολίτες, τους αντιμετωπίζει απλώς ως ψηφοφόρους προειλημμένων αποφάσεων και οδηγεί στη διαρκή αποξένωση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα και στην εμπέδωση της νοοτροπίας «όλοι ίδιοι είναι», που μετά την εκμεταλλεύονται οι φασίστες για να το παίξουν «αντισυστημικοί».

Έπειτα είναι όλες οι παραλλαγές πολιτικών που ουσιαστικά κάνουν πράξη την «ατζέντα» της ακροδεξιάς, πρώτα και κύρια η υιοθέτηση «σκληρών» αντιμεταναστευτικών και αντιπροσφυγικών πολιτικών. Αυτό νομιμοποιεί ουσιαστικά το λόγο και τις θέσεις της Ακροδεξιάς.

Και βέβαια ας μην κοροϊδευόμαστε: σε αυτό που λέμε «δημόσια σφαίρα», από τα ΜΜΕ έως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυριαρχεί η αναπαραγωγή ρατσιστικών, σεξιστικών, πατριαρχικών αντιλήψεων, μια διαρκής «ρητορική μίσους» που επίσης τροφοδοτεί τελικά την Ακροδεξιά. Το ίδιο και όλη η καλλιέργεια ενός κλίματος φόβου και απειλής.

Με όλους αυτούς τους τρόπους η Ακροδεξιά νομιμοποιείται και γίνεται αποδεκτή από ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας.

Και αυτό είναι η πραγματική κρίση των σύγχρονων δημοκρατιών στην οποία μικρή σημασία δίνουμε.

Γιατί στον φασισμό δεν θα απαντήσουν οι εκ των υστέρων καταδίκες, ούτε οι διαρροές ότι υπάρχει «ανησυχία στις Βρυξέλλες». Ούτε αρκεί να ελπίζουμε ότι τελικά θα «ενσωματωθούν» και αυτοί.

Στο φασισμό απαντά μόνο η προσπάθεια για κοινωνίες σκεπτόμενες, πραγματικά δημοκρατικές, με πολίτες ενεργούς και με προσπάθεια να διαλύονται οι κάθε λογής μυθολογίες στις οποίες στηρίζεται η Ακροδεξιά.

Διαφορετικά απλώς ανοίγει ακόμη περισσότερο ο δρόμος για νέες εκλογικές επιτυχίες της Ακροδεξιάς.

Headlines