Εβλεπα χθες τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να γελάει στις κάμερες όπως έκανε πάντα. Δεν υπάρχει ωραιότερος τρόπος να καταλάβεις την ασταμάτητη κατάβασή του ωστόσο από το να παρακολουθείς την πορεία του στα ιταλικά ποδοσφαιρικά δρώμενα. Κάποτε είχε τη Μίλαν και με αυτή κυνηγούσε την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Σήμερα έχει τη Μόντσα και κυνηγά την παραμονή στην κατηγορία. Κάποτε ήταν ο πανίσχυρος ιταλός πρωθυπουργός. Σήμερα το στήριγμα της Μελόνι. Το μόνο που είναι ίδιο ανάμεσα στις δύο εποχές είναι η ματαιόδοξη προσπάθειά του να παραμείνει νέος. Κι αυτό, όμως, το στοίχημα το έχασε: πιο πολύ θυμίζει τον Μπερλουσκόνι, παρά είναι ο Μπερλουσκόνι. Κι αυτό θα το θυμηθείτε κατά τη διάρκεια της θητείας του καιροσκοπικού σχήματος που θα κυβερνήσει την Ιταλία. Οσο την κυβερνήσει…

Αδεια

Διαβάζω ότι το γήπεδο της ΑΕΚ εξασφάλισε «προσωρινή άδεια λειτουργίας από την Περιφέρεια Αττικής». Αυτό το «προσωρινή άδεια», μόνο σ’ εμένα ακούγεται ως κάτι ανάλογο με το «λίγο έγκυος»; Τι θα πει «προσωρινή άδεια»; Ή ένα γήπεδο είναι έτοιμο να λειτουργήσει ή δεν είναι. Το λέω διότι θα προτιμούσα να βγει κανονική άδεια και να σταματήσει κάπου εδώ αυτή η κωμωδία. Που εκθέτει την Περιφέρεια ανεπανόρθωτα διότι μάλλον αποτελεί απόδειξη πως περισσότερο και από τους ελέγχους ο περιφερειάρχης μας σκέφτεται τη στιγμή που θα κόψει την κορδέλα. Το δικαιούται ο Γιώργος Πατούλης, αφού για το έργο ξόδεψε ένα σωρό χρήματα. Πιστεύω πως ο Πατούλης τους ελέγχους του γηπέδου θα ήθελε να τους κάνει κάποιος άλλος κι όχι η Περιφέρεια. Θα προτιμούσε να συμπαραστέκεται στην ΑΕΚ για τις δυσκολίες που περνά περιμένοντας την άδεια. Αλλά ποιος σε αυτή τη χώρα έχει όρεξη να τον κυνηγάνε γιατί κάνει τη δουλειά του;

Δραματικός

Οι ομοσπονδιακοί προπονητές συνηθίζουν να μιλάνε στους δημοσιογράφους πριν από κάθε ματς της Εθνικής κι αυτό έκανε χθες και ο Γκουστάβο Πογέτ. Πέρα από τις απαντήσεις του για το τι πιστεύει για τη Βόρεια Ιρλανδία, σημερινό αντίπαλο της εθνικής ομάδας στο τελευταίο της παιχνίδι στον όμιλο του UEFA Nations League στον οποίο για πρώτη φορά στην ιστορία της στη διοργάνωση πρώτευσε, ο Πογέτ έκανε μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σε έναν ρεπόρτερ που κάτι τον ρώτησε: τον παρακάλεσε να μην είναι τόσο δραματικός. Βρήκα την παρατήρηση αυτή περισσότερο ενδιαφέρουσα από τις απαντήσεις του – άλλωστε το παιχνίδι δεν έχει την παραμικρή βαθμολογική σημασία.

Αφόρητα

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ειδικά αντιμετωπίζουμε τα αθλητικά μας πράγματα τόσο δραματικά ώστε το πράγμα καταντάει αφόρητο. Συχνά ξεχνάμε πως μιλάμε για σπορ και τα σπορ από τη φύση τους είναι διασκεδαστικά – κυρίως για τον θεατή που τα παρακολουθεί. Εδώ μιλάμε συνέχεια για «πολέμους», για «μάχες» και για «μαχητές», για «φιλοσοφία», για «όρκους νίκης», για «τεράστια πίστη», για «τελευταίες ευκαιρίες», για «πόνους» κ.λπ. Ακόμα και οι τηλεοπτικές μεταδόσεις των αγώνων μοιάζουν συχνά με περιγραφές πολεμικών αναμετρήσεων όπου ακούς για «μάχες σώμα με σώμα», για «κυριαρχία», για «μαζική σκληρή άμυνα», για «πολιορκία», για «ψυχολογική κατάρρευση» ή για «ψυχολογική προετοιμασία», για «κινήσεις στον πάγκο», για «ειδικές καταστάσεις» κ.λπ. Στο μπάσκετ δε πολλά από αυτά είναι ακόμα χειρότερα γιατί είναι στα αμερικάνικα!

Κλάμα

Ολες αυτές οι δραματικές υπερβολές έχουν ως αποτέλεσμα να μην έχουμε τρόπο να περιγράψουνε κάτι πραγματικά ιδιαίτερα συγκινητικό όταν αυτό προκύπτει: η φωτογραφία των Φέντερερ και Ναδάλ να έχουν πλαντάξει στο κλάμα πιασμένοι από το χέρι και καθισμένοι δίπλα δίπλα είναι για παράδειγμα μια μεγαλειώδης αθλητική σκηνή για την οποία είναι αδύνατον να βρεις λόγια να την περιγράψεις. Τα έχεις ξοδέψει όλα μιλώντας για μια αλλαγή ποδοσφαιριστή στη διάρκεια ενός αγώνα ή για ένα γκολ – για πράγματα δηλαδή που συμβαίνουν συνέχεια…

Τεράστιοι

Η ίδια η φωτογραφία ωστόσο υπάρχει και είναι συγκλονιστική, παρά την αδυναμία της περιγραφής της. Οι δύο τεράστιοι αυτοί αθλητές κλαίνε ενδεχομένως για λόγους διαφορετικούς, αλλά το κάνουν με την καρδιά τους χωρίς να σκέφτονται ούτε δευτερόλεπτο τη δημόσια εικόνα τους. Μοιράζονται δημοσίως τα δάκρυά τους ως φίλοι πραγματικοί: βρίσκονται δίπλα δίπλα τη στιγμή που πρέπει έπειτα από δεκαετίες ολόκληρες που ήταν ο ένας απέναντι από τον άλλο. Κι όσο κι αν η εικόνα δείχνει δάκρυα δεν απεικονίζει μια δραματική σκηνή, αλλά μια στιγμή αθλητικού μεγαλείου. Γιατί στον αθλητισμό τα δράματα δεν ταιριάζουν κι ας μην τα μπερδεύουμε με τη συγκίνηση που είναι κάτι άλλο…

Γυρίζουν

Με την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων των παικτών στις Εθνικές θα γυρίσουν σιγά σιγά όλοι τους στις ομάδες τους. Οι πιο πολλοί προπονητές, ακόμα κι όταν για πολλούς και διάφορους λόγους επιθυμούν τις διακοπές για τα ματς των εθνικών ομάδων διότι τις βλέπουν ως ένα είδος τάιμ άουτ στο οποίο μπορούν να δώσουν νέες οδηγίες, φοβούνται μην επιστρέψουν οι παίκτες τους με προβλήματα, πράγμα που καμιά φορά συμβαίνει: ο Μπράμπετς π.χ. έπαθε θλάση κι ο Αρης θα στερηθεί τις υπηρεσίες του για έναν μήνα. Εξαίρεση είναι ο Μίτσελ που και δεν φοβάται και θέλει οι παίκτες του να καλούνται στις Εθνικές. Το θεωρεί και καλό σημάδι.

Χάμες

Πριν από λίγες μέρες κλήθηκε στην Εθνική Κολομβίας ο Χάμες Ροντρίγκες. Κάποιοι συνεργάτες του ισπανού προπονητή στον Ολυμπιακό τού πρότειναν να συμβουλεύσει τον ποδοσφαιριστή να αρνηθεί την κλήση και να μείνει στον Ρέντη για να δουλέψει – η Κολομβία έδινε ένα ασήμαντο φιλικό ματς. Ο Μίτσελ είπε ότι ο ποδοσφαιριστής πρέπει να πάει στην Εθνική και να αγωνιστεί για αν ανεβεί και η αυτοπεποίθησή του – έπειτα από το μικρό διάστημα απραξίας. Ο παίκτης πήγε, αγωνίστηκε και σκόραρε. Για το πόσο ευεργετικό υπήρξε για τον ποδοσφαιριστή αυτό το μεγάλο ταξίδι, ας κάνουμε λίγη υπομονή. Θα το δούμε στο ματς με τον Ατρόμητο. Πάντως ο Μίτσελ το γκολ του Χάμες πολύ το χάρηκε.

Τόμας

Με τον καιρό έχω μάθει να πιστεύω πως οι τραυματισμοί των παικτών προέρχονται από τα πολλά συνεχόμενα ματς ή είναι ατυχίες μιας κακής στιγμής. Ο Μπράντον Τόμας π.χ., ο σέντερ φορ του ΠΑΟΚ, δεν πήγε να αγωνιστεί με την εθνική του ομάδα: σε ένα φιλικό με τον ΠΑΟΚ αγωνίστηκε με αντίπαλο τον Πανσερραϊκό και τραυματίστηκε. Κι ο Ραζβάν Λουτσέσκου έμεινε ενόψει του παιχνιδιού με τον Παναθηναϊκό με έναν μόνο φορ: τον Ολιβέιρα που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τους τραυματισμούς του. Και πρέπει να νιώθει και ευχαριστημένος ο Ρουμάνος διότι το στοίχημα που έβαλε να βγάλει τη σεζόν με μόνο δύο σέντερ φορ (ευλογώντας την παραχώρηση του νεαρού Κούτσια στον Βόλο) είναι πολύ μεγάλο. Και τα στοιχήματα συχνά χάνονται…

Headlines