Ιταλία: Ο θρίαμβος της Τζόρτζια Μελόνι και το παράδειγμα του Μπενίτο Μουσολίνι

H ακροδεξιά συμμαχία επικράτησε στις βουλευτικές εκλογές της Ιταλίας και φέρνει τη νεοφασίστρια πολιτικό, Τζόρτζια Μελόνι, πολύ κοντά στην πρωθυπουργία της γειτονικής μας χώρας.

Όπως αναφέρει η Κίττυ Ξενάκη στα χθεσινά (26.9.2022) «ΝΕΑ»: «Στα 15 της χρόνια, το 1992, η Τζόρτζια Μελόνι προσχώρησε στο Fronte della Gioventù, τη νεολαία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI), του κόμματος που είχαν ιδρύσει το 1946, μεταπολεμικά, μερικοί αμετανόητοι συνεργάτες του Μουσολίνι.

• Διαβάστε επίσης: Η εκτέλεση του Μπενίτο Μουσολίνι – «Απενεμήθη δικαιοσύνη»

»Από εκεί μεταπήδησε, το 1995, στο διάδοχο κόμμα του, την Εθνική Συμμαχία του Τζιανφράνκο Φίνι, συνοδεύοντας στη συνέχεια τη συγχώνευσή του με τη μπερλουσκονική Δεξιά».

Στις Ευρωεκλογές του 2019 είχε δηλώσει «Υπερασπιζόμαστε τον Θεό, την πατρίδα και την οικογένεια εναντίον της ισλαμοποίησης, αποδεχθείτε το!» ενώ σε βίντεο του 1996, που έφερε πρόσφατα, στη δημοσιότητα η εφημερίδα La Repubblica, η 19χρονη τότε Μελόνι εκθειάζει τον φασίστα ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι:

«Πιστεύω ότι ο Μουσολίνι ήταν ένας καλός πολιτικός. Αυτό σημαίνει πως ότι έκανε, το έκανε για την Ιταλία. Αυτό δεν το βρίσκουμε στους πολιτικούς που είχαμε τα τελευταία 50 χρόνια».

Έτσι, σήμερα, που η ακροδεξιά φιλοφασιστική πολιτική συμμαχία Μελόνι – Σαλβίνι – Μπερλουσκόνι δείχνει πολύ κοντά στο να αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ιταλίας, οι περισσότεροι αναλυτές κάνουν λόγο για επιστροφή του φασισμού στην εξουσία της Ιταλίας, για πρώτη φορά από το 1943 και την πτώση του φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι.

Η απάντηση του Μουσολίνι

Η ευρωσκεπτικιστική άκρα Δεξιά της Ευρώπης, διά στόματος του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Όρμπαν και της γαλλίδας Μαρί Λεπέν πανηγυρίζει και οι υπόλοιποι μουδιασμένοι αναρωτιόμαστε πώς φτάσαμε ως εδώ και προς το πού προχωράμε.

Οι απαντήσεις όμως έχουν δοθεί πολλά δεκαετίες πίσω, όταν ο Φασισμός καταλάμβανε, για πρώτη τότε φορά, την Ευρώπη με τον ιταλό φασίστα δικτάτορα, Μπενίτο Μουσολίνι να είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης.

Το μακρινό 1925, λίγα χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας στην Ιταλία, από τον Μπενίτο Μουσολίνι, το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» εξηγεί μέσα από τα λόγια του ίδιου του Μουσολίνι «το φαινόμενον της αναμφισβητήτου αταραξίας και αδιαφορίας την οποίαν επέδειξεν ο λαός όταν ο φασισμός προ τριμήνου επανέλαβε τας αυστηράς μεθόδους του με κατασχέσεις εφημερίδων κ.λ.π.»

«Δεν εσήκωσαν ούτε ένα δάκτυλον»

Απαντά ο ίδιος ο Μουσολίνι:

«Είναι γεγονός (…) ότι η περίφημος χώρα και τα όχι ολιγώτερον περίφημα τριανταεννέα εκατομμύρια των Ιταλών (…) δεν εσήκωσαν ούτε ένα δάκτυλον δια να διαμαρτυρηθούν, δεν έλαβον χώραν ταραχαί και επαναστάσεις παρά μόνον εις τας στήλας ωρισμένων ξένων φύλλων τα οποία κατέρριψαν το ρεκόρ της διεθνούς βλακείας.

»Και κάτι καλλίτερον ακόμη. Αι βαθειαί μάζαι του λαού ηυχαριστήθησαν με την επάνοδον αυτήν εις τας αυστηράς μεθόδους, διότι ο ιταλικός λαός, όπως όλοι οι πλούσιοι εις αισθητικάς ζυμώσεις λαοί, αρέσκεται εις τας καθαρώς διαγεγραμμένας και οριστικάς μορφάς. Αρέσκεται εις μίαν συνέχειαν ύφους».

(…)

Η αδυναμία των υπολοίπων

»Ο άνθρωπος του δρόμου, εξ’ άλλου, λογικεύεται και λέγει: Όλοι μαζί οι αντιπολιτευτόμενοι δεν κατορθώνουν να φέρουν εις πέρας το αρνητικόν των πρόγραμμα, να ρίψουν δηλαδή την σημερινήν κυβέρνησιν, αλλά και αν ακόμη, κατά διαβολικήν υπόθεσιν, κατώρθωναν να την ρίψουν δεν θα ηδύναντο να κυβερνήσουν όλο ομού, ένεκα της διαφοράς των προγραμμάτων των, και ουδέν των κομμάτων εκείνων έχει επαρκείς δυνάμεις διά να κυβερνήση μόνον»

Όπως διερωτάται το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» της 13ης Μαρτίου 1925:

«Σημαίνει τούτο επικράτησιν του προγράμματος και της δράσεως του φασισμού εκ μέρους του ιταλικού λαού; Αμφιβάλλομεν. Το φαινόμενον όμως, όπως το θέτει, κ’ εν μέρει όπως το εξηγεί, ο Μουσολίνι, αποτελεί μίαν αναμφισβήτητον πραγματικότητα εναντίον της οποίας, μέχρι τούδε τουλάχιστον, δεν κατώρθωσαν τίποται αι αντιπολιτευτικαί ιερεμιάδες».

Το ερώτημα που παραμένει 100 χρόνια σχεδόν τώρα είναι, ως πότε οι υπόλοιποι πολιτικοί σχηματισμοί θα παρακολουθούν άπραγοι φασιστικά, νεοφασιστικά και ακροδεξιά κόμματα να ανεβαίνουν αθόρυβα και μεθοδικά στην εξουσία και πολλές φορές, μάλιστα, να κατορθώνουν αυτά να μετατρέπονται και σε καθεστώτα.