Ίρβιν Γουέλς: «Όταν μεγαλώνεις, είναι πιο δύσκολο να είσαι μπάσταρδος»

Στην ηλικία των 63 ετών, ο Ίρβιν Γουέλς έχει φτάσει στο σημείο να φλερτάρει με τη λέξη που αρχίζει από κάπα, την κληρονομιά. Πώς θα κρατηθεί ο μύθος του;

«Δεν πιστεύω σε αυτό» λέει ο Γουέλς. «Τη στιγμή που θα πέσω νεκρός θα ήθελα να αποτεφρώσω κάθε βιβλίο που έχω γράψει ποτέ. Θα ήθελα απλώς να αναφλεγούν όλα αυθόρμητα. Ας αφήσουμε τους νέους να έρθουν και να κάνουν κάτι» παραδέχεται σαν σύγχρονος Κάφκα.

Ούτε καν μια πλάκα που να λέει «ο συγγραφέας του Trainspotting έζησε εδώ» ρωτάει ο Teddy Jamieson της βρετανικής Herald;

«Όχι, δεν θέλω καμία αναγνώριση. Μου αρέσει να κινούμαι σιωπηλά μέσα στον κόσμο. Αυτό νόμιζα ότι είναι να είσαι συγγραφέας. Και ξαφνικά έγινα ποπ σταρ τη δεκαετία του ’90. Είμαι συγγραφέας. Ο λόγος που δεν ήθελα να γίνω επιτυχημένος ήταν ότι δεν ήθελα το πρόσωπό μου παντού. Ήθελα μόνο μια μικρή φωτογραφία σε ένα εξώφυλλο».

«Υπάρχει πιο διάσημος συγγραφέας/σεναριογράφος/μουσικός/ντι-τζέι/πρώην τοξικομανής/πολιτιστικό βαρίδι στη χώρα;» αναρωτιέται ο Jamieson.

Άκυρο και εκτός τόπου και χρόνου να μιλάμε για τον θάνατό του μιας και αυτή τη στιγμή, το 2022, ο Ίρβιν Ουέλς είναι τόσο ζωντανός όσο ποτέ άλλοτε. Νιόπαντρος (για τρίτη φορά), ερωτευμένος και παραγωγικότατος. Νέο βιβλίο, νέα τηλεοπτική σειρά, είναι επίσης αυτή τη στιγμή το αντικείμενο του πόθου όχι ενός αλλά δύο ντοκιμαντέρ.Πρόσφατα δήλωσε στον Observer ότι γυμνάζεται κάθε μέρα εκτός από την Κυριακή και τα αποτελέσματα είναι εμφανή.

«Θέλεις να φαίνεσαι αξιοπρεπής χωρίς τα ρούχα σου» λέει. «Το αντίθετο είναι ασέβεια προς τον εραστή σου».

• Διαβάστε ακόμα: Ίρβιν Γουέλς: Η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια υπαρξιακή κρίση

Photo: Wikimedia Commons

Η ζωή για τον Γουέλς είναι καλή αυτή τη στιγμή. «Ναι. Είμαι τρελά ερωτευμένος και είμαι παραγωγικός στη δουλειά και την τέχνη. Βρίσκομαι στην καλύτερη φάση που θα μπορούσα να είμαι».

Νωρίτερα αυτό το μήνα παντρεύτηκε την ηθοποιό και ιδιοκτήτρια μπαρ Έμα Κάρι. Γνωρίστηκαν όταν περνούσε περισσότερο χρόνο στη Σκωτία κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να στηρίξει την 93χρονη μητέρα του.

«Γνωριζόμασταν αόριστα επειδή συνήθιζα να πηγαίνω στην παμπ της. Δεν υπήρχε τίποτα να κάνουμε, οπότε αρχίσαμε να κάνουμε αυτές τις βόλτες μαζί και αναπτύχθηκε ένα ειδύλλιο. Ήταν ωραία. Μια πραγματικά υπέροχη στιγμή».

Βασικά, η πανδημία του κοροναϊού ήταν στρεβλά καλή γι’ αυτόν. Έκανε επίσης πολλή δουλειά. Ο λόγος που μιλάει στη Helald, άλλωστε, είναι το νέο του μυθιστόρημα, The Long Knives (Τα μακριά μαχαίρια), συνέχεια του μυθιστορήματός του Crime (Έγκλημα) του 2008, το οποίο αποτέλεσε τη βάση της περσινής τηλεοπτικής σειράς με πρωταγωνιστή τον Ντάγκρεϊ Σκοτ. Το νέο μυθιστόρημα θα αποτελέσει τη βάση της δεύτερης σειράς. Τα πράγματα κινούνται λίγο πιο γρήγορα αυτή τη φορά.

Τα Μαχαίρια είναι το 13ο μυθιστόρημα του Γουέλς και όπως είναι αναμενόμενο είναι ένα πολύ ουελικό μείγμα ακραίας βίας (το βιβλίο ξεκινά με τον ευνουχισμό και τη δολοφονία ενός ρατσιστή πολιτικού), ακραίων ψυχολογιών (ο επίδοξος άγγελος εκδίκησης επιθεωρητής Ρέι Λένοξ παραμένει λίγο μπερδεμένος) και ακραίου χιούμορ. Αναρωτιέται κανείς πώς θα κινηματογραφήσουν την επανεμφάνιση των γεννητικών οργάνων του νεκρού πολιτικού σε ένα δημοφιλές τουριστικό σημείο του Εδιμβούργου.

«Νομίζω ότι έχω μάθει να γράφω κανονικά βιβλία με έναν παράξενο τρόπο. Στα περισσότερα από τα βιβλία μου τώρα, υπάρχει τουλάχιστον μια υποψία πλοκής και δομής μέσα τους» εξηγεί και συνεχίζει.

Photo: Wikimedia Commons

Photo: Wikimedia Commons

«Μου αρέσει να γράφω μυθιστορήματα, αλλά ποτέ δεν το βρήκα αρκετό. Πάντα ασχολιόμουν με τη μουσική. Όταν το Trainspotting απογειώθηκε, μπήκα κατευθείαν στον κινηματογράφο επειδή μου δόθηκε η ευκαιρία και τώρα είναι η τηλεόραση.

»Φαίνεται λίγο εραασιτεχνικό, αλλά νομίζω ότι αν είσαι παραμυθάς μπορείς να λειτουργείς σε αυτά τα διαφορετικά περιβάλλοντα. Έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι περισσότερο ένας γενικός αφηγητής παρά ένας μυθιστοριογράφος. Το έχω αγκαλιάσει αυτό λίγο. Ήταν καλό για μένα να το παραδεχτώ».

Όμως, όπως θα γνωρίζει όποιος παρακολούθησε την πρώτη σειρά του Crime, αυτό που ξεκινάει ως απλή αστυνομική διαδικασία στην πορεία αλλάζει αλλόκοτα. «Αυτή είναι η όλη ιδέα. Τους δίνεις αυτό που έχουν συνηθίσει και στη συνέχεια το μεταφέρεις σε πιο σκοτεινό έδαφος. Κερδίζεις το δικαίωμα να πηγαίνεις τους ανθρώπους εκεί που επιθυμείς. Ξεκινάς σαν το The Bill και καταλήγεις σαν το True Detective».

Το φρέσκο, 13ο βιβλίο του Γουέλς / Photo: Wikimedia Commons

Στο The Long Knives, ο Γουέλς εξερευνά τη στιγμή που ζούμε τώρα. «Ήθελα να φτάσω στην ιδέα ότι είμαστε όλοι μπερδεμένοι για το τι συμβαίνει στον κόσμο, επειδή όλοι οι δείκτες που μας ταυτοποιούσαν – ο καπιταλισμός, η εκβιομηχάνιση, ο καταμερισμός της εργασίας, το φύλο και το φύλο, οι ρόλοι ταυτότητας, όλα αυτά τα πράγματα – καταρρέουν, όλοι αυτοί οι δείκτες έχουν εξαφανιστεί. Έτσι, είμαστε όλοι ακυβέρνητοι. Όλη η ζωή που είχαμε διαλύεται γύρω μας» εξηγεί.

Το καυτό θέμα του βιβλίου είναι η διερεύνηση των τρανς θεμάτων. Ο Γουέλς έβαλε έναν αναγνώστη τρανς ευαισθησίας να δουλέψει πάνω στο χειρόγραφο. Γιατί αισθάνθηκε ότι το χρειαζόταν αυτό;

«Εγώ δεν το χρειαζόμουν. Ο εκδότης είπε: «Λοιπόν, το έχουμε δώσει να το διαβάσει ο συγκεκριμένος αναγνώστης. Έλεγα: “Γ***, αυτό θα είναι ακραία λογοκρισία. Τι συμβαίνει εδώ;»»

«Αλλά όταν διάβασα την τρισέλιδη έκθεση του αναγνώστη άλλαξα γνώμη. Ήταν απολύτως όμορφη. Ήταν πραγματικά χρήσιμη και υποστηρικτική και ενημερωτική και πολύ εκπαιδευτική για μένα. Όλοι θέλουμε να είμαστε οι καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας. Και ορισμένοι άνθρωποι ακολουθούν πολύ ριζοσπαστικές διαδρομές για να το πετύχουν αυτό και πολύ γενναίες διαδρομές κατά κάποιο τρόπο».

Το Trainspotting παραμένει μακράν η μεγαλύτερη επιτυχία του. Μήπως τον ενοχλεί που οι κριτικοί λένε συχνά ότι δεν το έχει φτάσει ποτέ; «Δεν έχω την ευκαιρία να ενοχληθώ, γιατί πηγαίνω από το ένα έργο στο άλλο. Συνήθως έχω ένα βιβλίο ή μια ταινία ή ένα τηλεοπτικό πρότζεκτ σε εξέλιξη. Και σε αυτό που κάνω, είμαι εντελώς απορροφημένος. Δεν νομίζω ότι το Trainspotting είναι το καλύτερό μου βιβλίο» λέει ο ίδιο σε παλιότερη συνέντευξή του στην Guardian.

«Είμαι αρκετά ανυπόμονος. Μόλις τελειώσω την ιστορία, θέλω να την κυκλοφορήσω. Δεν αφιερώνω χρόνο για να σκεφτώ το στιλιζάρισμα και τη λογοτεχνική αξία, απλά σκέφτομαι, πάμε στην επόμενη ιστορία συμπληρώνει.

Όμως, τελικά,  πώς έχει αλλάξει ο ίδιος μετά την έκδοση του Trainspotting; Αλλάζουμε ποτέ Ίρβιν, τον ρωτάει ο δημοσιογράφος της Herald.

«Δεν νομίζω ότι αλλάζουμε ριζικά. Γινόμαστε καλύτεροι στο να κρύβουμε τα κακά μας σημεία».